Strange First Love

☆~2~☆

Eteğimi düzeltip banktan kalktım.Elimdeki yemek kutusuyla ilerlerken alt sınıftan olduğu belli bir kız yanıma geldi."Kurumi-san" Yine o sevimli yuvarlak küçük suratına ufak tatlı gülümseme takındı.Bu kız alt sınıflardan tatlı ve narin olarak tanınan Yoshino-san.Okula ilk başladığında kütüphanede tanışmıştık.Her gün görüşünce arkadaş olmuştuk.Ama kızın sıcakkanlı yaklaşımlarından okul gazetesi ilişkimiz olduğunu yazmıştı.Bu haberden sonra bir daha kütüphanede buluşmadık ve yabancı gibi davrandık.Şu an yanıma gelme nedenini merak ediyorum.Oysa son söylediği hala aklımdaydı."Üzgünüm.Beni affedin ki bir daha görüşmesek mutlu olurum" Tüm suç kendisinde olmasına rağmen...
Bana fazlasıyla yakındı.Sabah öpücüğü,okul çıkışı öpücüğü hatta teneffüslerde sarılma rutini yapmıştı.Açıkçası kızın beni sevdiğini düşünüpte korkmadım değil.Hatta kıza bahaneler üretmeye başlamıştım.
"Kurumi-san..Ben Yoshino Risa.1/B sınıfından 281 numaralı öğrenci" Benim onu hatırlamadığımı sandığı açık ki bozulmuş bir gülümsemeyle yere baktı.
"Biliyorum Yoshino-san" heyecanla ellerini birleştirip masum yavru kedi gözlerini gözlerime dikti.
"Çok mutlu oldum"sonra yine gevelemeye başladı."Ben Üzgünüm.Hata yaptım.Lütfen yeniden arkadaşım ol-"
"Popülariten mi düştü?Ya da arkadaşların artık senle fazla takılmıyor mu?Veya da Arkadaşların beni övünce benle arkadaş olursan popüler olabileceğini mi düşündün?" Açıkça düşüncelerimi aktarınca yüzünde duvara toslamış ifade oluştu.
"S-sen...Ne diyorsunuz Kurumi-san?Biz eskiden çok yakındık.Ama sonra siz birden yanıma gelmediniz ve ben hata yaptığımı düşünüp üzüldüm.Bugün cesaretimi topladım ve-"
" 'Kurumi-san Üzgünüm.Beni affedin ki bir daha görüşmesek çok mutlu olurum' bunu da hatırlamışsındır umarım"yine bocalamış ifade ile biraz geri çekildi.Biraz düşünür gibi durup derin nefes aldı.
"Senden nefret ettim her zaman.Sen bencil ve iğrenç birisin.Sırf popüler ve güzelsin diye arkadaş oldum.Hatırlıyor musun?Senin ayakkabılarını,beden kıyafetlerini,sıranı mahvedersem Popüler olmazsın sanıp herşeyi yaptım.Sen umursamadan rol yaptın!O kadar işe yaramazdın ki sana yakın olmaya çalıştım.Her şeyi denedim.O Hana denen kız kadar yakın olursam herkes beni sever sandım.Sevdiler ama sonra senin gibi birisini sevdiğimi sandılar.O dedikodular yüzünden arkadaş bulamadım.Eğer sen olmasaydın Makabe-kun benim olurdu.Senin o hayranların gibi olmazdı!Ve o şu an senin yüzünden orada!" Cebinden makas çıkartınca geri adım attım."O güzel saçlarına elveda de!" Saçıma atılınca ellerim ile savunma yaptım.Birden güm sesiyle ellerimi çekip baktım.Yoshino-san yerde yatıyordu.Yan tarafında boş bir çöp kovası vardı.Yukarı bakınca Ayato-kun'u farkettim.Benim baktığımı farkedince el sallayıp gülümsedi.O mu yapmıştı?Ayato-kun arkasını dönüp gidince Yoshino-san'a baktım.Ne olursa olsun burada bırakamazdım.Kucağıma aldığımda hafif olduğunu farkettim.Bir diğer avantajım da spor yapıyor olmamdı.Revire doğru giderken Hana-chanla karşılaştım.
"Ne oldu böyle?"kısaca olanları revire gidene kadar açıkladım.Hana-chan fazla böyle şeyleri anlamazdı."Yani beni mi sevmiyordu?Yine anlayamadım?"
"Önemli değil"bir revir yatağına bırakıp üstümü düzelttim."Hadi gidelim"Revirden çıkarken Hana-chan duraksadı.
"Makabe-kun 3 ay önce çatıdan düşüp şu an hala hastanede olan 1/Bden Makabe Otani değil mi?O zaman tam da Yoshino-san ile görüşmemeye başlamıştınız"Hana-chan'ın sorusu ile içim ürperdi.
"Bilmiyorum.O zamanlar biliyorsun o ayda olan tüm herşeyi hatırlamıyorum"
________________________

