The Sister of Zayn Malik. |N.J.H|

26.

Jessy's point of view.

De andere zijn er nu ook. En met de andere bedoel ik: de jongens van 1D, Jamai en Jake's ouders.

En alweer heb ik zoveel respect voor Jamai. Hij is ziek maar toch komt hij, ik had hetzelfde gedaan maar alsnog. Ik blijf het zeggen maar dit is ware liefde.

Er komt een dokter de kamer uitgelopen en glimlacht maar ons. Wat valt er te glimlachen? Mijn beste vriend is dood. "Vrienden en familie van Jake Foster?" Vraagt hij. We kijken elkaar even aan en knikken dan.

"Ik heb goed nieuws, we hebben jullie vriend en zoon nog kunnen redden." Glimlacht de dokter. "Wat? Maar hoe? Huh?" Stamel ik. "Jake is een echte doorzetter, we hebben ons best gedaan om hem nog te redden. En zijn lichaam liet hem niet in de steek, hij heeft het gered." Vertelt de dokter.

De moeder van Jake heeft tranen van geluk in haar ogen en haar stralende glimlach is niet te missen. De vader Jake glimlacht zijn tanden bloot en straalt helemaal.

Jamai huilt uit blijdschap en de jongens juichen. Maar ik. Ik ben in shock. Ik dacht dat Jake was overleden en ging uit van het ergste. Maar integendeel. Jake leeft.

"En er is nog beter nieuws." Zegt de dokter. Iedereen is weer stil en kijkt de dokter vragend aan. "Hij is wakker." De ouders van Jake staan op en geven de dokter spontaan een knuffel.

"Kunnen we hem zien?" Vraagt Jake's moeder. "Tuurlijk, 2 tegelijk anders wordt het te druk." Ze knikken en lopen rustig de kamer binnen. "Jessy, is dit niet geweldig!" Zegt Jamai, die naast me zit, opgewekt. Ik knik langzaam.

"Hey, wat is er?" Vraagt Jamai bezorgt. Ik ook hem aan en krijg tranen in mijn ogen, tranen van blijdschap. "Ik dacht dat hij dood was." Huil ik. Hij trekt me in een knuffel en fluistert sussende woordjes in mijn oor. Als ik weer rustig ben trekt hij terug uit de knuffel.

"Het was doodeng om de rode lijn op de monitor te zien stil liggen. En dan hebben we het nog niet eens over de piep." Zeg ik. Jamai knikt begrijpend. "Zullen wij zo samen naar hem toe gaan?" Vraagt hij aan mij. Ik glimlach en knik.

---

"Okay, ben je er klaar voor?" Vraagt Jamai aan mij. Ik knik en hij maakt de deur van Jake's kamer open. Jake kijkt een beetje suffig voor zich uit. Een glimlach siert mijn lippen.

"Jake." Mompel ik. Jake lijkt uit een soort trance te komen en kijkt ons glimlachend aan. "Jessy, Jamai." Zegt hij hees maar vrolijk. Hij opent zij armen voor ons en voor we nog iets anders konden doen zitten we in een groepsknuffel.

"Je liet me schrikken, ik dacht dat je dood was." Mompel ik. "Ik zou mijn beste vriendinnetje toch nooit achterlaten." Grijnst hij en hij steekt zijn pink uit. Ik grijns ook en haal mijn pink in die van hem.

Jake richt zicht op Jamai en glimlacht. Jamai glimlacht terug en geeft hem een kus.

Cute.

---

"Klaar om dit vreselijke gebouw eindelijk te verlaten?" Vraag ik en ik wiebel met mijn wenkbrauwen. "Zeker." Glimlacht Jake. Ik grinnik en help Jake met het inpakken van zijn spullen zodat we hier eerder weg kunnen.

Het is nu 3 weken later en Jake is weer bijna helemaal de oude. Hij moet nog medicijnen innemen elke dag, maar hij is al sterk genoeg om naar huis te kunnen.

De doktoren zeggen dat het echt een wonder is dat Jake dit heeft overleeft. Gelukkig is het gebeurd want anders hadden de afgelopen 3 weken er heel anders uitgezien.

De afgelopen 3 weken ben ik net zoals daarvoor elke dag naar het ziekenhuis geweest om Jake te bezoeken. Maar nu was hij wel gewoon wakker, en het is een mooi gezicht om hem te zien aansterken. Elke dag gaat het een stukje beter.

Over degene die Jake heeft aangereden hebben we niks meer gehoord. De politie had er een kleine zaak van gemaakt maar zijn al gauw gestopt omdat het geen zin had. Persoonlijk vind ik het onzin, maar dat zal wel weer aan mij liggen..

Zayn is weer verder met zijn tour en hij gaat ervoor zorgen dat ik af en toe kan overvliegen naar de plaats waar hij op dat moment is, zodat we elkaar ook in het echt kunnen zien.

Dus kortom mijn leven gaat op het moment goed. Erg goed zelfs. Beter kan ik me nu niet wensen.

Jake haalt me uit mijn gedachtes door een hand voor mijn ogen te zwaaien. "Ben jij klaar om te gaan?" Vraagt Jake plagend. Ik knik lachend.

"Jamai wacht als het goed is beneden, we rijden met hem mee." Zeg ik. "Niet dat ik hier een probleem mee heb maar waarom niet gewoon met jou auto?" Vraagt Jake. "Hij staat nog bij de jongens." Zeg ik schouderophalend. Jake knikt, pakt zijn tas en samen lopen we druk in gesprek naar buiten.

Als we bij Jamai zijn geven Jamai en Jake elkaar een kus als begroeting, en ik en Jamai geven elkaar een knuffel. Jamai en ik zijn trouwens erg naar elkaar toe gegroeid de afgelopen weken. Hij is echt een goede vriend en ik ben blij dat Jake en Jamai elkaar gevonden hebben. Zoals ik al eerder heb gezegd, ze passen perfect bij elkaar.

Thuis aangekomen lopen we met z'n drieën naar binnen. Jamai blijft slapen en Jake, ja Jake die woont hier gewoon. Gelukkig doen Jake en ik nooit moeilijk over mensen die blijven slapen. We vinden het allebei altijd gezellig, dus waarom zouden we het dan niet doen?

Jake zucht opgelucht als we het huis binnen stappen. "Het is fijn om weer thuis te zijn." Zucht hij. Ik glimlacht en knik. "Het is fijn om je hier weer te hebben." Zeg ik. Jake glimlacht.

"Ik breng mijn spullen naar boven en ga waarschijnlijk nog in bed liggen, omdat ik mijn bed heb gemist." Zegt Jake. Ik knik en vertel dat ik ze wel roep als ik het eten klaar is. Ze knikken ook en verdwijnen naar boven.

----------------------------------------------
Ik kom het niet over mijn hart verkrijgen om Jake dood te laten gaan...