Ζωγραφίζοντας τον Πόνο*H.S.*

Chapter 10

Harry's pov

Δεν αντέχω αλλο. Θέλω να την δω. Να δω αυτα τα υπέροχα ματια που με έμπλεξαν στα δίχτυα του γαλάζιου πόθου απο την πρωτη φορα. Θέλω να δω το χαμογελο της. Θέλω να την κλείσω στην αγκαλια μου, ακομα και αν δεν ηταν δικια μου. Αυτος ο μαλακας ο Caleb. Πως μπόρεσε; Πως μπόρεσε να της το κανει αυτο; Πως μπόρεσε να πληγώσει ενα κοριτσι σαν και αυτο; Πως μπορει καποιος να πληγώσει ενα άνθρωπο; Δεν νιώθει τύψεις, ενοχές, πονο; Τοσο αναίσθητοι ηταν πια οι ανθρωποι. Αν μπορούσες να τους αποκαλεσεις ετσι. Υπαρχουν ανθρωποι, αλλα οχι ανθρωπότητα.

Η Olivia ήτανε στο χειρουργείο εδω και πολλή ωρα. Ο Niall ειχε παει να φέρει καφέδες γιατι η νύχτα προβλεπόταν μεγαλη. Σημερα θα γυρνούσε ο μπαμπας της απο'τι μου ειχε πει. Τοτε γιατι δεν ειναι εδω; Οι γιατροί τον ειδοποίησαν αλλα εκεινος δεν ειχε κανει την εμφανηση του. Η μαμα της Olivia ειχε εφημέρευση στο φαρμακείο που δούλεβε γι'αυτο και δεν ειχε ερθει ακομα. Μαλλον εγω και ο Niall θα μέναμε ολη την νύχτα ξύπνιοι.
"Ηρθα"
Ειπε ο Niall προσφέροντας μου τον ενα απο τους δυο καφέδες. Του χαμογελασα για ευχαριστω και απλα καθήσαμε εκει αμίλητοι. Δεν ακουγόταν τιποτα σε ολόκληρο τον όροφο. Η ησυχία επαιζε παιχνίδια με τον χορο. Ηταν υπέροχο. Ηταν απλα υπέροχο πως διατηρήθηκε η σιωπή. Καμια φορα ειναι τοσο δύσκολο. Η σιωπή ειναι απαιτητική και έστω κατι μικρο να την πειράξει, αυτη κανει μούτρα και διαλύεται. Απο τις σκεψεις μου με εβγαλε ενας ηχος. Ενας ηχος που γκρέμισε την πολύτιμη ησυχία του χόρου. Σαν παπούτσια ακουγόταν. Σηκωσα το βλεμμα μου και ειδα τον Zayn. Μου χαμογελασε καθως με χτυπούσε παρηγορητικά στον ώμο. Σηκώθηκα αμεσως και τον αγκάλιασα. Ολοι χρειαζόμαστε μια αγκαλια που και που. Ήτανε χαλια. Μαλλον θα έκλαιγε. Η απογοήτευση και η δυστυχία εμφανίστηκαν στο προσωπο του λες και ηταν καλα κρυμμένες ολο αυτο το καιρο. Σαν να τις ειχες κλείσει σε ενα κελί μακρια απο το προσωπο του Zayn. Απο'τι φαίνεται, δραπέτευσαν και εγκαταστάθηκαν πανω του. Δεν ηξερα τι να πω. Τι ηταν αναγκαίο.
"λυπαμαι φιλε"
Ηταν το μονο που κατάφερα να πω. Τα ματια του ηταν κοκκινα. Η απο την πολλή μαστουρα, ή έκλαιγε. Μπορει και τα δυο. Ξερω πως αν κατι δεν ειναι οπως πρεπει να ειναι, ο Zayn κατεβάζει το ενα τσιγάρο μετα το αλλο.
"Δεν πειραζει ολα καλα"
Μου ειπε στολίζοντας το προσωπο του με ενα χαμογελο αλλα ηταν οτιδήποτε αλλο παρα αληθινό.
"Δεν αξίζει"
Ειπα παρηγορητικά νιώθοντας το μεσα μου να βράζει απο τα προηγούμενα γεγονότα.
"Το ξερω. Το μονο που με νιαζει ειναι να γινει καλα η Olivia. Ποση ωρα ειναι μεσα;"
Ρωτησε καθως καθόταν στην μπλε καρεκλα διπλα μου.
"Κανενα διωρο;"
Ειπα καθως κοιτούσα τον καφε μου. Δεν ειχα καθολου ορεξη. Το κινητο μου ετριξε. Η μαμα μου, εχει παρει δεκα τηλέφωνα μεχρι τωρα. Δεν το σηκωσα, δεν ειχα ορεξη. Αγαπούσε πολυ την Olivia. Απο την πρωτη στηγμη που την ειδε. Ανησυχούσε πολυ και ήθελε να ηταν διπλα της αυτη την στιγμη αλλα της ειπα να μείνει σπιτι. Καλο θα ηταν να μην ήμαστε ολοι εδω και να κουραζόμαστε. Οταν ξυπνήσει η Olivia, θα της πω να ερθει αν θελει, αλλα οχι τωρα.

