No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 3

Gespannen stond ik op de stoep voor Emma’s huis. Ik liep over het stenen pad naar de voordeur. Het grind kraakte onder mijn voeten. De twee stenen katten die op de grond naast de deur als versiering dienden keken me glazig aan. Ik had ze vroeger altijd eng gevonden, maar Emma vertelde me dat haar moeder wel vaker rare dingen verzamelde. Mijn hand bleef op de deurbel hangen. Ik drukte hem in en wachtte rustig af. Binnen klikte hakken op het laminaat, stopte voor de deur en opende hem. Mevrouw Fields, de moeder van Emma keek me verrast aan. Alsof ik de laatste was die ze had verwacht. ‘Elena’: zei ze nog verbaasder. Ik glimlachte. ‘Emma is boven. Ga er maar gauw heen’: zei ze. Ik bedankte haar en liep het huis in. De hal in de trap op. Voor Emma’s kamer bleef ik staan. Ik klopte er voorzichtig op. Niks. Na een paar seconden wachten stapte ik naar binnen. Ik zag Emma aan haar bureau zitten. Ze zat met haar rug naar me toe en neuriede zacht mee met de muziek uit haar oortjes. Ik riep een paar keer haar naam waarna ze na de derde keer zich verschrikt omdraaide. Haar ogen stonden geschrokken toen ze me zag staan. ‘Elena?’: het klonk als een vraag. ‘Het spijt me van gisteren maar…’: begon ik. Emma’s blik veranderde van geschokt naar boos. ‘Het spijt je? Weet je wel hoe vaak ik je heb gebeld? Ik maakte me zorgen om je’ Ik schrok van Emma’s uitbarsting. Ik wist dat ze me vaak gebeld had, maar dat ze zich zo erg zorgen maakte wist ik niet. ‘Je hebt mijn telefoontjes niet beantwoord zelfs niet een bericht achtergelaten’: ging ze verder. ‘Het spijt me echt’: zei ik verontschuldigend. Emma tikte nerveus met haar vingers op haar bovenbeen en zuchtte gehikt. Altijd als ze dat deed wist ik dat ze boos op was. Ze draaide zich weer om en stopte haar oortjes weer in haar oren. Als onverstoord ging ze verder waarmee ze bezig was voordat ik binnen kwam. Alsof ik hier niet stond. Boos draaide ik me om en stampte de trap af. Ze kon op z´n minst iets zeggen in plaatst van me te negeren. Beneden aangekomen stond de moeder van Emma onder aan de trap. ‘Ga je nu al weg?’ In haar hand hield ze een dienblad met drinken en koekjes. Ik knikte. ‘Ik heb nog veel te doen’: loog ik. Emma’s moeder lachte zuinig. ‘Veel succes dan maar’: zie ze. Ik bedankte haar en liep de deur uit, nog een blik werpend op de twee stenen katten voor de voordeur. Ze keken me boos aan alsof ook zij boos op me waren. Ik rilde en liep snel verder.

