Ζωγραφίζοντας τον Πόνο*H.S.*

Chapter 9

Olivia's pov

Οχι, δεν πρεπει να του το πω. Οχι τωρα. Τωρα ετσι οπως τα εκανα, τι θα του πω; ΗΑ! Τη δικαιολογία που ειπα και της μαμάς μου. Μαθηματα. Τι ποιο λογικο;
"Λοιπόν;"
Μου ειπε ο Harry κοιτώντας με στα ματια. Πως μπορω να του πω ψεματα; Δεν θελω αλλα πρεπει.
"Να μωρε, ανχονομαι για τα μαθηματα"
Του ειπα προσπαθοντας να ακουστω πειστική αλλα δεν νομιζω να τον έπεισα.
"Αληθεια;"
"Ναι"
Προσπάθησα να αποφύγω την συνάντηση των ματιών μας αλλα δεν τα κατάφερα. Με κάρφωνε με το βλεμμα του και ένιωθα ακομα πιο άβολα.
"Oli, ξερεις πως μπορεις να μου μιλισεις για οποίο θεμα εχεις. Δεν ειναι ανάγκη να μου λες ψεματα. Ξερω οτι δεν ειναι για αυτο τον λογο που εισαι ετσι."
Γαμωτο! Το κατάλαβε. Αχ, τι θα κανω τωρα; Πως θα το καλυψώ; Απλα κούνησα το κεφαλι μου καταφατικά και χαμήλωσα το βλεμμα μου.
"Αν δεν θες να μου πεις.."
"Οχι, οχι δεν ειναι αυτο. Θα σου πω. Αληθεια. Απλα οχι τωρα. Σε παρακαλω."
Ειπα και τον κοιταξα στα ματια. Τα δικα μου ματια συνάντησαν τα δικα του πρασινα. Σαν το μπλε της θάλασσας να αγγίζει το πράσινο της στεριάς και μαζι κανουν απίστευτα παιχνίδια. Άρχισαν να γίνονται υγρά. Οχι παλι γαμω. Δεν θελω να με βλέπουν να κλαιω. Ο Harry ειναι ο μόνος που με εχει δει ετσι, και ελπιζω ο τελευταίος. Ολοι θελω να εχουν την εντύπωση της χαρούμενης, χωρις πρόβληματα Oli, οπως με φωναζει και ο Harry. Οταν αντιλήφθηκε πως ειχα βουρκώσει, με έκλεισε στην αγκαλια του και μου χάιδευε τα μαλλια. Ηταν τοσο ωραια. Δεν ηθελα να φύγω απο εκει μεσα.
"Τωρα θες να σου πω ενα αστιο για να γελάσουν τα χειλάκια σου;"
"Αντε, πες"
"Knock, knock"
"Who's there?"
"Nana"
"Nana who?"
"Nana your business"
Γελούσα δυνατα. Πολυ δυνατα και τωρα τα δακρυα πόνου, είχαν γινει δακρυα χαράς. Με ειχε κανει να ξεχάσω ολα τα προβλήματα μου. Ακομα και εκεινα με τον Caleb.
"Θες να παμε στο Pop's να πιούμε Milkshake;"
"Δεν ξερω, γιατι σημερα γύριζει ο μπαμπας μου σπιτι απο ενα ταξίδι και πρεπει να ειμαι εκει"
Κι αλλο ψέμα. Αλλη ορεξη δεν ειχα απο το να βλεπω τα μούτρα του. Απλα εκεινος δεν με αφήνει να βγαίνω απο το σπιτι. Ευτιχως φεύγει συχνα για κατι τύπου τετοια ταξίδια οποτε μπορω να βγαίνω οταν λειπει μιας και η μαμα μου με αφήνει. Πηρα το κινητο μου στα χερια και εγραψα μινημα στην μαμα μου.
"Τι ωρα θα ερθει ο μπαμπας;"
"στις 8 και θα ηταν καλητερα αν ήσουν σπιτι"
"ενταξει μαμα μεχρι εκεινη την ωρα θα εχω ερθει"
Χαμογελάσα και εκλεισα το κινητο μου.
"Ωραια, ο μπαμπας μου δεν θα εχει γυρίσει πριν τις 8."
"Οποτε, παμε;"
Με ρωτησε και μου πρόσφερε το χερι του σαν αγκαζέ και βγήκαμε με γελια εξω απο το πάρκο.

