DUYURU: Ya bunu söylemekten utanıyorum artık, özellikle de eski okuyucularıma çünkü aynısını daha önce de yaptım ama elimde bir kaç hazır bölüm daha var, onlardan sonra da hiçbir şey yok. Maalesef YGS'm tahmin ettiğim gibi aşağıda bir puan geldi. Onun içinde LYS'ye abanmak, hatta full çekmek zorundayım siz düşünün. O arada yeni bölüm yazacak zaman bulamayacağım ve muhtemelen elimdekiler tükenince yaza kadar askıda kalacak hikaye. Böyle olsun da istemiyorum okunma oranı bu kadar güzelken, ilgi varken ama işte.
Bu arada siz neler yaptınız, nasıl geçti? Neyse onu bunu bırakın iki dk, size ne diyeceğim. Nasıl geçmiş olması önemli değil. Kötü de olsa bu ilk sınavdı. Şimdi önünüzde bir sınav daha var, hatta en etkili sınav bu. O yüzden bırakın her şeyi oturup çalışın. Bir de insanların asla size " Nasıl yapacaksın?" demesine izin vermeyin, sizi sorgulayanları etrafınızda tutmayın, duymayın. Size lazım olan, size yapabileceğinizi söyleyenlerdir. Mikerler böyle işi, hayatımız bilmem kaç küsürlük sorulara mı bağlı bizim? (Evet sfdsfd) Hayır, elbet azmettiğimiz her şeyi yapabiliriz.
Yapacaksınız biçızlar, don't give up the fight, never stop dreaming and keep on moving! Hell yeah!
Bu bölüm beni okuyan herkese aittir, sizi seviyorum :*
Bu arada bölüm şarkıları: Incubus - Love hurts ve Angus&Julia Stone - Devil's Tears | Onlarla okuyun :D
" Aşk yaraları,
Ama bazen güzel bir yaradır bu.
Ve hala yaşadığımı hissettirir.
Aşk şarkılar söyler,
Kötülükleri aşabildiğinde.
Bir kalbi vardır ve beni dener.
Çünkü aşksız hayatta kalamam."
Emma
Pat, pat.
Elimdeki plastik topu yeniden tavana attım ve duvara vurduktan sonra ellerime düşmesine izin verdim. Bir yandan da kendimle sesli olarak kavga ediyordum.
‘ Sen aptal mısın? Dövmenin sen olduğunu nasıl anlamazsın?’
“ Sana milyon defa söyledim,” dedim öfkeyle. Topu o kadar şiddetli attım ki tavana çarptığı halde odanın uç köşesine düştü. “ Bunu nereden bilebilirim? Benim tenim mavi mi? Ayrıca neden böyle düşüneyim ki? Bu onun gözünde kendimi değerli saymak demek ve onun bana değer vermediğini biliyoruz.”
‘ Gerçekten mi? Peki dövmeyi unut. Kahve neydi? Çiçek? Seninle konuşmaması?’
Huzursuzca yatakta doğrulup bacaklarımı kendime çektim. “ En kötüsü oydu zaten,” diye mırıldandım. Ona yalandan söylediğim sözcükleri sanki gerçekten kendini nitelermiş gibi, kendine yakışan buymuş gibi öylesine kabullenmiş bir sesle söylemişti ki kendimden nefret etmiştim.
Bir sorunum vardı. Saçlarımı hırçın bir şekilde geriye attım. Her zaman bir sorunum vardı zaten. Sorunlunun tekiydim.
Max’i çözmeye çalışmak beni sadece daha çok dibe batırıyordu. Bir anı bir anını tutmuyordu. Beni kötü adamlardan kurtarıp beni evine alıyordu, umursamayıp görmezden geliyordu sonra bana iç çamaşırı veriyordu. Defolup gitmemi diliyor ve bana soğuk kalpli bir kaltak olma diyordu.