Ik liep kribbig in mezelf pratend over de stoep. Ik snapte dat Emma boos was, maar we konden het toch goed maken. Waarom deed ze zo moeilijk. Ik schrok uit mijn gedachten en keek opeens op, me ineens bewust van waar ik was. Recht voor me was het steegje waar ik gisteren was lastig gevallen. Ik keek even om me heen. Me verzekerd dat Sean en zijn vriend er niet waren en liep toen door het steegje. Ik liep stug door tot de plek waar de jongens me hadden aangehouden. Ik wou me net omdraaien en hard weg rennen toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik verstijfde en draaide me geschrokken om. Maar het was niet Sean die ik zag, of zijn vriend. ‘Ik had niet gedacht dat ik je nog zou terug zien’: zei een jongensstem. Het was de mysterieuze vreemdeling. De jongen die me gered had. ‘Ik dacht dat je nu wel genoeg gewaarschuwd was om hier niet meer te komen’ Ik glimlachte, blij hem te zien. ‘Eigenlijk hoopte ik dat je hier was. Ik had je nog niet bedankt’ Er ontstond een stilte. ‘Bedankt’: zei ik terwijl ik naar m’n schoenen staarde. Ik hoorde dat de jongen lachte. ‘Gaat het wel. Ik snap dat je geschrokken bent na gisternacht’ Ik haalde zuchtend  mijn schouders op. ‘Wil je misschien wat drinken?’ Ik keek op. ‘Ja graag’ Samen liepen we de steeg uit. ‘Ik heet trouwens Harry Styles’: de jongen stak zijn hand uit. ‘Elena McCalister ’: zei ik verlegen. ‘Elena. Elena’: mompelde Harry een paar keer in zichzelf. Ik glimlachte en voelde me een beetje opgelaten. Een paar minuten later kwamen we aan bij een eetcafé. Op de gevel stond met vrolijke letters: Micky’s fress sandwiches. Ik was er wel vaker geweest. Soms als ik (toen ik nog naar school ging) een tussenuur had ging ik er samen met Emma heen om een broodje te kopen. Het eten was hier echt goed. Ik liep voor Harry het café binnen. Meteen kwam een geur van koffie en broodjes me tegemoet. Het was een knus eetcafé met naast de deur een grote toonbank waarop allerlei broodjes en taarten waren uitgestald. Aan de muren hingen grote schilderijen waar gebouwen, mensen of abstracte kunst werden afgebeeld. Harry nam plaatst aan een tafel helemaal achterin. Ik kwam naast hem op de donkergroene, leren bank zitten en pakte gretig de menukaart aan. Je kon uit verschillende soorten sandwiches kiezen, soep, kleine cupcakes, taarten of het dagmenu. Uiteindelijk koos ik voor de sandwiches: ham en sla met een fruitige sla dressing, ik nam er een grote kop warme muntthee bij. Harry wenkte de serveerster (een iel, blond meisje) die trippelend aan kwam lopen. ‘Willen jullie iets bestellen’: zei ze vrolijk met papier en pen in de aanslag. ‘Ja, graag’: antwoordde Harry. De blik van het meisje veranderde bij het horen van zijn stem. Harry ging ondertussen verder: ‘Doe mij maar een sandwich met tonijn en een glas water’: zei hij terwijl hij naar de menukaart staarde. De mond van het meisje hing nu bijna tot de grond. ‘N-natuurlijk’: stamelde ze. Harry stootte me aan. Ik zag aan het meisje dat ze moeite had haar blik van Harry af te wenden voordat ze me recht aan keek. ‘Mag ik de sandwich ham sla met sesam dressing en een kop verse muntthee met honing’ Ze knikte en scheef alles op in haar kladblokje. ‘Ik kom jullie bestelling zo brengen’: zei ze voordat ze naar de toonbank verdween, nog een laatste blik op Harry werpend. ‘Wat was dat?’: vroeg ik onvoorstelbaar. ‘Wat?’: vroeg Harry terwijl hij met het peper en zout vaatje speelde. 'Zag je hoe dat meisje naar je staarde?' Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik ben gewoon onweerstaanbaar’ Ik lachte maar moest toegeven dat er een kern van waarheid in zat. Hij had donker bruine krullen die een beetje slordig om zijn hoofd heen hingen, perfecte rechte gelaatstrekken, een lieve lach en stralende groene ogen. Ik schrok uit mijn gedachten toen onze borden met een klap op tafel werden gezet. Het blonde meisje glimlachte er tevreden bij. ‘Eetsmakelijk’: zei ze. Het leek meer bedoeld voor Harry dan voor mij. Ze glimlachte nog even naar Harry waarna ze stralend terug liep. ‘Zie je. onweerstaanbaar’: zei Harry. Ik grinnikte en schonk wat honing in mijn thee. De blaadjes munt dwarrelden in de thee. ‘Dus Elena, doe je een opleiding’: zei Harry met zijn mond half vol met tonijn. ‘Ja, na de vakantie ga ik naar London Art College’ Een poos voordat de vakantie was begonnen hadden ik en Emma ons voor dezelfde opleiding ingeschreven. London Art College was een school waar je alles kon leren over kunst, zang, dans en acteerkunst. Het was precies waar ik naar zocht. Ik was dus ongelofelijk blij geweest toen ik had gehoord dat ik was aangenomen. En het werd nog beter toen ik hoorde dat ook Emma toegelaten was. ‘Dus je kan zingen’ Ik voelde dat ik rood werd. ‘Een beetje. Het is niet altijd even zuiver’ Snel nam ik een hap van mijn sandwich zodat hij niet kon vragen iets te zingen. Ik zuchtte opgelucht toen hij het onderwerp veranderde. ‘Je woont hier in de buurt?’ Ik knikte kauwend op mijn sandwich. ‘Ja vlak in de buurt’ Ik pakte mijn kop verse muntthee en blies er voorzichtig naar. Ergens voorin het café rinkelde wat belletjes. Bij de toonbank stond een groepje meisjes. Smachtend keken ze naar ons tafeltje. Ik snapte niet wat iedereen had. Wat was er toch zo bijzonder?

De tijd ging veel te snel voorbij en voordat ik het wist was het al vijf uur. Ik keek naar Harry ‘Ik moet gaan’: ik stond haastig op. Voordat ik ook nog maar een stap kon zetten trok Harry aan mijn arm. ‘Ik vond dit wel voor herhaling vatbaar’ Hij grijnsde erbij. Ik probeerde een giechel te onderdrukken. ‘Ik vond het erg gezellig’: zei ik. We stonden een beetje tegenover elkaar. ‘Mag ik je nummer?’: vroeg Harry. We wisselde nummers en nadat ik hem hartelijk voor alles bedankt had verliet ik het café. Ik haalde opgelucht adem toen ik zag dat het nog niet donker was. Onder het eten had Harry me meerdere keren aangeboden met me naar huis te brengen, maar steeds had ik zijn aanbod afgeslagen. Ik kon heus wel zelf naar huis. Gehaast liep ik door de straten. Ik had wel geleerd geen kleine straatjes meer te nemen, maar gewoon de veilige, lange route te lopen. Op weg naar huis liep ik langs Emma’s huis. Ik kon er niks aan doen dat ik stiekem naar het bovenraam gluurde. Ik zag haar echter niet. Ik vroeg me af of ze al had overwogen het goed te maken. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak en keek of er nog iemand gebeld had. Maar er waren geen waren geen gemiste oproepen of nieuwe berichten. Emma was dus blijkbaar niet van gedachten veranderd.