Alone along millions.

Ενα αστερι απο τσιμεντο.

Ενα στρωμα διπλο,ενας καφες μονος και ενα αδειο δωματιο.Καλημερα.Ενα τσιγαρο στα γρηγορα,μια παναγια απ'το μπαλκονι και μια καλημερα.Κοιταει τον καθρεφτη.Κοιταω τον καθρεφτη.Μεγαλωσες Κωστη.Δεν βγηκαν ακομα ασπρες τριχες μα,οι υποχρεώσεις σε πνιγουν.Εγινες ενα ακομα ΑΜΚΑ Κωστη.Ενας ακομα αριθμος,οπως ειχαν προγραμματισει να γινεις απο την μερα που γεννηθηκες.Ελα ξεκολλα.Λιγο νερο στο προσωπο,ενα απλυτο παντελόνι μια τσαλακωμενη μπλουζα και εφυγες.Ανοιγεις την πορτα και κανεις δυο βηματα.Σταματας και σκεφτεσαι.Μετα αλλα δυο.Περνας την πορτα της πολυκατοικιας και κοιτας τριγυρω καχυποπτα.Οπως ειδες να κανουν οι πρωταγωνιστες στις ταινιες.Φτυνεις στο πατωμα και αναβεις ενα τσιγαρο.Οπως ειδες να κανουν οι πρωταγωνιστες στις ταινιες.Μα δεν εισαι πρωταγωνιστης και ολο αυτο δεν ειναι ταινια.Το τσιγαρο εχει φτασει στην μεση,σε πνιγει ο αερας,σε πνιγει ο κοσμος μα.Ελα ξεκολλα.Αναβει και αλλο τσιγαρο.Δεν δουλουει σημερα,σημερα ειναι Σάββατο.Συννεφα μαζευονται τριγυρω,ο αγαπημενος του καιρος.Βαρυς,μονοτονος και ευθυς.Σε ενα παγκακι καπου στα Ανω Πετραλωνα αγναντευει την Αθηνα.Εχει να το κανει καιρο.Ελα ξεκολλα Κωστη,σε περιμενουν.Δεν βιαζεται σημερα,σημερα ειναι Σαββατο.Τελευταιο τσιγαρο.Φτανει ψηλα στο Θησειο.Τον περιμενει εκει.Τον κοιταει με εκεινο της το μοναδικο βλεμμα.Με τα μαλλια της να ανεμιζουν.Με εκεινο το αρωμα της που θυμιζε δρομο.Και σε κοιταει και ειναι σαν να λεει τοσα.Σε κοιταει και ξερεις το τι θελει να πει."Που εισαι;","Μου λειπεις","Μην χανεσαι".Και εσυ εισαι εκει.Παγωμενος.Την κοιτας με το απλυτο παντελονι σου και την τσαλακωμενη μπλουζα σου.Και βρωμας μοναξια και αποτσιγαρα.Και βρωμας ουισκι και απογνωση.Και την κοιτας.Και ειναι τοσο ομορφη.Και ειναι απλα εκεινη.Μοναδικη.Μονη.Τοσο μονη που ειναι μοναδικη.Μοναδικη αναμεσα σε πεντεμιση εκατομμυρια.