Βαλεριάνα

Ενοτητα 5: Μέρος 2

"Αλεξ άφησε με σε παρακαλώ"  είπα όταν τα χέρια του γυρω απ την μέση μου με τράβηξαν έξω απ το νερό. Αυτοματα απομακρυνε τα χερια του και με κοιταξε φανερά προβληματισμενος.
" Αλ δεν... δεν θα σου κάνω κακό. " ειπε με ηρεμο τόνο και βγάζοντας μπροστά τα χερια του με καθυσυχαστικο τρόπο. Μάλλον φαινομουν φοβισμένη ή καλύτερα φαινομουν και ενιωθα τρομοκρατημένη. 
"Αλ ηρεμησε. Παρε βαθιές αναπνοες" μονο τότε κατάλαβα πως ανασαινα ακανονιστα ή καλυτερα εκανα προσπαθειες να αναπνευσω. 
"Συγνώμη"  είπα όταν καταφερα να ηρεμησω τον εαυτό μου. Πρώτη φορα ενιωθα τόσο φοβισμένη για την ζωή μου.
"Νομίζω είναι καλύτερα να σε πάω σπίτι ε;" ενεψα καταφατικα και βγήκαμε και οι δυο απ την λίμνη.  Έβαλα το σορτσακι μου και στραγγιξα το ασπρο πουκάμισο μου στην προσπάθεια μου να το στεγνώσω. Πριν το καταλάβω ο Αλεξ μου πρόσφερε την φανέλα του.  Την πηρα και αμήχανα τραυλίζοντας προσπαθησα να τον κάνω να καταλάβει πως ήθελα να γυρίσει απ την άλλη για να γδιθω.
"Ω ναι θα.. Θα γυρισω εγω τώρα εσυ βαλε την φανέλα ενταξει;" γυρισε απ την άλλη και πριν προλαβω να βγαλω τίποτα ξανα γυρισε
"Εγω θα ειμαι εδώ. Γυριζω τώρα εντάξει; "  γυρισε. Επιασα το κατω μέρος του πουκαμίσου μου και ημουν ετοιμη να αρχίσω να το ξεκουμπώνω αλλά ειχα κολλήσει σε ενα κουμπί που δεν έλεγε να ξεκουμπωσει. Αναστεναξα απο ενόχληση και αμεσως γύρισε. Έκπληκτη κάλυψα το ακαλυπτο δέρμα μου και ειπε
"Χρειαζεσια βοηθεια ? Να σε βοηθήσω;  Κολλησες ε;"  ειπε πλησιάζοντας.  Έκανα ένα βήμα πισω και ειπα
"Αλεξ κοψε την μουρμουρα και γύρισε πριν σε κοπανισω στο κεφάλι"  αυτός άφησε ενα γελακι και γυρισε απ την άλλη επιτέλους αυτή την φορά για τα καλά.  Έβγαλα το καταραμένο πουκάμισο που ήταν μουσκεμα και έβαλα τη φανέλα του γρηγορα, γρηγορα και γυρίσαμε σπίτι. Θα τον καλουσα μεσα αν δεν ημουν τόσο κουρασμένη. Θα έπαιρνα έναν υπνάκο και ακολούθως θα ετοιμαζομουν και ψυχολογικά αλλά και σωματικά για την προπόνηση. Ψυχολογικά γιατί ολα τα αγόρια εκεί μου έκαναν ελαφρύ μπουλινγκ.  Και επίσης διότι θα κάναμε συζήτηση πάλι εγω και ο Αρης για τις ανοησιες με τους αλλαζομορφους και την λυκαινα και τα αδέρφια μου και μπλα μπλα μπλα. 

