No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 10

De hele avond had ik wakker gelegen en gepiekerd. Moest ik nou wel naar Harry of niet. Terwijl ik mijn kop thee omklemde met mijn handen keek ik naar de klok op Emma’s oven. Het was tien uur en we zaten in de haar keuken te ontbijten. Ik had nog minsten vijf uur voordat ik mijn keuze zou moeten maken. Of ik wel of niet naar het bos ging om Harry weer te ontmoeten. Plots stootte Emma me aan. ‘Wil je ook wat cornflakes?’: vroeg ze en ze stond op, liep naar een la en trok hem open. Ik knikte afwezig en nipte aan mijn thee. De rooibos geur prikte in mijn neus terwijl ik de thee langzaam opdronk. Wel of niet naar Harry? Met een klap zette Emma de bus met cornflakes voor me op tafel en ik schrok uit mijn gedachten. ‘Wil je vanmiddag misschien wat leuks doen?’ Ik keek op. ‘We kunnen lunchen in de stad of shoppen en vanavond pizza bestellen.’ Ik haalde mijn schouders op. Ik had Emma niet verteld van Harry’s berichtje. Ze zou me hebben verboden hem op te zoeken dus kon ik haar niet vertellen dat ik vandaag niet met haar kon afspreken omdat ik misschien naar Harry toe ging. Emma zou me voor gek verklaren. ‘Ik heb al wat anders.’: zei ik snel. Emma’s ogen glunderden. Ik schudde mijn hoofd en wuifde het weg. ‘Het is niks bijzonders. Haal je maar niks in je hoofd.’ Emma grijnsde terwijl ze melk bij haar cornflakes goot. ‘Daarom ben je dus zo afwezig de hele tijd. Heb je misschien afgesproken met een jongen?’: zei ze met volle mond. Ik begon het benauw te krijgen. Had ze me door. ‘Ik heb jou wel door.’ Emma wees naar me met haar lepel. ‘Jij bent verliefd maar wil mijn niks vertellen. Vertel op. Is hij knap? Hoe heet hij?’ Ik haalde mijn schouders op en wende haar blik af. Ik besloot het spelletje mee te spelen. ‘Ja hij is knap.’: verzuchtte ik uiteindelijk. ‘Maar meer ga ik niet vertellen.’: zei ik snel voordat ze meer ging vragen. Ik voelde me slecht erover dat ik loog. Nou ja echt liegen deed ik niet ik verzweeg alleen dat die jongen Harry was. ‘Dan wens ik je veel plezier vanmiddag.’ Ze begon te lachen en proestte bijna de cornflakes over de keukentafel uit. Toen ik klaar was zette ik mijn vieze kom in de gootsteen en keek even naar mezelf in de weerspiegeling van de oven. De klok gaf de tijd aan. De tijd die steeds sneller voorbij ging. Opeens had ik mijn keuze gemaakt. Ik wist dat ik het mezelf nooit zou vergeven als ik niet ging.

Ik keek op de klok van mijn mobiel terwijl ik voor de ingang van het bos stond. Het was zes voor vier. Ik kneep mijn vuisten samen en zuchtte diep in. ‘Dit is wat je wil.’: herhaalde ik steeds zacht tegen mezelf terwijl ik over het bospad liep. Bij het meer was nog niemand. Het maakte me ongerust wat als Harry zich bedacht had. De tijd ging voorbij zonder enig teken van leven in het bos. Ik wou net opstaan toen ik voetstappen hoorden. Aarzelend kwam Harry uit het struikgewas gelopen. Ik voelde me zwak worden en rende op hem af. Toen ik bij hem was sloeg hij zijn sterkte armen om me heen. Ik deed hetzelfde en daar stonden we een paar seconden. Enkele seconden later lieten we elkaar los. ‘Ik ben blij dat je gekomen bent. Ik was bang dat je me nooit meer wou zien.’ Ik haalde me schouders op. ‘Ik heb er goed over nagedacht, maar dit is wat ik wil. Je bent ook een deel van mijn leven.’ Ik ging zitten op het gras, Harry plofte naast me neer. ‘Er is wel iets wat je me moet uitleggen.’ Harry keek me vragend aan. ‘Herinner je nog de dag waarna we elkaar voor het eerst ontmoet hadden. Waarom nam je geen contact meer met me op. En die dag in Micky’s Fress Sandwiches, toen ik daar zat en jij binnen kwam lopen. Je negeerde me volkomen.’ Harry keek beschuldig voor zich uit.  ‘Ik had mijn moeder verteld dat ik je in de club had opgezocht. Ze was boos dat ik dat had gedaan zonder haar te hebben ingelicht.’

‘Boos?’: herhaalde ik zijn woorden. Toen schoot me iets te binnen. ‘Wou ze me niet als dochter? Heeft ze me daarom weggeven?’ Ik zag Harry’s geschrokken blik. ‘Natuurlijk wilde ze je wel.’ Hij pakte mijn handen vast. Snel schudde ik hem van me af. Zijn aanraking maakte me alleen maar in de war. ‘Ze wil je heel graag ontmoeten… Ze heeft alleen wat tijd nodig.’ Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Misschien had ze me afgestaan omdat ze me niet wou. ‘Wou ze me niet. Heeft ze me daarom weggegeven?’: ik zei het zo zacht dat ik er niet zeker van was of Harry het gehoord had. Harry sloeg een arm om me heen en drukte me tegen hem aan. ‘Natuurlijk wou ze je wel.’

‘Waarom heeft ze me dan weggegeven?’: zei ik verdedigend. Harry’s blik stond peinzend. ‘Ik weet het niet. Ze heeft het er nooit echt met ons over’. ‘Oh’: was het enige dat uit mijn mond kwam. ‘Heb je het er al met je ouders over gehad?’ Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. ‘Ik vergeef ze het nooit meer. Mijn hele leven was zeventien jaar lang een leugen.’

‘Misschien moet je het er toch met ze over hebben. Het is belangrijk.’: zei Harry. Ik zuchtte geïrriteerd. ‘Ik ben hier niet naar toe gekomen voor een preek.’ Harry knikte begrijpelijk. ‘Dat snap ik. Ik wil alleen dat alles weer goed komt.’ Ik plukte aan het gras onder mijn voeten. ‘Ik betwijfel of het ooit nog goed komt.’ Even bleef het stil. ‘Heb ik nog andere broers en zussen.’: vroeg ik Harry voorzichtig. Harry knikte. ‘Gemma is mijn…’ Hij kuchte even. ‘Onze oudere zus.’: verbeterde hij zichzelf. Hij glimlachte. ‘We vinden het allemaal echt fijn dat je bij onze familie hoort. Ik, Gemma en Anne. En ze willen je graag ontmoeten.’ Een angstig gevoel kwam bij me op. ‘Maar natuurlijk alleen als jij er klaar voor bent.': zei Harry snel. 'We doen alles op jou tempo. Als je er nog niet klaar voor bent ze te ontmoeten doen we het niet.’

‘Ik zou het erg fijn vinden ze te ontmoeten.’: besloot ik naar enkele seconden. En voor het eerst in tijden voelde ik me oprecht gelukkig. Ik had mijn echte familie gevonden. Mensen die echt van me hielden. En ik was hier samen met Harry. Ik probeerde het fladderende gevoel in mijn onderbuik te negeren toen Harry mijn hand vastpakte. Ik keek op en merkte dat Harry naar me staarde. Een gelukzalig gevoel borrelde op in mijn buik. Gelukkig en tevreden keken we samen hoe de zon onderging. Samen met de liefste broer van de hele wereld.