Και οι δυο παραγγείλαμε Milkshake σοκολάτας και τα απολαμβάναμε. Γελούσαμε, καναμε βλακιες και γενικα περνούσα ωραια. Κατι που εχει να συμβεί καιρο. Μεσα στα γελια και τις χαζομάρες, βλεπω τον Niall να μπενει μεσα έτοιμος να παει στο ταμείο.
"Ο Niall"
Λεω στον Harry για να του φωνάξει να κατσει μαζι μας.
"Εεε ψιτ, Niall"
Αλλα δεν άκουγε. Ηταν απορροφημένος στην παραγγελεια του μαλλον
"Πατάτα"
Του φώναξα εγω και τοτε γύρισε και μας ειδε. Σήκωσε το χερι ψηλά και ηστερα πηρε της πατάτες του και ηρθε στο τραπεζι μας.
"Επ, τι κανετε; Ολα καλα; Εσυ Olivia, δεν επρεπε να εισαι με τον Caleb;"
Ειπε και του εκανα νεύμα να σταματησει γιατι δεν ηθελα να ανοίξουμε αυτη την συζήτηση. Ουτε ενα τηλεφωνο δε με εχει παρει. Ο Harry με κοιταξε καλα και μαλλον κατι ειχε καταλαβει αλλα δεν έδωσα σημασια.
"Θα κάτσεις;"
Τον ρώτησα και αμεσως πέρασε διπλα μου. Άρχισε να τρώει τις πατάτες του σαν να εχει να φάει αιώνες.
"Ήρεμα αγαπη μου, θα σου κατσει"
Του ειπα και μετα ολοι σκάσαμε στα γελια.

Η ωρα περνούσε γρηγορα και ειχε ηδη παει 7.
"Εγω πρεπει να πηγενω σιγα-σιγα γιατι θα ερθει ο μπαμπας μου."
Τους ανακοίνωσα και πηρα την τσαντα μου απο διπλα. Πηγα να σηκωθω μεχρι που το ματι μου επεσε πανω στον Caleb. Ηταν εξω απο το Pop's. Τον ειδα και ξαφνικα ενα χαμογελο πηρε μερος στο προσωπο μου.
"Αντε παιδια, τα λεμε. Ευχαριστω πολυ"
Τους ειπα και με χερετησαν και οι δυο. Καθως εβγενα εξω, τον ειδα να πηγενει προς το πισω μερος του κτηρίου. Τον ακολούθησα γεμάτη περιέργεια και πραγματικα θα προτιμούσα να μην το ειχα κανει. Τα ματια μου βούρκωσαν, εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου. Δεν ηταν δυνατόν, αποκλείεται. Δεν εβλεπα καλα. Ένιωσα μια ζαλάδα αλλα κρατήθηκα. Ο Caleb ειχε κολλήσει την Vanessa πανω στον τοίχο και την φιλούσε. Οχι, οχι, οχι δεν γίνεται. Οταν αντιλήφθηκαν την παρουσια μου, ξεκόλλησαν ο ενας απο το αλλο. Με δακρυα στα ματια πηγα να φύγω αλλα με κράτησε απο τον καρπό.
"Ασε με αλλιως θα τσιρίξω"
Ειπα με όση δύναμη που μου ειχε απομείνει
"Olivia ασε με να σου εξηγήσω."
"Τι να εξηγήσεις ρε βλακα, που τοσο καιρο εγω νομιζα πως με αγαπούσες. Ασε με σου ειπα θα τσιριξω"
Ειπα ακομα ποιο δυνατα και ακουσα βήματα να ερχονται προς το μερος όπου ημουν και εγω.
"Τι εγινε;"
Ρωτησε ο Niall μεσα στην συνχηση.
"Τιποτα, εγω.."
Πηγε να απολογηθεί ο Caleb αλλα τον σταμάτησα
"Φτάνει. Ως εδω... Ποσο καιρο;"
"Τι εννοεις.. εγω.. δεν.."
"ΜΙΛΙΣΑ CALEB, ΠΟΣΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΚΑΙΡΟ"
Δεν ειμουν σηγουρη αν ηθελα να ξερω, αλλα θα με ετρωγε η αγωνία αν δεν ηξερα.
"Δυο μηνες"
Ειπε, και τοτε εχασα την υπομονή και την δύναμη μου. Τα δακρυα έκαναν πάρτι και ο Niall με τον Harry έβλεπαν σαν χάνοι. Δεν ειπα τιποτα απλα έφυγα. Αρχησα να τρέχω, να τρέχω, δεν εβλεπα τιποτα μονο ακουγα φωνές.
"Oli, περιμενε"
Φώναζε απο πισω ο Harry, και ειλικρινά οσο και αν ηθελα να σταματήσω και να πέσω στην αγκαλια του, δεν μπορουσα. Ηθελα να τρέξω, μακρυα απο ολους και απο ολα. Δεν άντεχα αλλο. Ολα στο μυαλλο μου ηταν μπερδεμένα. Τιποτα δεν έβγαζε νόημα. Τα δακρυα μείωναν την όραση μου και δεν εβλεπα απολύτως τιποτα.
"Oli, γαμωτο περιμενε"
"OLIVIA"
Φώναξε ο Harry και ηταν το τελευταιο πραγμα που ακουσα. Μετα καινό. Μαυρο. Τιποτα.