Αδύνατον να αντισταθείς!

~ 10. Κομμάτι του Πέτρου! ~

{...}

Το βράδυ επιστρέψαμε στην Αθήνα. Όταν φτάσαμε έξω από την εστία της Ελίνας, είδαμε τον Στέλιο.

"Δεν το πιστεύω." Μουρμούρισε δυνατά η Ελίνα μόλις μας είδε μαζί ο Στέλιος.

"Ελίνα τι συμβαίνει;"

"Δεν ήθελα να μας δει μαζί για να μην του ραγίσω και άλλο την καρδιά. Τι κάνει όμως εδώ;" αναρωτήθηκε και κατέβηκε από το αυτοκίνητό μου.

Κατέβηκα και εγώ μαζί της. Εκείνη πλησίασε τον Στέλιο με σκοπό να μάθει τον λόγο της επίσκεψής του.

"Στέλιο τι κάνεις εδώ;"

"Για αυτό με χώρισες έτσι; για να είσαι με αυτόν."

"Στέλιο τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ξέρεις πολύ καλά πως νιώθω για τον Πέτρο. Εσύ διάλεξες να είσαι μαζί μου ενώ ήξερες πως η καρδιά μου άνηκε σε έναν άλλον άντρα."

"Και ναι είμαστε μαζί. Την αγαπώ και με αγαπά. Εσύ τι κάνεις εδώ;"

"Ήρθα να δω με τα ίδια μου τα μάτια αν είναι αλήθεια τα όσα μου είπε η Αντιγόνη για εσάς."

"Ωραία, αφού είδες πως είμαστε μαζί μπορείς να πηγαίνεις."

"Πραγματικά Ελίνα αυτό δεν μου άξιζε." Είπε εκείνος πριν φύγει.

"Αγάπη μου ηρέμησε. Το έκανε μόνο και μόνο για να σε γεμίσει ενοχές." Της έλεγα μόλις την είδα με βουρκωμένα μάτια.

"Γιατί μας το κάνουν αυτό όλοι;"

"Γιατί υπάρχει πολύ κακία σε αυτόν τον κόσμο. Και εσένα δεν σου ταιριάζει αυτό. Γιατί έχεις μια καλοσύνη μέσα σου που είναι πολύ σπάνιο και μοναδικό." Της είπα και εκείνη με αγκάλιασε σφιχτά.

Το κινητό μου άρχισε να χτυπάει και όταν πρόσεξα τον  αριθμό που με καλούσε, έχασα το χρώμα μου.

"Γιατί δεν απαντάς στο τηλέφωνο;"

"Είναι ο πατέρας μου και απλά ξαφνιάστηκα με την κλήση του.

"Καλά πηγαίνω εγώ επάνω και σε περιμένω."

"Εντάξει αγάπη μου." Της είπα και της έδωσα ενα μεγάλο φιλί, σαν να την φιλάω για μια τελευταία φορά.

Της είπα ψέματα για να μην την κάνω μα υποφέρει και άλλο. Στο τηλέφωνο δνε ήταν ο πατέρας μου, αλλά η Αντιγόνη.

"Σε ακούω." Της είπα απότομα μόλις σήκωσα το τηλέφωνο.

"Δεν σου μιλάω εγώ έτσι Πέτρο, αλλά σε συγχωρώ πάντως."

"Δεν θέλω να με συγχωρέσεις. Να φύγεις από την ζωή μου θέλω. Μπορείς;"

"Δύσκολο. Αλλά εφικτό. Μα εξαρτάται μόνο από εσένα."

"Τι θέλεις να πεις με αυτό;"

"Σε περιμένω στο σπίτι μου για να μιλήσουμε."

"Ξέρεις πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έρθω."

"Το ξέρω. Για αυτό και έχω προνοήσει για αυτήν την στιγμή."

"Μίλα ξεκάθαρα Αντιγόνη."

"Το όνομά μου το θυμάσαι Πέτρο;"

"Τι ερώτηση είναι αυτή Αντιγόνη;"

"Και βέβαια όχι. Δεν πειράζει, θα στο θυμίσω εγώ αμέσως. Χαρίτου είναι. Αντιγόνη Χαρίτου. Σου λέει κάτι αυτό το όνομα; Είμαι η αδερφή της Μόνικας Χαριτου" μου είπε και μου έπεσε το κινητό κάτω.

Τα χέρια μου έτρεμαν και τα δάκρυά μου έτρεχαν στα μάτια. Το σώμα μου ολόκληρο άρχισε να μην με υπακούει και στηρίχτηκα στο αυτοκίνητό μου. Έπαιρνα βαθιές ανάσες για να μην πεθάνω εκείνη την στιγμή. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Ελίνα. Ήθελα να φωνάξω και να σπάσω τα πάντα. Ότι μπορούσα να φοβάμαι σε αυτή την ζωή είναι και πάλι εδώ.

"Με ακούς το ξέρω. Σε περιμένω." Μου είπε μόλις έπιασα το κινητό από κάτω.

Ειδοποίησα την Ελίνα πως δεν θα ανέβω και έφυγα για το σπίτι της Αντιγόνης. Όταν έφτασα εκείνη μου άνοιξε με ένα πονηρό χαμόγελο.

"Ήρθες βλέπω;"

"Ήρθα." Της είπα με βαθιά φωνή.