Luna Whester moet verhuizen naar het Instituut van New York. Eenmaal daar zorgt Jace ervoor dat ze zich thuis voelt en ze raken heel gehecht aan elkaar.
Maar wat als Clary Fray hun leven op z'n kop zet en er allerlei geheimen worden onthult?
Izzy is terug naar Jace, Clary en Alec om te bepalen wat ze met de Beker willen doen en ik heb besloten voor een dag of twee naar Idris te gaan voor mijn moeder. Dus ik pak snel wat spullen en prop ze in mijn zwarte rugzak en gooi hem over mijn schouder, ik pak mijn langste mes en steek die in mijn riem en als ik terug naar het middelpunt van het Instituut loop begint er een alarm af te gaan en er staat dat een indringer nadert. Ik vermijd Jace en loop richting de plek waar de indringer zou moeten zijn. Aan de voetstappen achter me hoor ik dat ik gevolgd word maar ik negeer het en loop stug door met mijn mes in m'n hand geklemd.
'Beweeg niet!' Roept Jace achter me tegen de schaduw. Maar het is niet zomaar een schaduw, ik wil erheen lopen om het beter te zien maar Jace houdt me tegen: 'Straks is het een Cirkellid!' Fluistert hij. 'Oh dus nu geef je wel om me?' Fluister ik boos terug en ik ruk me uit zijn greep. Ik loop naar de man toe en zie dat er iemand in zijn armen ligt: Simon. Mijn maag draait om als ik het levenloze lichaam zie en ik wordt lijkbleek.
De vampier heeft Simon dus helemaal hierheen gebracht. Voor welke reden? 'Ze zullen zich afvragen wat we buiten hebben gevonden.' Zucht ik. 'Ik ga wel, zeg wel dat het niks was. Hier komt toch niemand.' Offert Alec zich op. Hij heeft wel gelijk, we zitten in een ongebruikte kelder. 'Hoe heet je eigenlijk? Je hebt hem een soortvan gered en we weten je naam niet eens.' Frons ik, de vampier zijn donkere ogen boren in me en na een lange stilte begint hij te praten: 'Raphael Santiago.' 'Luna Whester.' 'De vampiers hebben de Akkoorden gebroken. Simon doden is een reden voor oorlog.' Onderbreekt Izzy ons. 'Dit waren de vampiers niet, alleen Camille. Ze heeft Simon zelf aangevallen.' Verdedigt Raphael zich: 'Hoe weten wij dat zeker?' Snauwt Jace. 'Hij had hem kunnen dumpen. Maar Raphael bracht Simon naar ons toe.' Snauw ik terug tegen Jace. 'En ik wil geen last met Shadowhunters. Ook had ik de normalo gewaarschuwd maar Camille had hem haar bloed laten proeven en hij kwam terug voor meer.' Vult Raphael aan. 'Simon proefde haar bloed juist alleen vanwege jou. Jij had hem ontvoerd naar het Hotel DuMort, naar Camille.' Huilt Clary dramatisch. 'Dit was nooit mijn bedoeling.' Zegt Raphael geïriteerd. Clary begint te huilen over Simon zijn lijk en ik heb spijt dat ik niet eerder naar Idris ben vertrokken.
'Er is een manier om hem terug te laten komen.' Raphael gaat op een doos zitten: 'Hij is een jongeling, een overgangsfase. Je vriend kan tot leven gewekt worden.' 'Niet doen Clary.' Waarschuwt Jace haar. 'Je krijgt hem niet levend terug, hij wordt een vampier.' Zeg ik terwijl ik tegen een muur aan leun. 'En niet een romantische versie. Een vuile, bloedzuigende versie in kisten.' Zegt Jace gemeen naar Raphael kijkend. 'Dat is beledigend.' Zegt Raphael droogjes.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ik grinnik en ga weer op mijn eigen benen staan: 'Het is meer dan een kist. We hebben doodskisten van 14-karaats goud.' Zegt Raphael. 'Oke, maar wij gaan niet dood en we zijn niet geïnteresseerd in hoeveel goud iemand kan liggen.' Zeg ik. Raphael glimlacht sarcastisch en wendt zich naar Clary: 'De zon komt bijna op. Simon moet vannacht een vampier worden of een staak door het hart krijgen, je hebt tot zonsondergang om te beslissen. Anders is zijn ziel voor eeuwig gevangen.'