Εφτασα στο γήπεδο. Μπηκα μεσα. Τα αγόρια ηδη επαιζαν. Άλλαξα παπούτσια και έβαλα αυτά για το μπασκετ και περιμενα τον Αρη να μου πει τι να κάνω. Ήρθε κοντά μου.
"Σκεφτηκες αυτά που σου ειπα;" με ρωτησε. Ναι μου είχε μιλησει για το οτι ο Αλεξ ειναι επικυνδινος το ιδιο και ο Απολλωνας, ο Ερμης και η Αθηνά.
"Ναι καιι εχεις δικιο για τον Απόλλωνα, τον Ερμή και την Αθηνά. Εξαλλου δεν συμπαθιομαστε γενικα. Την Αθηνά υποχρεωτικά την βλέπω σαν ψυχίατρο.  Όσο για τον Αλεξ δεν το συζητάω.  Δεν θα σταματησω να κάνω παρεα με αυτους που συμπαθώ επειδή νομιζεις πως ειναι επικυνδινος. "   του ψυθιριζα όλα αυτά καθώς περπατουσα προς το καλάθι που ηταν γεμάτο μπάλες για να παρω μια. Τις εξετασα όλες και κατεληξα σε μια που ηταν η καλυτερη. Πηγα να την πάρω αλλά ο Αρης σταματησε τα χερια μου και είπε φέρνοντας πιο κοντά το κεφάλι του για να μην ακουσουν οι αλλοι
"Ο Αλεξ είναι αυτός που πρεπει να μείνεις μακρια του. Αυτός θα σου κάνει κακό.  Οι υπολοιποι απλά θα σε προδωσουν. Σε παρακαλώ ακουσε με. Ήδη ξερει τι είσαι. Δεν χρειάζεται να ψάχνει.  Σε εχει ετοιμη. Θα κάνει την δουλειά μεσα σε ένα μηνα και θα γυρίσει πισω" έφυγα τα χερια του απο πανω μου και πριν φύγω τον κοιταξα συνοφρυωμενη προσπαθωντας να δειξω το ποσο θυμωμενη ημουν και ειπα
"Αρη ακους τον εαυτο σου; Ακουγεσαι σαν τρελος. Σταμάτα αυτες τις ανοησιες επιτελους"  επιασα την μπαλα τριπλαρα και πηγα να βάλω ενα σουτ.
"Αλκιστης αποβαλλεσαι απο το γήπεδο για μια βδομαδα. Μετα την βδομαδα ελα να απολογηθεις"  φώναξε ο Αρης και τα αγορια σταμάτησαν να παιζουν και γυρισαν ξαφνιασμενοι να κοιταζουν εμενα και τον Αρη. Μπορουσα να ακουσω μερικά γελακια αλλά δεν εδωσα σημασία.  Πηγα κοντά του και του ειπα
"Εισαι μεγαλος μαλακας. Ουτε που θελω να παιζω στην ψωρο-ομαδα σου." φωναξα. Ηταν η καλυψη για τους υπολοιπους.  Χαμηλωσα τον τόνο της φωνής μου και πλησιασα
"Αν νομιζεις πως ετσι θα με κανεις να σταματησω την παρέα με τον Αλεξ πλανασαι πλανην οικτρα. "  είπα και εφυγα απο το γηπεδο αρπαζωντας την τσαντα μου. Καθως εφευγα αυτός φώναξε
"Θα τα πουμε Αλκιστης και πολύ σύντομα"  γρρρρρ απ τα νευρα μου ήθελα να σπασω οτι έβρισκα μπροστά μου. Ενιωθα το σωμα μου να θέλει να αλλάξει. Να θέλει να γίνει λυκος πάλι. Το συγκρατησα μεχρι να φτασω στο συνηθισμένο δάσος δίπλα απ τον δρομο οπου ειχε γινει η πρώτη μου μεταμόρφωση.  Αφησα την τσαντα κάτω και έβγαλα τα ρουχα μου. Έμεινα με τα εσωρουχα. Ο λυκος αρχισε να περνει τα ηνία και τα κοκκαλα μου αρχισαν να περνουν αφυσικες στασεις και να λυγιζουν αφυσικα προκαλώντας μου αφορητο πόνο.  Συγκρατησα τις φωνες μου προσπαθώντας να μην τραβηξω την προσοχή αππ περαστικους. Επιτελους ειχα μεταμορφωθεί στον όμορφο μου λύκο.  Ο λύκος μου ηταν ενθουσιασμενος και χαρούμενος. Διαισθανόταν τον θυμό μου και ήξερε τι θα ακολουθουσε. Ηξερε αλλά εγώ όχι.......

Α/Ν
Αργησαααααα ναιιιι το ξερωωωω. Ειμαι κακος συγγραφέας. (αν γίνω ποτε) αλλαααα θα βάζω πιο συχνα οκ; Οκ.
Ψηφιστε παρακαλώ με βοηθαει!!
Αα καιιι αφηστε κανενα σχολιο με την αποψη σας

Τι νομίζετε θα γίνει;;;;