Ζωγραφίζοντας τον Πόνο*H.S.*

Chapter 3

Olivia's POV

Η ωρα ηταν 7:50. Σε δεκα λεπτα θα χτυπουσε κουδουνι. Περπατουσα στους διαδρομους του σχολειου χωρις να ακουω τους ηχους που καναν οι υπολοιποι μαθητες. Η μουσικη επερνε κυριο ρολο στην περιοχη του αυτιου μου καθως και του μυαλου μου. Ολα μου ηταν αδιαφορα. Πηγα ησυχα-ησυχα στο ντουλαπακι μου και το ανοιξα ετσι ωστε να παρω τα βιβλια της πρωτης ωρας. Εμμ... Χημεια ειχα εαν δεν κανω λαθος. Σκεφτηκα για ενα δευτερολεπτο και μετα το επιβεβαιωσα βλεποντας το προγραμμα που ηταν κολλημενο πανω στο ντουλαπακι μου. Πηγα να τραβηξω το βιβλιο αλλα ξαφνικα ενιωσα δυο σκληρα σαν σιδερο χερια να με αγγαλιαζουν απο πισω. Ηξερα πολυ καλα ποιανου ηταν αυτα τα χερια.

Γυρισα για να τον δω και πριν προλαβω να πω τιποτα τα χειλη του ορμιξαν στα δικα μου. Ανοιξα το στομα μου και αφησα την γλωσσα του να μπερδευτει με την δικια μου. Αμεσως εγιναν ενα. Σαν να ειχαν να δουν η μια την αλλη για χρονια. Με φιλουσε παθιασμενα και εγω τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του. Περασε το ενα του χερι πανω στο μαγουλο μου χαϊδεβοντας το και το αλλο με εσπροχνε απο την μεση προς τα πανω του. Η μουσικη με εκανε να ανατριχιαζω στο ακουσμα της και το φιλι μας με εκανε να κοκκινισω.

Μετα απο λιγο ξεκολισε τα χειλη του απο τα δικα μου. Αργα. Εβγαλα αμεσως τα ακουστικα μου και του χαμογελασα. Με κοιταξε στα ματια και μετα μου χαμογελασε.
"Καλημερα μωρο μου"
Μου ειπε τοσο σιγα, ισα-ισα που τον ακουσα. Ενιωθα την ανασα του πανω στο προσωπο μου
"Καλημερα"
Του ειπα και εγω σιγα. Τα ματια του με έκαιγαν με την παρουσια τους. Αυτα τα μπλε ματια νομιζω πηραν μεγαλο μερος στην καρδια μου.

Με τον Caleb ειμασταν μαζι εδω και οκτω μηνες. Ηταν μια τυχαια γνωριμια στο προαυλιο του σχολειου που με κοιτουσε επιμονα μεχρι που ηρθε και μου μιλισε. Στην αρχη βγηκαμε μια φορα. Η μια φορα εγινε δυο. Οι δυο, τρεις και εκτοτε ειμαστε μαζι. Μου αρεσει. Πολυ. Δεν πιστευω πως ειμαι ερωτευμενη. Οχι, ακομα τουλαχιστον. Νομιζω πως για να ερωτευτει ενας ανθρωπος πρεπει να δωσει ολο του το ειναι. Να δενετε το στομαχι του κομπος οταν βλεπει τον αλλο. Να χτυπα η καρδια τοσο δυνατα λες και παιζει ταμπουρλο. Ετσι φανταζει στα δικα μου ματια. Και για να πω και την αληθεια, δεν εννιωσα κατι τετοιο με τον Caleb. Τον αγαπαω αλλα οχι, δεν φτανω στο επιπεδο "ερωτευμενη". Θα ηταν αδικο για την σημασια της λεξης.