'Ja losers, ik ga naar Idris.' Zeg ik dan. Ik schuif mijn rugzak weer wat verder op mijn schouder en loop de trap op, alleen Izzy houdt me tegen: 'Doe voorzichtig, kom snel terug.' Ik glimlach en loop verder de trap op met de ogen van Jace die ik in mijn rug voel prikken.
Als ik richting de uitgang loop zie ik Alec en Max lopen: 'Hoe vaak moet ik nog zeggen dat het een ongeluk was?' Zegt de kleine. 'Kijk Max, er komt een heel belangrijk iemand op bezoek. Kun je een paar dagen uit de problemen blijven? Dan beloof ik je dat je je cilinder terug krijgt.' Ik glimlach en loop naar de twee toe: 'Hé Max!' Lach ik, de kleine jongen knuffelt me en ik haal snel een hand door zijn haar. 'Ik zie je gauw weer oké?' Net als ik verder wil lopen gaan de twee schuifdeuren open en loopt er niemand minder naar binnen dan Valentine... Tegelijkertijd duwen Alec en ik Max naar achteren en ik pak mijn mes en gooi het, maar Valentine vangt het op. Dan vuurt Alec een pijl af maar die vangt hij ook op. De kale man blijft opeens stilstaan en zijn lichaamsvorm begint te veranderen naar die van een vrouw met een strenge gezichts uitdrukking. Een glamour... 'Wat een hopeloze reactiesnelheid. Behalve voor jullie.' Ze loopt op haar hakjes naar ons toe: 'Ik ben Lydia Branwell, afgevaardige van de Kloof.' 'Succes.' Fluister ik tegen Alec en Max. Ik zeil om 'Lydia Branwell' heen en loop richting de uitgang van het Instituut op weg naar Idris.
Eenmaal aangekomen bij mijn bestemming loop ik direct naar mijn moeder haar kamer, maar voordat ik haar begroet moet ik eerst uitleggen wie ik ben: 'Luna Whester, jouw dochter.' Glimlach ik. Mijn moeder kijkt even voor zich uit en glimlacht dan vrolijk: 'Luna!' Ik geef haar een knuffel en kijk even om me heen: 'Mam. Ik weet dat je het toch vergeet, ik wil het over iets wat privé is hebben.' Ze knikt en kijkt een beetje half lachend voor zich uit: 'Weet je nog Jace? Blonde jongen, blauwe ogen.' Ze kijkt me vragend aan en ik pak mijn telefoon, zoek een foto van Jace en laat die zien: 'Kijk mam. Hij. Jij kent hem wel. Jace Wayland.' Fluister ik verdrietig omdat mijn stem wordt verstikt door de tranen. 'Ja ja ja! Wat is er met hem?' Bezorgd kijkt ze mijn kant op: 'Is hij dood?' Ze pakt met grote ogen mijn handen vast en ik lach even door mijn tranen heen: 'Nee mam. Zo erg is het niet.' Mijn moeder laat mijn handen los en staart voor zich uit: 'Wat is er dan meisje?' 'Er is een nieuwe Shadowhunter bij gekomen, Clary Fray. Sinds dat zij er is ziet Jace mij niet meer staan, ben ik er achter gekomen dat ik verliefd ben op Jace en toen zoende Clary met Jace. Nu heb ik moeite met mijn emoties in controle houden.' Opgelucht dat ik het kwijt ben kijk ik mijn moeder aan, maar haar blauwe ogen staan vol leegte: 'Wie is Jace?' Vraagt ze. Ik glimlach en schud mijn hoofd: 'Niemand mam. Vergeet hem maar. Net zoals ik zou moeten doen.'
~~~
Shitty en kort🙈 Niet helemaal tevreden over dit hoofdstuk...