2 ay önce tek hatırladığım Yoshino-san'ın sözleri ve Makabe-kun'un yerde kanlar içinde yatmasıydı.Pek hatırlamıyorum.Ama söylenenlere göre şans eseri oradan geçerken yanıma düşmüş.Tam da Yoshino-sanla son kez görüşüp görüşmeme kararı almış ve sınıfıma giderken.
Ondan 2 ay sonra Makabe-kun'un düştüğü gün ayın 18inde Ayato-kun buraya geldi.Oysa her ayın 18i herkes ziyarete giderdi.Ama ben gelmezdim çünkü olayın şokuyla kısa süre hafıza kaybı yaşayıp o ayda olanları hatırlayamıyorum.Sanırım Yoshino-san'da ben unuttuğumdan beni kandırmaya çalıştı.
Odaya girip çiçek buketini bıraktım.Bu çocuğun bana hayran olduğunu hatırlamıyorum.Sadece temsilci toplantılarında konuşurduk.
Yüzünün yarısı sargılı bir kolu alçılı ve sanırım bacakları da sargılı.Yürüyemeyeceğini ve yüzünün sargılı tarafının yara izleri olduğunu sargılı taraftaki kulağının işitmeyeceğini duymuştum.
"Temsilciler olarak toplandık ve şimdi 1.sınıfta olanları konuşalım..."2 ay içinde olanları anlatıp sınıfların durumunuda anlattım.Ufak bir kıpırdama olmadan hala uyuyordu.Geçen ayın sevgililer günü çikolotasını yatağın yanındaki sehpaya bıraktım.
"Yoshino-san'dan küçük sevgililer günü çikolatası"odadan çıkıp hastane koridorunda ilerledim.
"Kurumi-chan"sesle irkilip arkamı döndüm."Kurumi-chan...Burada ne arıyorsunuz?"
"Sana söyleyecek değilim herhalde!Bu seni ilgilendirmiyor Ayato-kun!"
"Yavru kedi Öfkeli kaplan çıktı!" Gülmeye başlayınca korktum."Ve bu kaplancığı sakinleştirmek lazım"Üstüme yürüyünce geri kaçtım.Arkamdaki odaya girip kapıyı kapadım.Boş oda...Kapı aniden açılınca geri kaçtım.Kapıyı kapatıp okul kravatını çıkarttı.
"N-Ne yapıyorsun?" Beni umursamadan gömleğini çıkardı.Bakmamak için başımı çevirdim.Kemer sesiyle öfkeyle çıldırdım."S-Seni sapık-"üstünde hasta elbisesiyle yanımdan geçip yatağa yattı.Şaşkınlıkla donakalmıştım.
"Çıkarken kapıyı kapatır mısın?"
"Sen...Ne...Sen..." bıkkınca gözlerini devirip sırtını döndü.
"Hastayım.Beni yorma da çıkarken kapıyı kapat" Sakura rengimsi kızıla dönük saçlarına baktım.Yanına yaklaşıp Baktım.Uyumuştu bile.Heyecanla saçlarına dokundum.Tahmin ettiğim gibi yumuşacıktı.Kusursuz yüzü,çehresi,burnu,elmacık kemikleri,göz kapakları ve uzun kirpikleri,düzgün kaşları,yüzüne uyumlu dudakları.
Bu çocuk şüphesiz cennetten düşen kusursuz bir melek!
Kızaran yanaklarım ve hızlı atan kalp atışlarım ile yüzüne dokundum.Heyecanla odadan fırlayıp hastaneden çıktım.Bu sanki sınırlı üretilen reçel gibi!