Αδύνατον να αντισταθείς!

~ 22. Ένταλμα σύλληψης! ~

Ελίνα!

"Ναι θέλω να γίνω γυναίκα σου." Του είπα και εκείνος χαμογέλασε όπως και εγώ άλλωστε.

Άρχισα να χαμογελάω και να δακρύζω ταυτόχρονα. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Με αγαπάει και έλεγε αλήθεια. Ο Πέτρος μου πέρασε το δαχτυλίδι και με αγκάλιασε.

"Σε αγαπάω." Του είπα και τον φίλησα.

"Με έχεις κάνει πιο ευτυχισμένο από ποτέ. Από τότε που ήρθες στην ζωή μου, αυτή έχει γίνει πιο όμορφη." Μου είπε εκείνος και συνέχισε να με φιλάει.

Το φιλί το διέκοψαν η πόρτα της εισόδου που άνοιξε ξαφνικά και έκανε τεράστιο θόρυβο και πιο συγκεκριμένα οι αστυνομικοί που μπήκαν μέσα. Μας πλησίαζαν σαν να έχουν έρθει για μας και ειδικότερα για τον Πέτρο.

"Τι γίνεται εδώ;" ρώτησα τον Πέτρο.

"Είστε ο Βασίλης Αβραμόπουλος;"τον ρώτησε ο αστυνομικός και εκείνος δεν απάντησε αμέσως, παρά μόνο κοίταξε εμένα.

Άρχιζε να ιδρώνει και το καταλάβαινε από το χέρι του επειδή το κρατούσα σφιχτά.

"Πέτρο γιατί σε αποκαλούν Βασίλη;"

"Μάλιστα ο ίδιος."τους απάντησε εκείνος παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

Τον κοίταγα με γουρλωμένα μάτια. Δεν καταλαβαίνα τι συνέβαινε. Γιατί ο Πέτρος παραδέχτηκε πως τον λένε Βασίλη; τα είχα χάσει εντελώς.

"Συλλαμβάνεστε για τον φόνο της Μόνικας Χαριτου." Είπε ο αστυνομικός και μου άφησε το ένταλμα σύλληψης.

"Πέτρο τι λένε; τι λες; ποιο φόνο;"

"Περάστε του τις χειροπέδες." Διέταξε ο αρχηγός και ένας από τους αστυνομικούς τον πλησίασε και φόρεσε τις χειροπέδες.

"Ελίνα δεν έχω χρόνο να σου εξηγήσω, αλλά είμαι αθώος αγάπη μου." Μου έλεγε καθώς τον έπαιρναν.

"Έγινε λάθος.  Πέτρο;"φώναζα και τους ακολουθούσα ως έξω.

"Σε αγαπάω. Αυτό δεν το αλλάζει. Ελίνα σε αγαπάω." Μου φώναξε καθώς τον έβαζαν στο περιπολικό.

"Τι γίνεται;" ρώτησα τον εαυτό μου.

Δεν μπορούσα να πιστέψω πως τον συνέλαβαν για φόνο. Ο Πέτρος να σκοτώσει άνθρωπο; Ποιος Πέτρος; να λέω καλύτερα ο Βασίλης. Στο μυαλό μου επικρατούσε ένα χάος.

Ανέβηκα στο διαμέρισμα μου και ξαφνικά με έπιασε ένα περίεργο και παράξενο συναίσθημα. Ήθελα να τα σπάσω και να γκρεμίσω όλα.

Πέταξα τα σεντόνια και τα μαξιλάρια από το κρεβάτι και τα ρούχα του από την ντουλάπα στο πάτωμα. Τότε ανέβηκα πάνω στην ταράτσα και πέταξα κάτω ότι εκείνος είχε ετοιμάσει.

