Valse Start

Hoofdstuk 9

Ella zat in het midden van de schaatsbaan en keek hoe Ireen oefende. Ook Koen was op de baan, maar ze probeerde oogcontact nog steeds zo veel mogelijk te vermijden.

Na haar rondes vannochtend had ze enorm veel zin om nog een keer het ijs op te gaan, maar ze gaf er niet aan toe. Alleen kon ze wel schaatsen, maar ze waagde zich nog niet met anderen op het ijs. Dat kon ze gewoon nog niet. Nu gaf ze nog de voorkeur aan het aanmoedigen van de anderen.

'Hey,' zei een stem. Ze keek om en zag Sven staan. Meteen was ze op haar hoede. 'Hoi,' antwoordde ze.

'Vermaak je je een beetje?' vroeg hij. 'Sven, wat wil je?' vroeg ze met een zucht. Sven kwam naast haar zitten. 'Ik wil dat je weer gaat schaatsen,' zei hij. 'Niet eens je exuses aanbieden voor wat je hebt gezegt?' vroeg ze bot.

Sven bleef haar strak aankijken. 'Het was fout wat je deed,' zei hij. 'En nog steeds ben je niet mijn vader. Je kunt me niks verbieden. Je begrijpt er niks van,' zei ze, alweer op die kille toon. Sven gooide zijn armen in de lucht. 'Leg het me dan uit! Ik wil helpen Ella. Ik ben niet je vader maar ik geef wel om je,' zei hij.

Ella keek weg. Ze leek na te denken, maar schudde toen toch haar hoofd. 'Ook als ik het uitleg zul je het niet snappen.' Ze grinnikte humorloos. 'Ik snap het zelf niet eens helemaal. Het spijt me.' Ze voelde zich ineens heel leeg vanbinnen, en ook het schuldgevoel kwam weer helemaal terug. En dit keer lukte het haar niet om het weg te duwen. Ze balden haar handen tot vuisten en probeerde om de controle weer terug te winnen. Ze had haar vrienden nodig. Ze moest accepteren dat ze weer mensen moest gaan vertrouwen, al was het nog zo moeilijk.

Een hand op haar schouder haalde haar uit haar overpeinzingen. 'Wat het ook is, je staat er niet alleen voor,' zei Sven. Ze knikte, maar was er niet zo zeker van.

Ze draaide zich al weer van hem weg, maar Sven was nog niet klaar. 'Maar dat was niet de reden dat ik naar je toe ben gekomen. Ik wil dat je weer gaat schaatsen Ella,' zei hij. Ze keek hem verschrikt aan. 'Wat?' 'Ik zie wel hoe je naar degene die wel op het ijs staan kijkt. We zien het allemaal Ella, je mist het schaatsen,' zei hij.

'Hoe kom je daar nou bij?' vroeg ze, maar er klonk iets van twijfel in haar stem door. Ze zag meteen dat hij het ook had gehoord en hij ging door. 'Ik beken. Ik heb je vannochtend op het ijs gezien.'

Die woorden zorgden voor een geschokte blik op haar gezicht. Ze wou wat zeggen, maar hij ging snel door. 'Je was echt goed bezig! Je zag gewoon dat je ervan genoot. Dat je het hebt gemist om op het ijs te staan.' Hij zag dat hij haar bijna overtuigd had, en besloot nog een laatste duwtje te geven. 'Koen heeft je vannochtend ook gezien. We missen je allemaal, maar hij zeker het meest.'

Met een ruk keek Ella weg, en hij wist dat hij haar overtuigd had. Iedereen kon bij haar gaan smeken om haar terug te halen, maar Koen zou de enige zijn die haar over zou kunnen halen. Zijn mening was belangrijk voor haar.

'Goed. Natuurlijk heb ik het schaatsen gemist! Het was alles voor me. En ik zou best vandaag nog eens willen schaatsen, maar ik heb mijn schaatsspullen niet bij me,' zei ze. Maar Sven schudde alleen lachend zijn hoofd en gooide haar een tas toe. 'Die heb ik voor je meegenomen. Je hebt geen exuses meer. Kleed je om en kom het ijs op!'