No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 6

Ik keek naar de overkant van de straat. Het huis op de hoek van de straat was wit en had hoge brede ramen. Op de oprit stond een blinkende Mercedes te wachten tot de eigenaar hem kwam halen. Ergens verdop hoorde ik een hond blaffen, een auto alarm ging af. Het was ruim een dag geleden dat ik eindelijk moed had gehad om Emma te bellen. Ze had toen echter niet opgenomen. Dus was ik meteen de volgende dag naar haar huis gegaan. Hopend dat na mijn bezoekje alles weer goed was tussen ons. En daar stond ik dan. Met knikkende knieën aan de overkant van Emma’s huis op de stoep te wachten. Maar waarop? Er was niks om op te wachten. Ik was zelf immers degene waardoor deze ruzie was begonnen. Dus ik was degene die de eerste stap moest zetten. Na een diepe zucht rechtte ik mijn rug en stak de straat over. De twee stenen katten voor de deur keken me kil aan. Snel drukte ik op de deurbel. Ik gluurde door het kleine raampje naast de deur naar binnen en schrok toen de deur open vloog. Emma’s verbaasde gezicht staarde me aan. ‘Elena?’: zei ze lichtelijk verbaasd. Ik probeerde te glimlachen. ‘Mag ik binnen komen? Ik wil met je praten’ Emma’s blik werd kil. ‘Oké kom dan maar binnen’ Ze stapte aan de kant zodat ik naar binnen kon lopen. We liepen de trap op naar Emma’s kamer. Daar aangekomen bleef ik een beetje onhandig midden in de kamer staan. Emma stapte ook de kamer binnen en plofte op haar bed. Ze klopte naast haar als teken dat ik ook moest zitten. Ik de kamer rond. Het bureau dat voor het raam stond en het grote zitkussen waar we vroeger altijd op zaten. ‘Ik mis je’: zei ik plots. Ik ging verder toen Emma er niet op reageerde. ‘Ik mis onze vriendschap. Ik ben stom geweest’ Snel wende ik haar blik af. ‘Ik had het je moeten vertellen. Ik had je moeten vertellen dat ik weg ging. Alleen…’ Emma beet op haar lip en schonk me een veelbetekende blik. ‘Alleen wat? Elena, je laat nooit het achterste van je tong zien. Wat is er gebeurd die avond’ Ze kwam wat dichterbij en keek me recht aan. ‘We zijn vriendinnen je weet toch dat je me alles kan vertellen’ Ik slikte en vertelde het hele verhaal. Over Sean en zijn vriend die me bijna hadden mishandeld. En Harry de mysterieuze jongen in de bar die me gered had van de jongens. Ik zag dat Emma begrip toonde en ze sloeg uiteindelijk haar armen om me heen. ‘Wat erg voor je’ Ik snotterde wat. ‘Ik ben blij dat je het snapt’Emma knikte en grijnsde opeens. ‘En, is die Harry een beetje knap?’ Ik ontweek meteen Emma’s blik en voelde mijn wangen rood kleuren. Mijn ogen vlogen door de kamer. Ze bleven hangen op een van de posters boven Emma’s bureau. ‘Hé, die hingen daar nog niet’ Emma schudde haar hoofd opgetogen. Ze keek er trots bij. ‘Nee, ik heb ze dit weekend opgehangen’ Ik stond op van het bed om de posters wat beter te bekijken. Er hingen in totaal vijf poster over de gehele muur. Ik bestudeerde ze zorgvuldig. ‘Ze heten One Direction. Echt een te gekke band ze komen ook uit Londen en…’: ratelde Emma zoals gewoonlijk. Maar ik luisterde niet. Ik stond stil als verdoofd. Het leek wel of de wereld even ophield. Het enige wat ik zag was de jongen op één van de poster. Ik verstijfde. Zijn ogen straalden en het lachje om zijn mond was speels. Zijn tanden blonken. Een week geleden zou ik nog niet eens naar de poster hebben gekeken. Maar nu… Dit kon niet waar zijn. Het haar van de jongen op de poster was donkerbruin en krullend. Ik herkende hem meteen. ‘Dat is Harry’: mompelde ik door Emma’s verhaal heen, totaal in de war. Ik draaide me geschrokken om. Emma knikte instemmend. ‘Ja hoe weet je dat?’

‘Dat is hem. Dat is de jongen die me gered heeft die nacht’: hijgde ik geschrokken. Emma’s ogen werden zo groot als schoteltjes. ‘No way, Harry Styles?’ Haar mond viel open en ze begon vanuit het niets te lachen. Ik wist niet hoe ik moest reageren en draaide me om om nog eens naar de poster te kijken. Terwijl ik nog steeds met open mond naar de poster zat te staren schoof Emma achter haar bureau en klapte haar laptop open. Ik kwam achter haar staan en keek mee over haar schouder. Haar vingers typten over het toetsenbord terwijl ze zachtjes wat mompelde. ‘Hier’ Ze wees met haar wijsvinger naar het scherm. Ik boog voorover en tuurde naar het scherm. Vijf jongens keken me vanaf het scherm lachend aan. One Direction, stond er met grote letters onder. Wereldberoemde boyband vanaf 2010. Emma scrolde door en kwam bij de afbeeldingen. ‘Weet je het zeker. Ik bedoel hij is niet zomaar iemand’: zei Emma. ‘Ik weet het zeker’: verzuchtte ik verwarrend. Ik plofte op Emma’s bed. Toen betrok mijn gezicht. ‘Maar waarom heeft hij me niks verteld?’ Emma keek op van haar computerscherm en haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet’ Ze knikte even naar de poster. ‘Ik denk dat hij de enige is die daar antwoord op kan geven’ Ik zuchtte en wierp nog een blik op de poster. Het kon niet missen. Dit was de Harry die me gered had. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak en toetste wat in. Ik moest het zeker weten. We moeten praten, typte ik. Het is belangrijk. Daarna drukte ik op verzenden. Vanuit mijn ooghoek zag ik Emma, die ondertussen naast me was gaan zitten, glunderend keek ze mee over mijn schouder. Meteen daarna trilde mijn mobiel. Is goed. Onze plek over vijf minuten.

