KİMSESİZ #Wattys2019

2. Bölüm

"Sonunda inadını kırabildim gör bak çok mutlu olacağız."
Ensemden başlayan ürperti tüm vücudumu sarmıştı onun yüzünden kocamın hayalini bile haketmiyordum artık, sözde bana yardım edecekti iş vermişti başta her şey normaldi. Kızıma ve bana acıdı sanmıştım aileme her zaman destek çıkmıştı. Hepsinin bir oyun olduğunu anlamam çok acı olmuştu. Kocamın patronu diye ona güvenmiştim ama o beni bir hiçe çevirmişti artık çöplükten farksızdım.

"Bir şey söyle yabancıymışız gibi durma. Söz verdim seni karım yapacağım."

"Yapacağını yaptın zaten başkalarının hayatını da karartma. Ben zaten ölüyüm."
O gün evde Dicle ve benden başka kimse yoktu bunu fırsat bilip herkes gelene kadar dinlenmek için odama çekilmiştim. Saat dokuza gelirken odanın kapısı açıldı karşımda Ramiz'i görünce şaşırmıştım üstelik zil zurna sarhoştu. Bana tuhaf şeyler söylemeye başlamıştı sarhoş olduğu için böyle konuştuğunu düşünmüştüm ve Dicle'nin korkmaması için Ramiz'i odasına götürdüm. Yatağına yatırıp odama gideceğim sırada bileğimden sıkıca kavradı ve "Sonunda başbaşayız seni o kadar uzun süre bekledim ki." dedi oradan hızla uzaklaşmam gerektiğini biliyordum ama buna izin vermedi. Yalvardım kurtulmaya çalıştım bağırdım ama fayda etmedi.

Şimdi ise ondan kurtulamayacağımı bana tekrar ve tekrar gösteriyordu bu evin benim mezarım olacağını biliyordum.

Tutmaya çalıştığım hıçkırıklarımı serbest bıraktım "Hiç bitmeyecek değil mi?" çaresizliğim sesimden okunuyordu.

-----------------DİCLE-------------------

Odamın içine dolan güneş ışığı gittikçe daha rahatsız edici boyut alıyordu. Gözlerimin buna direnemeyeceğini anladığımda oturur pozisyona geçtim.  Annemin yatağında olmadığını gördüm ve yatağının hâlâ dün akşamki gibi düzgün olduğunu farkettim. Kahvaltı hazırlamak için mutfağa gitmiş olabileceğini düşündüm sonra aklıma Rezan Hanım'ın yanında olabileceği geldi, son zamanlarda sağlığı kötüleşmişti ne zaman anneme ihtiyacı olabileceği belli olmuyordu. Dışarıdan bakılınca çok sert biri gibi görünüyordu ama anneme hep iyi davranırdı hatta bize tek kötü davranmayan kişi oydu. Rezan Hanım ve Altan'ın annesi sürekli tartışırdı evdeki gerginliğin en büyük nedenlerinden biri buydu. Ramiz'in karısı olması onun statüsünü artırıyor olmasına rağmen onu fazlalıkmış gibi gördüklerini hissediyordum. Sadece görstermelik bir saygı vardı bu evde.

Üstümü değiştirdim annemi bulmak için mutfağa gittiğimde annemin olmadığını gördüm mutfaktaki teyzeler annemin yokluğundan dert yanıyordu bunu her zaman yaparlardı. Sanki annem burada yokken işler ilerlemiyor gibi davranıyorlardı hepsi kendi rahatlığını düşünüyordu. Beni fark etmemişlerdi bunu fırsat bilerek Rezan Hanım'ın odasına doğru ilerledim.
Aralık duran kapıdan odaya göz gezdirdim ama annem burada da yoktu. Annemi bulamamıştım ve canım sıkılmaya başlamıştı bahçeye çıkmaya karar verdim, bahçeye çıktığımda etrafta kimsenin olmadığını gördüm. Son olarak üst kata çıkmıştım Altan Ağa'nın kardeşi Zülal ve Rezan Hanım balkonda oturmuş konuşuyorlardı. Rezan Hanım düşündüğümün aksine hasta değildi üstelik önceki günlere göre daha iyi duruyordu.
Neredeyse bütün evi dolanmıştım sonunda annemi bulamayacağımı anladığımda odama gittim.

Annemi yatakta oturmuş boş boş camdan dışarı bakarken görünce içimi endişeyle karışık bir hüzün duygusu kapladı.
Sanki hisleri görünmez bir dalga olmuştu benim kıyıma şiddetle çarpıyordu bu hisse anlam verememiştim bilmediğim bu şey beni rahatsız etmişti.

Annemin yanına yaklaştım benim geldiğimi farketmemişti, yanına oturduğumda irkildi. "Anne." diye seslendim yanıt vermeden öylece bakmaya devam etti, ne olmuştu anlayamıyordum. Bana küsmüş olabilir miydi? Bana kızmış olsa bile hiçbir zaman bu kadar uzun sürmezdi üstelik kötü görünüyordu. Anneme her dokunduğumda ellerimde zehir varmış gibi geri çekiliyordu, sessiz kalmakta ısrar edişi ve benden bu şekilde kaçmaya çalışması beni kötü hissettirmişti gerçekten onu bu kadar zor duruma sokmuş olabilir miydim? Bu duruma daha fazla dayanamadım yerimden kalktığım gibi odadan çıktım. Öyle bile olsa kendimi affettirmek için bir şeyler yapmam lazımdı bu nedenle mutfağa gidip sıcak bir çay koydum ve birkaç kahvaltılık hazırladım.  Elimde tepsiyle odaya girdim ve tepsiyi annemin önüne koydum hiçbir tepki vermemişti, neşeli görünmeye çalışarak "O zaman ben yediririm." dedim ve ekmeği reçele bandırıp annemin ağzına götürdüm. Annemi bu şekilde görmek istemiyordum hiç normal davranmıyordu, korkuyordum.