Complicated | JJK ✓

Chapter 7

박혜라
PARK HYERA

'Gaat het al wat beter?' Jimin, die tegenover me op het bed zit, kijkt me met een bezorgde blik aan.

Ik glimlach kort naar hem en kijk naar mijn knie die nu onder het verband zit. 'Ja, maak je er maar geen zorgen over, Jimin.'

'Het was best een flinke val. Hoe was het precies gebeurd?'

'Sana liet me struikelen,' antwoord ik zachtjes.

Hij zucht diep voordat hij verder praat. 'Taehyung en ik hebben al geprobeerd Jungkook te overtuigen dat Sana niet een goed persoon is. Hij... hij is verblindt door liefde.'

Even is het stil tussen ons.

'Maar hey! We hebben nu wel gewoon een 10!' Zeg ik enthousiast. Eomma zal blij zijn dat mijn eerste cijfer zo hoog is.

Jimin lacht kort en kijkt naar de klok. 'Ik ga maar weer. Coach Kam wacht vast op me.

'Beterschap, Hyera.' Is het laatste wat hij zegt voordat hij de deur achter zich sluit.

~♡~

'Man heb jij veel meegemaakt vandaag.' Zegt Mina aan de lijn.

Wanneer ik weg mocht van de ziekenkamer, werd ik gelijk naar huis gestuurd en sindsdien praat ik met Mina.

'Ja en mijn knie doet nog steeds zeer.'

'Maar deed die ene Sana het expres?'

'Waarschijnlijk. Ze had zoals gewoonlijk haar grijns weer op haar gezicht geplakt.'

'Hmm...' iets in Mina's toon klonk een beetje bedroefd.

'Yah, gaat het wel?'

'Ja, ja. Maak je geen zorgen.' Haar bedroefde toon is alweer verdwenen.

'You sure?' Vraag ik voor de zekerheid. Ze blijft stil.

'Hey, ik moet nog aan huiswerk beginnen. Spreek ik je later?'

'Is goed.'

'Doei, Hyera.'

'Bye.'

Met een zucht stop ik mijn telefoon weg. Ik maak me best zorgen om Mina... ze zou toch niet genoeg van me hebben?

Had Jungkook gelijk? Niemand zou voor altijd mijn vriend blijven?

De tranen prikken in mijn zicht en ik begin mijn kaken hard op elkaar te duwen zodat de tranen binnenblijven.

Wanneer mijn tranen eindelijk wegzijn, laat ik me met een zucht achterover op mijn bed vallen.

En toch beginnen de tranen los te springen. En ik accepteer het.

Ik begraaf mijn gezicht in mijn, nu natte, kussen. Ik heb geen idee waarom ik nu begin te huilen. Kwam het door al die beledigingen van Jungkook? Kwam het door Sana die een hekel aan me heeft of ligt het aan Mina die nu heel anders doet?..

'Hyera, het is tijd om te eten. Kom je naar beneden?' Hoor ik een moeë Jungkook zeggen.

Eindelijk komt hij de kamer niet meer binnenstormen.

Ik droog snel mijn tranen af en fix mezelf even. 'Um, ja! Ik kom eraan!'

Hij is voor een tijdje stil. 'Waarom klinkt je stem zo verstopt? H-heb je zitten huilen?'

'Nee! Maak je geen zorgen!' Probeer ik nogmaals.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat de hendel van de deur omlaag geduwd wordt.

Fijn. Heel erg fijn.

'Hyera?' Jungkook kijkt me strak aan. Zoekend naar een uitleg. 'Je ogen zijn rood. Heb je gehuild of niet?'

Ik schud mijn hoofd snel. Hopend dat hij het loslaat.

Ik sta op en loop naar hem toe. 'Ik ben oké! Kom dan gaan we eten,' stel ik voor.

Ik wil langs hem heen lopen, naar de deur toe, maar wordt door hem vastgegrepen.

'Jungkook?' Ik draai me aarzelend om. Zijn uitdrukking is verwarrend. Geen enkel soort gevoel is erop te lezen. Maar zijn ogen verraden alles.

Hij is bezorgd.

Voordat ik iets anders kan zeggen, trekt hij me naar zich toe. Mijn hoofd beland op zijn borstkas en zijn armen sluiten zich om mij heen.

'Huil maar.'

Mijn lichaam verstijfd even, maar relaxt gelijk.

'Ik ben hier.'

Die drie woorden waren genoeg.

Ik laat alle tranen los. Alles wat was ingehouden met pijn, wordt nu vrijgelaten samen met een gevoel van opluchting.

Ik huil, zijn shirt wordt doorweekt, maar het kan hem niks schelen. Hij luistert stilletjes naar mijn gehuil.

Het lijkt alsof hij me begrijpt. Hij wrijft rustig over mijn trillende rug heen. Hij is nog nooit zo aardig of zorgzaam geweest.

'Sorry.'

——————————————

A/N: De Koreaanse woorden:

Eomma: Mama
Yah: Hey

Comment en vote! Byebyeeee!