Na Harry’s bericht had ik Emma meteen gedag gezegd en was ik naar beneden gerend. Ik was in mijn haast zelfs bijna gestruikeld over het paar all stars dan onder aan de trap stond. Ik was blij dat alles weer goed was tussen ons. Emma begreep het volkomen en was niet langer boos op me. Harry mocht mij echter het een en ander eens haarfijn uitleggen. Daarom werd ik dus naarmate het bos dichterbij kwam steeds zenuwachtiger. Wat als hij de jongen van de poster was?Dat betekende dat hij wereldberoemd was. In de verte zag ik het bos al opdoemen. Mijn pas versnelde. Tussen de bomen voelde ik me niet op mijn gemak. Ik had steeds het gevoel dat Sean uit de bosjes zou springen en afmaken waar hij niet aan toe gekomen was. Ik rilde. Gelukkig zag ik het water van het meer al in de verte. Het zag er zoals altijd weer magisch, betoverend uit met de oranje middagzon die in het water weerspiegelde. Ik keek om me heen of ik Harry ergens zag, maar hij was er nog niet. Ik porde met mijn voet in het gras terwijl mijn gedachten op hol sloegen. Ik werd steeds zenuwachtiger en was er opeens niet meer zeker van of Harry met 'De plek' het meer bedoelde. Ik begon wat rondjes te lopen. Ik moest niet zo piekeren. Natuurlijk bedoelde hij het meer. Hij had het niet zo op openbare plekken had hij mij verteld. Opeens sprong er een lichtje aan in mijn hoofd. Misschien was dat wel omdat de fans hem anders aldoor zouden volgen. Een glimlach vormde vervolgens om mijn mond omdat ik vanuit het bos een jongen aan zag komen lopen. Toen Harry bij me was keek hij me vragend aan. Maar ik was te onthutst iets te zeggen. Ik had gewoon geen woorden meer. ‘Je wou me spreken?’ Hielp Harry me op weg. ‘oh ja’ Ik keek naar mijn handpalmen. ‘Ik was vandaag bij mijn vriendin’: begon ik. ‘Leuk!’: zei Harry duidelijk niet wetend waar ik op doelde. Ik kuchte even. ‘Ben jij wie je zegt dat je bent’ Ik keek Harry strak aan. Harry lachte. ‘Ik ben Harry Styles’ ‘Ben jij de jongen van de poster’: floepte ik eruit. Harry fronste. Toen klaarde zijn blik op alsof het kwartje dat vast zat op de grond viel. ‘Ja, dat ben ik’ Ik zakte door mijn knieën en plofte neer op het dorre gras. ‘Dus je bent beroemd’: was het eerste dat in me opkwam. Ik keek Harry van opzei aan. Hij knikte voorzichtig. ‘Waarom heb je niks gezegd’

‘Ik vond het fijn dat iemand me mocht om wie ik was. Niet omdat ik beroemd was. Ik zou het je heus nog wel vertellen’ Hij keek me schuldig aan. ‘Ben je nu boos’ Ik keek uit over het meer en dacht even na. ‘Nee’: zei ik toen standvastig. ‘Als je me maar een ding beloofd’ Ik keek opzei en zag de opgeluchte uitdrukking op Harry’s gezicht. ‘Vertel me voortaan niks anders dan de waarheid’

‘Ik beloof dat ik vanaf nu altijd de waarheid zal spreken’ Harry grijnsde en pakte mijn handen een twinkeling in zijn ogen. Hij staarde me lang aan. ‘Wat?’: voeg ik. Harry schudde zijn hoofd. ‘Je bent mooi’ Ik voelde hoe ik warm werd. Waar kwam dit ineens vandaan?Harry boog zich naar voren. Onze gezichten waren nu nog maar een paar centimeter van elkaar verwijdert. Ik voelde Harry’s adem op mijn gezicht. Zachtjes drukte hij zijn lippen tegen de mijne. Even was ik verrast. Maar ik moest toegeven dat ik het helemaal niet erg vond dat hij me zoende. Toen trok Harry zich opeens terug. Ik zat nog steeds met mijn mond half open en met mijn ogengesloten. Snel sloot ik mijn mond en opende mijn ogen. ‘Wat is er’: vroeg ik verbaasd. Harry stond op. ‘Het spijt me. Ik moet gaan’ Harry stond op en keek nog een keer om. Toen liep hij in de richting van het bos. Ik keek hem na totdat ik hem door de bomen niet meer kon zien. Ik beet op mijn lip. Wat had hij nou weer? Ik voelde even aan mijn lippen en dacht terug aan het moment dat zijn lippen de mijne raakten. Ik voelde hoe duizenden vlinders door mijn buik vlogen. Het kon niet anders, ik was verliefd.