"Τα βρηκες τελικα τα κλειδια σου;" Ειπα και συνειδητοποιησα οτι ηταν η πιο χαζη ερωτιση που εκανα ποτε. Φυσικα και τα βρηκε. Πως αλλιως θα ηταν εδω; Ηλιθια! Μιλουσα μεσα στο κεφαλι μου μεχρι που η φωνη του με διεκοψε απο τις σκεψεις μου.
"Ναι, τελικα ηταν στην τσεπη της τσαντας"
Ειπε και ενα λοξο χαμογελο πηρε θεση στο προσωπο του.
"Ωραια"
Του ειπα και πριν προλαβω να πω τιποτα αλλο ο ηχος του κουδουνιου μου τρυπισε την απαλη χροια που ειχε δημιουργιθει με την φωνη του Caleb.

"Θα σε παω μεχρι την ταξη"
μου ειπε και μου χαμογελασε.
"Ενταξει"
Ειπα και αμεσως με φιλισε στο μετωπο. Αχ ηταν τοσο γλυκος... Καθως περπατουσαμε στον διαδρομο ενιωσα ενα απαλο χερι να αγκαλιαζει το δικο μου και κοιταξα κατω για να δω ποιος ηταν. Ο Caleb. Φυσικα! Ποιος αλλος θα μπορουσε ας πουμε να μου κραταει το χερι;
"Αχ, εδω εχω μαθημα"
Ειπα και γυρισα για να τον κοιταξω. Μου χαμογελασε και ενα "ενταξει" πεταχτηκε απο το στομα του. Με αγκαλιασε και με φιλισε στο κεφαλι.
"Γεια"
Ειπα και βγηκα απο την ζεστη αγκαλια του. Μακαρι να μπορουσα να μεινω εκει για ολη την μερα. Ενιωθα ασφαλεια. Δεν μπορω να το εξηγησω αλλα η αγκαλια του με κανει να νιωθω σαν σπιτι. Αυτα τα χερια έδιωξαν κλαματα, φοβους, ανασφαλειες.. παντα ηταν εκει για εμενα.

Μπηκα μεσα στην ταξη ησυχα. Ειχε μονο δυο ατομα. Πηρα μια θεση σε εναν παγκο και καθησα. Ακουμπησα τα χερια μου πανω στο θρανιο και εβαλα το κεφαλι μου αναμεσα τους. Τραβουσα τα μαλλια μου ελεφρως ελπιζοντας πως κανενας δεν εβλεπε. Τα ματια μου ετσουζαν. Τα χερια μου πονουσαν. Τα παντα γυριζαν. Εκλεισα δυνατα τα ματια μου για να σταματισουν να καινε..
"Εμμ.. καθετε καποιος αλλος εδω;"
Ακουσα ξαφνικα μια φωνη να μιλαει διπλα και ανοιξα ξαφνιασμενη τα ματια μου. Ενα αγορι ηταν μπροστα απο το θρανιο μου και ξαφνικα καταλαβα πως η ταξη ειχε γεμησει.
"Εμ.. οχι, κατσε"
Καταφερα τελικα να πω και κατεβασα τα χερια μου απο το θρανιο. Εκλεισα για ακομα μια φορα δυνατα τα ματια μου για να επανελθω.
"Harry"
Μου ειπε και μου χαμογελασε.
"Olivia"
Ειπα και προσπαθησα να βαλω ενα χαμογελο πανω στο προσωπο μου. Για μισο.. Αυτος δεν ηταν που ειχα δει πριν στον δρομο; Ναι, ναι αυτος ηταν. Αυτες οι καστανες μπουκλες ηταν χαρακτηριστικες. Δεν ειχα προσεξει τα ματια του. Ηταν πρασινα. Σμαραγδι. Ηταν λαμπερα και ολο ζωντανια. Αντιθετως, φανταζομαι, με τα δικα μου που ηταν κοκκινα απο τον πονο και εκαιγαν.

Ευχαριστω για την υποστηριξη..❤️
Πλις καντε "vote" αμα σας αρεσει και εαν θελετε να συνεχισω την ιστορια.. επισης θα μου αρεσαν κομμεντς με τις γνωμες σας και με τα σχολια σας..
Σας αγαπω ολους χχχ
❤️❤️❤️