Valse Start

Hoofdstuk 46

De laatste twee dagen bracht ze bijna alleen met Michel door. Ze leerden elkaar steeds beter kennen, en het was bijna alsof er helemaal niks was gebeurt.

Bijna.

Geen van beide sprak erover, maar er bleef toch een klein beetje spanning in de lucht hangen.

Het was de avond van de sluitingsceremonie, en Ella zat bij Koen, Sven, Ireen, Michel en Ronald aan tafel. Toen Michel even weg was draaide Koen zich naar haar toe.

'Dus,' zei hij met twinkelende ogen. 'Zal het ooit nog mogelijk zijn jullie van elkaar los te scheuren?'

Ella rolde met haar ogen, maar had wel een grijns van oor tot oor op haar gezicht. 'Tuurlijk wel. Als jij Ella meeneemt hou ik Michel wel tegen,' zei Ronald. 'Deal,' zei Koen.

Hij sprong op en gooide Ella over zijn schouder. Ella gilde en kreeg een lachbui. Ze kon er niks aan doen. Koen rende de hele eetzaal door en Ella kwam niet meer bij.

Toen hij terugkwam bij de tafel, waar ondertussen ook Ireen, Sven, Michel en Ronald in de lach waren geschoten, zette hij haar bij Michel op schoot. 'Nee, we hebben gefaald. Ze zijn niet meer van elkaar los te krijgen,' zei hij met een knipoog.

Ella keek even over haar schouder naar Michel. Hij had zijn armen losjes om haar heengeslagen en leek het niet erg te vinden. Dus haalde ze haar schouders op, trok haar bord naar zich toe en begon te eten.

De sluitingsceremonie zat ze niet bij de sporters op de tribune, en ook de volgende dag terug zat ze in een ander vliegtuig. Ze sliep bijna de hele vliegreis, en toen ze wakker werd drong pas echt het besef dat de Olympische spelen over waren tot haar door.

Een Olympische spelen waar zij niet aan mee had gedaan, maar die ze niet snel zou vergeten.

Pas toen ze op het vliegveld aankwam hoorde ze dat het vliegtuig van de sporters vertraging had. Ze besloot daarom niet naar Eelde, waar hun vliegtuig aankwam, te gaan. In plaats daarvan ging ze langs de begraafplaats waar Adam begraven lag.

Er waaide een stevige wind tussen de graven door, en ze trok haar jas dichter om zich heen. Voor het graf van Adam bleef ze staan. Ze keek naar de sierlijke letters van zijn naam op de steen.

'Het spijt me,' zei ze. Haar stem klonk onnatuurlijk luid over het stille kerkhof. Ze zuchtte, en ging in kleermakerszit op de grond zitten.

'Er is veel gebeurt deze weken,' begon ze. 'De winterspelen zijn voorbij. Danny was er. Hij heeft geprobeerd me te vermoorden. Ik dacht eerst dat jij het was. Hij liet me geloven dat jij het was. Het spijt me. Ik weet dat hij altijd degene was die jou opstookte. En misschien zou er niks gebeurt zijn als je niet naar hem geluisterd had, maar naar mij.'

Ze was even stil en keek weer naar de steen. 'Maar, de winterspelen. Het begon eigenlijk toen Koen naar me toe kwam met een ticket voor een vliegtuig naar Sochi...'