Είχαν σπάσει τα νεύρα μου και είχα τρελαθεί. Από την μια στιγμή στην άλλη δεν γνώριζα καν ποιον άνθρωπο είχα δίπλα μου. Εγώ ετοιμαζόμουν να παντρευτώ τον Πέτρο και ξαφνικά μου εμφανίζεται ένας Βασίλης. Μαθαίνω πως ο άνθρωπος που αγαπώ είναι ένα ψέμα, κάποιος που δεν υπάρχει ,ένα κατασκεύασμα και μια απάτη. Έμαθα πως ο άνθρωπος που αγαπώ έχει σκοτώσει έναν άνθρωπο και έχει βάψει τα χέρια του με αίματα. Είναι ένας δολοφόνος. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Δεν ξέρω ποιος είναι. Δεν ξέρω με ποιον άνθρωπο κοιμόμουν τόσο καιρό, ποιος με αγκάλιαζε, ποιος με φίλαγε. Ζαλίζομαι και θέλω να κάνω εμετό.

Όμως δεν έμεινα σπίτι. Έβγαλα τα ρούχα που φορούσα και έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου. Ήθελα να βγάλω από πανω αυτήν την μέρα. Περπάτησα για λίγο στην κεντρική πλατεία. Εκεί βρήκα τον Σάββα να κάθεται με μια παρέα του. Έκανα πως δεν τον είδα. Δεν είχα διάθεση να μιλήσω σε κανέναν. Εκείνος όμως με πρόσεξε και ήρθε προς το μέρος μου.

"Τι σου συμβαίνει Ελίνα;" με ρώτησε αλλά εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω. "Ελίνα μιλά μου." Μου έλεγε εκείνος και με χτυπούσε απαλά , σαν χάδι, στο μάγουλό μου. "Ελίνα." Ήταν το τελευταίο που άκουσα πριν κλείσω τα μάτια μου.

{...}

Όταν ξύπνησα άρχισα να κοιτάζω τον χώρο γύρω μου. Δεν βρισκόμουν στο δωμάτιό μου όπως ήλπιζα να βρεθώ όταν ξυπνήσω. Τότε στο μυαλό μου άρχισαν να έρχονται όλες οι σκηνές αυτής της νύχτας. Νόμιζα πως αν κοιμόμουν όλα θα είχαν διαγραφεί. Τότε κατάλαβα πως ήμουν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.

"Σάββα πως βρέθηκα εδώ;"Τον ρώτησα μόλις μπήκε στο δωμάτιο.

"Σε έφερα εδώ γιατί λιποθύμησες Ελίνα. Και το έχεις ξανά πάθει αυτό."

"Εντάξει είμαι καλά. Στο είπαν και οι γιατροί τώρα. Πάμε να φύγουμε και από εδώ αμέσως."

"Ελίνα δεν έχεις να πας πουθενά. Εδω θα μείνεις. Θα ειδοποιήσω εγώ τον Πέτρο να έρθει να σε βρει."

"Σε παρακαλώ όχι αυτόν. Δεν θέλω να ξέρει που είμαι και το κάνω. Καταρχάς δεν υπάρχει κανένας Πέτρος. Δεν υπήρχε ποτέ."

"Εντάξει καταλαβαίνω γιατί το λες αυτό."

"Καταλαβαίνεις γιατί εγώ πάλι όχι."

"Ελίνα πρέπει να ηρεμήσεις. Θέλεις να τηλεφωνήσω στους δικούς σου ή σε κάποιον άλλον άνθρωπο δικό σου;"

"Όχι αυτή την στιγμή Σάββα. Σε ευχαριστώ για όλα."

"Δεν κάνει τίποτα. Θα τα πούμε αύριο μαζί με τις εξετάσεις σου. Κοίτα να ξεκουραστείς λίγο." Μου είπε και αφού βγήκε από την πόρτα ξανά μπήκε μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. "Παρεμπιπτόντως ο Πέτρος σου άφησε ένα γράμμα στο μαγαζί γαι να στο δώσω αύριο το πρωί. Δεν το άνοιξα, αλλά το φύλαξα στο σακάκι μου. Διάβασέ το." Μου είπε και μου το έδωσε.