Just one more day ~onhold~

Logan

Mijn moeder was geopereerd. Het was goed gegaan, of alles weg was gehaald wisten we nog niet. Ze lag nu nog te slapen. Mijn vader zat de hele tijd naast mijn moeders bed. Mijn broer hing "de perfecte zoon" uit door alles te doen voor mijn vader. Ik werd gek van hem, waarom moest hij zo nodig perfect zijn? Waarom moest ik de mislukkeling zijn, het was gewoon niet eerlijk.

Ik dacht aan Lyona, wat zou zij nu doen? Ik had de neiging om naar haar te appen. Of te bellen om alleen maar haar stem te kunnen horen.

Ik: hoi

Lyona: hey

Ik: wat doe je nu?

Lyona: behalve met jou appen? Tv kijken

Lyona: jij?

Ik: me vervelen, zin om af te spreken?

Lyona: vraag je me nu of ik Teen Wolf met rust moet laten om met jou af te spreken?😱

Ik: ja ik ben namelijk knap

Lyona: Dylan O'Brien is ook zeer knap

Ik: ja maar met mij kun je zoenen met hem niet😏

Lyona: waar wil je afspreken?

Ik: ken je het park met die vijver met zwanen? Over 10 minuten

Lyona: ja is goed

Ziezo dat had ik ook weer even geflikt, ik was nu eigenlijk best wel trots op mezelf.

Ik liep samen met Lyona door het park. Ze kon nog niet heel erg snel lopen.
"Hoe gaat het met je moeder", vraagt Lyona. "Kunnen we daar asjeblieft niet over hebben? Iedereen vraagt het me, ik wordt er een beetje gek van", zeg ik geïrriteerd. Ik zie Lyona in elkaar duiken. "Sorry zo bedoel ik het niet", ik sla mijn arm om haar heen.

We gaan samen op een bankje zitten. Ik trek haar tegen mij aan. We zeggen niks, we kijken alleen maar naar de mensen die langs lopen. Het voelt bijna volmaakt. Alleen nog een geneesmiddel tegen kanker, dan zou het helemaal volmaakt zijn. "Ik krijg het koud, zullen we naar mijn huis gaan?" Lyona kijkt vragend naar me op. Ik knik.

Lyona was blijkbaar met de bus naar het park gekomen. Ze woonde in een groot wit huis langs het strand. Lyona zag me bewonderend kijken. "Ja mijn moeder verdiend nogal veel. Ik hou trouwens echt heel veel van de zee, jij?" "Ik kom er eigenlijk nooit, het zand is zo irritant", zeg ik een beetje schuldig. Ze grinnikt en duwt de deur van het huis open. "Mijn moeder is bij een vriendin, dus daar hebben we geen last van", zegt Lyona verlegen. Ik grinnik en loop achter haar aan het huis in.

"Dus helemaal niemand anders is thuis?", vraag ik ondeugend. Lyona rolt met haar ogen.
Ik pak haar bij de hand en trek haar naar de bank. Als ze naast me zit druk ik mijn lippen op die van haar. En dan zoenen we.

Ik loop grijnzend mijn kamer in. Zo dat was ook weer leuk met Lyona.
"Yo gast waar zat jij? We hadden afgesproken om te gamen! Remember?" Geschrokken sla ik een kreet, daar zit Nico op mijn bank. "Jezus man je hoeft niet een vrouw na te doen, het gekrijs van mijn ma elke dag aan horen is al erg genoeg", geïrriteerd slaat Nico zijn handen op zijn oren. Ik zucht. Fantastisch, heb je net een leuke dag achter de rug, wil je beste maat gamen. Hoor de sarcasme!

"Sorry man, ik was bij iemand", zeg ik schuldig. "Oké ik vind het best dat je meiden naait, maar kom op zeg! Niet op de dag dat we game! Dat is al onze datenight", roept Nico dramatisch uit. Ik rol met mijn ogen. "Ten eerste was het maar een meid en heb ik har niet genaaid. Ze is zeer gevoelig."

Nico schiet verbaast omhoog. "Damn son je bent verliefd!" "Wat nee hoe kom je daar nou weer bij?" Geschrokken kijk ik hem aan. "Logan is verliefd! Logan is verlieeeeefd! Loooogaaaan is veeeerlieeeefd!" Nico springt op en neer op de bank als een klein kind. Ik gooi een kussen naar zijn hoofd. Hij ontwaakt hem met gemak en ploft met het kussen op de bank. "Niet te geloven dat jij verliefd bent! Tenslotte ben ik de gevoelige psycholoog", zegt Nico nog altijd grijnzend. Ik rol met mijn ogen en steek heel kinderlijk mijn tong uit.

"Laten we nou maar gewoon game, oké?", zuchtend zet ik de PlayStation aan en plof naast hem op de bank. Nico slaat op mijn schouder. "He als er iets is ben ik er oké? Je kunt met mij altijd over alles praten", zegt hij oprecht. "Krijg je weer last van je baarmoeder?" Grijnzend kijk ik hem aan en dan gaan we game. Terwijl we game probeer ik het nare gevoel dat in mijn onderbuik is ontstaan te negeren. Ik hoef niet te praten over emoties, de laatste keer dat ik dat deed liep het niet goed. Ik hoef niet weer mijn hart te geven en hem dan gebroken terug te krijgen.

~Ik ga niet meer elke dag een nieuw hoofdstuk uploaden maar om de twee dagen. Heb namelijk een beetje last van een dipje dus heb geen puf voor elke dag een nieuw hoofdstuk te schrijven. Nee het dipje is niks ernstig, maak gewoon wat dingen mee in mijn leven die soms nogal naar zijn. En daar heb ik soms last van.
Ik blijf nog wel gewoon uploaden so don't worry! Maar dat had ik al gezegd🤦‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏼‍♀️🤦🏽‍♀️🤦🏾‍♀️🤦🏿‍♀️😂
Bedankt voor het begrip alvast😘~