the mortal Instruments - maar dan anders

hoofdstuk 13

nadat ik een kleine tekening af heb kijk op en zie nog steeds dezelfde gezichten. de gezichten van 'mijn familie' staat net zo neutraal als die van mij en die van de anderen staan gekwetst en geschokt. ik zucht en kijk alleen maar naar Adrian. hij schiet keihard in de lach. zo hard dat de tranen over zijn wangen stromen. het stalen masker valt en er verschijnt een grijns op de gezichten van de anderen. ik zelf kijk alleen maar gekwetst naar de anderen. 

"ik vind het eigenlijk best wel erg dat jullie het echt geloven dat ik zulke informatie voor jullie zou achter houden. dat ik iets zou achterhouden wat de hele schaduwwereld hier in New York in gevaar brengt en zou kunnen beschermen. waarom ZOU ik dit soort dingen willen verbergen? wat denken jullie wel niet van me?! dat, omdat ik ben vertrokken nadat mijn vriendje voor mijn neus vreemdgaat en ik 3 jaar niks van mezelf laat weten, daarvoor al zoiets zou hebben gedacht of zo en dan maar heb bedacht 'laat ik het lekker verzwijgen!'" ontplof ik. Adrian gaat dichter naar me toe zitten en staat klaar om tussen mij en de bedreiging te springen. ik pak zijn hand vast voor steun. hij knijpt er in en ik knijp terug. "hebben jullie er ooit over nagedacht hoe het voor mij voelde als jullie me uitlachte omdat het niet lukte tijdens het trainen? hoe het voelt als je moeder en je stiefvader meer met zichzelf bezig zijn dan met jou? dat ze niet doorhadden dat hun dochter niet goed in haar vel zat en dat het helemaal niet goed ging. en dat het enige wat haar overeind hield was haar relatie. en toen ging die ook nog eens vreemd. tegen die tijd had ik mijn vaardigheden in de Runes verbeterd en merkte niemand dat op. de enige die doorhad hoe ik me soms voelde was Magnus. ik ben weggegaan en ik weet zeker dat me dat goed heeft gedaan" als ik klaar ben voel ik mezelf trillen en ik voel dat de tranen non-stop over mijn wangen rollen.

mijn nieuwe familie hebben hun stoelen om me heen gezet en vormen zo een enorme steun en bescherming tegen de andere. deze kijken me geschrokken aan. ik zie dat mijn moeder naar woorden zoekt en ik zie dat bij meerdere gebeuren. ik kijk ze alleen maar aan en laat ze alle emoties zien die opkomen als ik nadenk over deze dingen. Adrian blijft mijn hand vast pakken. dan voel ik een andere hand de andere hand vast pakken. als ik naar die hand kijk zie ik Eddie staan die met een woedende blik naar de andere staart. hij staat op en gaat voor me staan. dan trekt hij zijn mond open.

"jullie hebben mijn zus niet goed leren vechten, hebben haar daar niet mee geholpen toen ze daar om vroeg, jij" hij wijst naar Jace, "hebt haar hart gebroken, het liefste meisje die je kunt veroorloven, en daardoor moest ze weg. maar ik ben jullie op de één of andere manier dankbaar. want als jullie dat nooit hadden gedaan dan had ik er nooit de beste zus bij gekregen, had Adrian nooit een Parabatai gekregen, had Sydney nooit zo'n beste vriendin en zus gekregen en hadden mijn ouders nooit hun vierde kind gekregen. wat jullie namelijk niet weten is dat mijn moeder een miskraam heeft gehad en daardoor geen kinderen meer kon krijgen. en toen kwam Clary en heeft ze haar vierde kind gekregen. ik ben Clary daar zo dankbaar voor" er stromen nu ook tranen over de wangen van Norah en Sidney. ik sla zachtjes huilend mijn armen om de schouders van Eddie ik geef hem een kus op zijn haar. "dankjewel" fluister ik. hij draait zich om een knuffelt me terug. "je bent bijna groter dan ik" zeg ik zachtjes lachend. ik voel hem ook lachen. 

"het spijt me dat ik er niet voor je was toen je me het hardst nodig had. ik dacht dat ik een goede vriendin was en dat ik je hielp door je training zo te doen, maar ik besefte me toen je weg was dat ik het allemaal verkeerd had aangepakt. ik had je moeten helpen en niet uit moeten lachen of geïrriteerd moeten zijn als het je niet lukte. en ik weet zeker dat dit ook voor mijn broer geld. voor Jace geld het denk ik ook, maar ik ben het er mee eens. ik heb echt weken niet tegen hem gepraat. en dat gold ook voor Alec en Magnus" Izzy is de eerste die het woord neemt. ik zeg niks en glimlach alleen maar zwakjes. 

mijn moeder zoekt nog steeds naar woorden wat me best wel raakt. Luke kijkt me met grote ogen aan en ik zie dat mijn woorden als een bom zijn ingeslagen. "ik heb er nooit zo over gedacht. waarom is het ons nooit opgevallen?  hoe kan het dat het ons nooit is opgevallen Luke? het is onze dochter. we waren zo egoïstisch" eindelijk zegt mijn moeder iets, maar het zijn nog steeds niet de woorden waar ik op had gehoopt. de anderen zijn nog steeds geschokt door mijn woorden. 

"ik heb frisse lucht nodig" en met die woorden pak ik mijn tekenblok en ren de kamer uit. ik grijp een random tas mee en stop daar het blok in. ik graai een dolk mee die ik zie liggen en haal mijn cilinder en mobiel te voorschijn uit mijn bh. ik stop het allemaal in de tas en ren het Instituut uit. de buitenlucht slaat in mijn longen en ik snak naar adem. ik haal een paar keer heel diep adem en loop naar het park vlakbij het Instituut. ik blijf lopen tot het donker is en dan blijf ik nog steeds lopen. ik hoor mijn mobiel gaan en kijk naar de beller. Adrian. 

"Clary waar ben je?" zegt hij meteen als ik opneem. ik hoor de paniek en bezorgdheid in zijn stem. "ik ben ik het park. ik kom er aan" antwoord ik. ik wil net ophangen als ik een aanwezigheid achter me voel. "Adrian blijf aan de telefoon" fluister ik. "hoezo?" "Adrian heb ik nog wat gemist toen ik ging wandelen?" vraag ik om de aanwezigheid niet te laten weten dat ik weet dat ik weet dat 'ie er is. "Clary wat is er? je word gevolgd is het niet?  zeg het woord om het te bevestigen" beveelt hij me. "maar Adrian toch, je weet toch dat je een Pizza niet met mes en vork hoort te eten. dat is een ongeschreven wet" ons code woord is Pizza. we hebben voor een gevaarlijke situatie dit code woord. "blijf aan de lijn. we komen er nu aan" "goed zo Adrian. gewoon met je handen eten. zou ik anders even Magnus mogen?" vraag ik. "hoi Clary. blijf tegen me praten. ik probeer er achter te komen waar je bent" ik hang een onzin verhaal op over een aanval in York.

"ik heb je gev-" is het laatste wat ik hoor voordat alles zwart word voor mijn ogen,