ตอนที่ 38
"แกร็ก!" ประตูห้องเฮอร์ไมโอนี่เปิดอย่างช้าๆเพราะคนข้างในปลดล็อก..เธอทรุดนั่งลงกับพื้นตั้งแต่ปิดประตูห้องแล้ว...เสียงพ่อเธอจากข้างนอก เป็นสัญญาณว่า สถานการณ์ของเดรโกตอนนี้ เริ่มจะแย่ลงๆแล้ว
เธอปล่อยให้ประตูแง้มออกเอง แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เดรโกตัดสินใจเดินเข้ามาช้าๆ...
"เฮอร์ไมโอนี่..." เขาเรียกเธออย่างระมัดระวัง--เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ เดรโกเห็นเธอยืนกอดแขนตัวเองอยู่ข้างๆโซฟา อย่างไม่แน่ใจว่าเธอควรจะนั่งดีไหม
"เฮอร์มมี่.." น้อยคนนักที่จะถือสาเรียกแบบนี้
"..เธอใจเย็นๆนะ..."
เดรโกเห็นเธอหันมาด้วยน้ำตาเปรอะทั่วใบหน้า สายตาของเธอมองตาเขา ขอความช่วยเหลือจนมุม
"...." เสียงนั้นเต็มไปด้วยสะอื้นที่ขวางคอ
"หลอก?...ไอ้หมอนั่น--"
"..!!.." เธอปล่อยให้น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างสุดจะทน เธอถลาเข้ามากอดเขา
"เดรก--....!!"
เคธี่และวิลเลียมได้ยินอย่างนั้น จึงหักห้ามใจไม่เข้าไปยุ่งดีกว่า แล้วเคธี่ก็ปิดประตูลง ทิ้งเพียงความเงียบและเสียงร้องไห้สะท้อนเข้ามาในหัวเขา
......เขาแกล้งเธออีกแล้ว......
--อดีต--
เมื่อทั้งสองอายุ11 (ความเดิมจากตอนที่ 16)
"โอ๊ย! แม่!--"
"อย่าเชียวนะเดรโก!--ลูกรู้ก็รู้ว่าในคุกใต้ดินนั้นมีงู! ลูกก้ยังพาคุณหนูเข้าไปเล่นอีก!"
"โถ่....." เด็กชายมีสีหน้าเศร้า "ผมลืมนี่ฮะแม่...:
นาซิสซาถอนหายใจ "เอาล่ะ..แม่จะไม่ตีแล้ว--เราโตแล้วนะเดรโก รู้อะไรควรไม่ควร--แล้วก็ไปขอโทษเขาซะ!"
เดรโกห่อริมฝีปาก แล้วรับกระปุกยาที่แม่มาไว้ในมือ เดินดุ่มๆไปที่ห้องนั่งเล่นเล็ก
เสียงร้องไห้กระซิกๆเบาออกมา
"..เคธี่ทำแรง...หนูเจ็บนะ..."
YOU ARE READING
What If I Wish อยากรักเธออีกครั้ง (Dramione)
Fanfictionเมื่อ10ปีก่อน ครั้งที่เด็กหนุ่ม เเละเด็กสาวยังเป็นเเค่เพื่อนเล่นที่สนิทกัน หากฝ่ายหญิง เป็นผู้ตัดความสัมพันธ์ของทั้งสอง เพียงเพราะเหตุผลบางอย่าง....เเละนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของความเเค้นเรื่อยมา.... หลังจากขาดการติดต่อนานนับ10ปี...เเละ10ปีที่ว่างเว้...