Ο Niall ειχε κοιμηθεί πανω στην μπλε μεταλλική καρεκλα. Ο Zayn πηγε να βρει κανενα γιατρό ή καμια νοσοκόμα να του πει αν ολα ειναι ενταξει. Η ωρα ειχε παει 11:00. Ημουν πτώμα αλλα δεν μου ερχόταν ύπνος. Δεν μπορω να κοιμηθω. Σκεψεις κανουν την επανάσταση τους στο μυαλό μου και τα ματια μου δεν λενε να κλείσουν. Δεν θελω να κλείσουν. Μπορει να γινει το οτιδήποτε απο στιγμη σε στιγμη. Πρεπει να μινω ξύπνιος. Τα βήματα απο παπουτσια ξανα-έκαναν την εμφανηση τους και αμεσως σηκωσα το κεφαλι μου γεμάτος άγωνια. Το βλεμμα μου ηταν φανερά ανήσυχο και παρακαλούσε τον Zayn να μιλισει.
"Μια νοσοκόμα μου ειπε πως σε καμια ωρα θα τελειώσει το χειρουργείο."
"Ευτυχώς"
Ειπα και ενας αναστεναγμός βγηκε απο το στομα μου.
"Ξυπνά τον Niall και πες του να παει σπιτι του. Αφου ολα ειναι καλα, δεν χρειάζεται να μενει. Και εσυ πηγενε σπιτι σου. Μια χαρα θα ειμαι μόνος μου"
Παρακάλεσα τον Zayn αλλα δεν ήθελε να φύγει. Δεν άλλαζε γνώμη. Ο Niall ξύπνησε και μετα αφου μας εδωσε μια αγκαλια στον καθένα μας, εφυγε. Μείναμε μόνοι μας με τον Zayn ο διάδρομος ηταν ακομα άδειος και η ησυχία αρχησε να επανέρχεται και να προκαλεί τον διαδρομο σε ενα χορό. Τα φώτα ηταν χαμιλα και έπαιρναν και εκεινα μερος στον χορό της σιωπής. 

00:45 Η ωρα και ο γιατρός ακομα να εμφανιστεί. Λες να εγινε τιποτα; Τωρα, κοιμισμένος στην καρεκλα ηταν ο Zayn. Χτυπουσα νευρικά το πόδι μου, καθως παρατηρουσα τα δακτυλίδια μου να πηγενουν πανω κατω απο την αγωνία. Ο καφές μου ειχε τελειώσει και δεν ξερω για ποση ωρα θα κρατιόμουν χωρις αυτόν. Ειναι σαν ουσία που την ήθελε ο οργανισμός μου για να συνεχείσεις να ζει. Κοιτούσα το άδειο μου ποτιρι και αναρωτιόμουν. Ειναι καλο να εισαι εξαρτημένος απο κατι; Άλλοι ειναι εξαρτημένοι απο ποτό, ουσίες, τσιγάρο, ειμαι και εγω που ειμαι εξαρτημένος απο το χαμογελο της. Ειναι σαν να περνω την δόση μου καθε φορα που την βλεπω να χαμογελάει. Σαν να παίρνω μια γερή δόση για να υπάρξω, να συνέχισω να ζω. Σαν ενα πεινασμένο τέρας που θελει να τραφεί απο την αγαπη της. Ενα τερας που θα μπορουσε να σκοτώσει οτιδήποτε βρεθεί στον δρομο του αποτρέποντας το να φαει. Βήματα ακούστηκαν στον διαδρομο και άμεσος ανασηκωθηκα. Ηταν ο γιατρός, επιτελους.
"Είστε καποιος συγγενεις της δεσποινίδας Mathews;"
Με ρωτησε αυστηρά ομως στο βλεμμα του μπορούσα να διακρίνω την ανησυχία.
"Οχι αλλα ειμαι φιλος της. Η μητέρα της θα ερθει σε λιγο"
Απαντησα οσο ποιο πειστικά μπορουσα.
"Η δεσπινις Mathews εχει υποστεί σοβαρα τραύματα στον εγκέφαλο. Εσωτερική αιμορραγία. Της αφερεσαμε τα γυαλιά απο τα χερια της και την πλάτη ομως οι πληγές ειναι ακομα ανοιχτές."
Τα ποδια μου έτρεμαν. Η καρδια μου πονούσε. Το κεφαλι μου παει να σπάσει και τα ματια μου τσούζουν. Δεν καταλαβενα τι ελεγε. Ηταν ολα τοσο ξένα και επιστημονικά για εμενα.
"Και αυτο τι σημενει γιατρέ;"
Δεν ξερω αν ηθελα να μάθω ομως επρεπε.
"Λυπαμαι ομως η δεσπινις Mathews εχει πέσει σε κώμα."