Deva sessizlik demişler, oysa yürek ses çıkarmayınca bile kendini dinler,
Beyhude bir sağanaktan daha özgürce, bulutun son demindeki hıçkırıklarından daha öteye gitmeyen gözyaşları ile...
Kalp kırılmasının gecede yankılanan çıtırtı seslerine kalkıyor tabutta uyuyan bedenler,
Tozlanmış piyano tuşlarına değen üç beş parmakla canlanıyor tüm şehir.
Gecenin onlara giydirdiği karanlık elbiselerde parlıyor yıldızlar,
Şafak sökene kadar sürecek olan tatlı bir senfoni ile düş gezisinde buluşuyor herkes.
O vakit rüzgar pencereden ilişen yağmur kokusuna mest,
Ancak bulutların ardında asıl mesken...
O gece de kaç yıldıza meftun olmuş ay.
Peşinde onu kovalayan bir güneş...
Ve bu güzergahın sonunda bekleyen bir kimse,
Rüyanın biletini kesiyor yine.
