Kiralık Düşler

9.Ay

Defne ayaklarını sehpaya uzatmış bir şekilde televizyon izlerken kafasını arkaya, öne, yana atarak oflamayı sürdürüyordu. Bir süredir onu izleyen İso kaşları çatık bir şekilde kollarını önünde bağdaştırdı.

"Defocum homurdanıp duracağına problemini söylesen de herkes rahat mı etse acaba?"

Defne İso'ya kararsız bir bakış attıktan sonra gözlerini devirdi ve kollarını karnının üzerinde bağladı,

"Rahat oturamıyorum bile, ben sana bunun rahatsızlığını nasıl anlatayım acaba? Ne yapacaksın ver çocuğu 1 saat ben taşıyayım mı diyeceksin İso?"

İso sabır diler gibi gözlerini yumup geri açtı ve kalkıp Defne'nin yanına oturdu.

"Nefes egzersizi falan diyordun işe yaramıyor mu?"

"Ne zaman derin nefes alsam doğuruvericem gibi geliyor, ııhh!"

"Yürüyüşe çıkalım hadi biraz rahatlarsın."

"İso karnım iyice aşağı indi taşıyamıyorum diyorum oturucam ben!"

"Sen de ama hiçbir şey beğenmiyorsun Defnee!"

"Aaa şurda sayılı günüm kalmış insan çıkacak içimden sen de 2 saat çekiver İso! Nihaaannn! İso uyuz etti beni sen gel!"

İso ayağa kalkıp ellerini beline koydu ve bıkkın bir şekilde salona koşturan Nihan'a baktı. Nihan'ın kucağında küçük İso vardı, annesinin boynuna sarılmış mızıldanıyordu.

"Efendim kuşum?"

"Nihan sen doğumun yakınken nasıldın ben pek hatırlayamıyorum?"

"Aksi, sinirli, ağrılı.. ııı bi de baya tripli."

"Hah! Bak ben normalim!"

"Tabii normalsin Defne.." dedi Nihan abartıyla başını sallayıp. Defne kendinden memnun bir ifadeyle başını sallayıp televizyona döndüğünde Nihan İso'nun kulağına doğru eğilip fısıldadı,

"Ömer birazdan gelir merak etme!"

İso şükreder gibi ellerini yüzüne sürtüp havaya kaldırdığında kapının çalması da bir olmuştu. Defne başını hızla çevirdi, yüzü büyük bir mutluluğa boğulmuştu.

"Ömer mi geldi!"

"Hıı kocan geldi, oh artık o seninle bol bol ilgilensin!" dedi Nihan kucağındaki küçük İso'yu pışpışlarken.

"Beenn gidip açayım hemen kayınçosunu özlemiştir Ömer!" diye atladı İso kapıya doğru. Defne ayaklanmaya çalışırken İso çoktan kapıyı açmış ve Ömerle selamlaşıyordu.

"Geç kalmadım değil mi? Defne nasıl?" dedi Ömer ayakkabılarını çıkarırken.

"İyi iyi de.. çok huysuzlaşmış be Ömer evde nasıl başa çıkıyorsun sen bu keçiyle?"

Ömer bıyık altından gülerken terlikleri giyiyordu,

"Bazı yöntemlerim yok değil.. Şu aylar zorlaştığı kesin ama hala benim tatlı Defnem."

"Aşk işte aağğbii.." diye gülerek başını yana doğru eğdi İso. Ömer gülerken salona doğru geçiyordu ki ayaktaki Defneyle karşı karşıya geldi,

"Sevgilim? Niye ayağa kalktın?"

"Çok özledim!" diye karnının izin verdiğince sarıldı Defne. Ömer onun saçını okşayıp başının üzerini öptü ve geri çekilip belinden tuttu,

"Hadi biraz oturalım, sonra geçeriz eve olur mu?" dedi ve koltuğa geri oturtup yanına yerleşti. Defne başını adamın göğsüne yaslayıp dururken Nihan da karşılarına oturmuş sırıtarak onları izliyordu.