Just one more day ~onhold~

Lyona

~Omdat er bij het vorige hs een cliffhanger was doe ik nu nog een Lyona hs. Sorry Logan ik skip je voor een keer~

"Kom we gaan even op de bank zitten", mijn vaders stem onderbreekt mijn angstgevoelens. Ik knik en loop naar de bank. Mijn vader begeleid mijn moeder naar de bank. Hij heeft zijn arm om haar heen geslagen, maar zij schud hem van haar af. Heel even staat mijn vaders gezicht verdrietig, maar hij hersteld zich weer snel. Mijn moeder gaat tegenover me op onze fijne leunstoel zitten. Mijn vader op de niet fijne leunstoel. Nou het is duidelijk dat hij hier al lang niet meer is geweest.

"Mam wat is er? Is het erg? Gaat het over mij? Ga ik eerder dood? En papa wat doe jij hier en hoe weet jij hier van?" Ik blijf maar door ratelen. "Lyona rustig nou, luister maar gewoon naar je moeder." Mijn vader legt kalmerend zijn hand op mijn knie. Vlug schuif ik bij hem vandaan. Hij was er niet toen ik hem het meest nodig had, dus hij bekijkt het maar. Hij kijkt verdrietig, no way dat ik medelijden met hem krijg. Hij bekijkt het maar lekker.

"Ik ben een tijdje geleden langs de dokter geweest" mijn moeder haalt diep adem "ik heb een schizoaffectieve stoornis." Ik blijf haar aanstaren. Wat is dat? Is het een ziekte? "Je kan dan bijvoorbeeld last hebben van depressieve aanvallen of hallucinaties en stemming wisselingen", legt mijn vader uit. Ik kijk hem verbaasd aan. "En hoe weer hij er zoveel van?" Ik leg nadruk op hij terwijl ik naar mijn moeder vragend aankijk. "Hij is mijn contact persoon. Maar dat doet er niet toe. Ik ga er niet dood aan of iets in die geest." "Nee mam daar ging ik ook niet echt van uit. Tenslotte ga ik al dood."

Er valt een stilte. "Wacht je gaat wat?", roept mijn vader uit terwijl hij uit de slechte leunstoel springt. Oh God niet te geloven, hij wist het gewoon niet! "Nora waarom heb je me dit niet verteld! We hadden een afspraak weet je nog? Ik zou weg gaan en net doen alsof ik van niks wist, maar je zou me wel blijven inlichten!" Woest kijkt mijn vader mama aan. Plotseling dringen de woorden van mijn vader tot me door. "Jullie hebben wat!" Nu is het mijn beurt om woest te worden. Mijn moeder blijft op de stoel zitten en begint dan opeens te huilen. "Mam hou op met die stemming wisselingen, geef eerst antwoord!" Ze blijft maar door huilen. Ik pak een kopje en smijt het op de grond. Ze kijkt me heel even aan, maar dan gaat ze verder met huilen. Oké dat werkte dus ook niet.

Ik voel dat mijn longen opstandig beginnen te doen. Nog even en ik moest altijd een zuurstofslangetje dragen. Ik kijk naar mijn ouders. Een vrouw die huilt en een man die er net achter komt dat zijn dochter, die hij had verlaten, dood gaat. Dit werd me net iets te veel. Ik draaide me om en liep weg. De deur uit. Ze kwamen niet achter me aan. Tuurlijk niet, waarom zouden ze ook? Hij was weg gegaan, zij was ziek. Ik bleef lopen, naar de zee. Daar kon ik rust vinden.

Het was goed weer. Mijn lange broek was eigenlijk te warm. Ik trapte mijn schoenen aan en liep het water in. Ik voelde mijn broekspijpen nat worden, maar het gaf niet. Er waren een paar mensen op jet strand waar ik was. Dit strand was, gelukkig,  niet zo populair. Ik dacht er heel even aan om Roos of Logan te bellen, maar ik bedacht me. Ik had Logan al geappt dat hij vandaag beter niet kon komen dus ach. Ik moest nu heel even alleen zijn.

Ik zat in het zand toen mijn vader opeens naast me kwam zitten. "Je hield vroeger ook al zoveel van de zee." Ik knik, ja nog steeds. Maar dat kan hij natuurlijk niet weten. De sukkel.

We bleven een hele tijd gewoon naast elkaar zitten, in stilte. "Daniël?" Ik noem mijn vader bij zijn echte naam. "Ja?" "Waarom ging je weg? Hield je niet meer genoeg van mij om te blijven?"

"Natuurlijk niet! Lyona zo moet je nooit denken!" "Waarom dan?" Mijn vader haalt heel diep adem. "Mike was net dood en jij kreeg kanker. Je moeder en Clementine hadden ruzie, nog steeds eigenlijk. En je moeder gaf mij de schuld van Mike's zelfmoord. Ze wou me weg hebben. Dus ze kwam met een voorstel. Ik kon contact met Clementine blijven hebben, maar jouw niet meer zien of contact met je hebben. Of andersom, maar dan zou ik bij haar blijven. Jij zou je moeder nog hebben, dus ik koos voor Clementine." "Maar je had nee kunnen zeggen. Je had kunnen weigeren."

"Dat had gekund, maar je moeder vond mij een slechte vader. En daar had ze gelijk in. Nadat Mike overleed ging ik aan de alcohol. Dat hoefde jij er niet ook nog bij te hebben. Dus ik ging weg. Voor jouw eigen bestwil. Toen ik weg was dronk ik ook te veel. Clementine heeft me uiteindelijk na een jaar drinken in een kliniek gekregen. Ik ben nu vier jaar alcohol vrij. Het gaat trouwens goed met Clementine."

"Ik had zelf ook kunnen beslissen wat me eigen bestwil was. Die keuze was niet aan jou om te maken." Boos draai ik me om en loop weg. "Ben je bang?" Mijn vader kijkt me vragend aan. "Om te sterven bedoel ik."

Ik denk na, ben ik bang? Om alles en iedereen achter te laten en naar "het onbekende" te gaan? "Nee, dat ben ik niet", antwoord ik, ik weet dat ik lieg. "Lyona, ik ben nog altijd je vader. Ik weet dus wanneer je liegt." "Als je vader wordt beloof je in feite om er altijd te zijn voor je kind, wat er ook gebeurd. En het moment dat je weg ging verbrak je die belofte. Dus dat moment stopte je ook met mijn vader zijn." Na die woorden van draai ik me om en loop weg.

~Jeeeey Lyona komt voor zich zelf op! Ik zou zo iets ook tegen mijn vader zeggen als ik hem ooit weer eens zie! Oké deprie. Maar op 1 dag 2 hoofdstukken. Om het goed te maken voor 6 dagen niet update...~