Biliyor musun? Seni sevdim...

7.Bölüm:"Seviyorum"

                 Okula gittiğimde Emre kapıda beni bekliyordu. O an kafamdan aniden bir gün bunu yapmayı bırakacak mı acaba? Diye düşünceler geçti. Beni orda her gün beklemeyi bırakmasını istemiyordum sanırım. İlişkimiz daha yeniydi ve eskimesini de istemiyordum. Koşarak yanına gittim. "Günaydın güzelim. " dedi yanağıma öpücük kondurarak. "Günaydın" dedim aptal gibi bir sırıtışla. Sınıfa doğru yürüdük. Bazen keşke Emreyle aynı sınıflarda olsak diye iç geçiriyordum. Onu derslerde bile özlemem benim için çok şaşırtıcı bir durumdu. Sınıfa girer girmez kızların bana sırıtışlarını gördüm. "Ne oluyor?"  diye sorduğumda bana " Yüzündeki manasız gülümsemeye gülüyoruz " diye yanıtladılar. Sanırım aptalca sırıtışıma sınıfa gelene kadar devam etmiştim. Onlara benimle uğrasmayın der gibi bir bakış attım ve öğretmen derse girdi. O gün çok rutin bir gündü. Emre aksam eve birlikte yürümek ister misin? Diye sordu. Elbette onunla yürüyebiliceğimizi söyledim. Bu yüzden bir an önce son ders zilinin çalmasını bekliyordum. Sonunda bekleyişlerim sonuçlandı ve zil çaldı. Kızların hepsine sıkı sıkı sarılarak onlara veda ettikten sonra çıkış kapısına doğru hızlı adımlar attım. Emre kapıda beni bekliyordu. Acaba elimi tutacak mı yürürken ? Diye düşünmekten kendimi alamadım. Tam o sırada arkadan birisi bana öyle kuvvetli bir şekilde çarptı ki ne olduğunu anlamadan kendimi yerde buldum. Emre kosarak hemen yanımda geldi. Beni kaldırdı ve bana çarpan çocuğa sert bi şekilde " Daha dikkatli yürümelisin. " diye çıkıştı. Ben sorun olmadığını sadece bi kaza olduğunu söyleyerek Emre yi yatıstırmaya çalıştım. Beni böyle koruması ne yalan söyleyeyim çok hoşuma gitmişti. Beni yerden kaldırdıktan sonra iyi olup olmadığımı sordu ve içi rahatlasın diye ona ne kadar iyi olduğumu defalarca söyledim. Eve vardığımızda onu bırakmayı hiç istemiyordum ama eve girmek zorundaydım. Ona sarıldıktan sonra tam gidiyordum ki birden " Su!" Diye seslendi. Geri döndüm "Ne oldu?" Dedim. Ve neye uğradığımı şaşırır bir vaziyette bana birden "Seni seviyorum. " dedi. O kadar şaşkındım ki ne yapacağımı bilemez halde olduğum yerde put gibi donakaldım. Benimde ona söylemem gerekiyordu ama heyecan ve kalp atışlarımdan kendimi kontrol etme yetkimi kaybetmiştim. "Bende seni seviyorum. " diyerek direk utanan küçük kız çocukları gibi eve koşar adımlarla girdim. Ne yapabilirdim ki ? Başıma ilk defa böyle bir şey geliyordu. Seviyorum. Ben resmen artık birini seviyorum. Ona bunu söyleyecek sürekli onu düşünecek kadar seviyorum. Artık bende seviyorum. Bu düşüncelere dalarken saatin ne kadar geç olduğunu farkederek artık yatmaya hazırlanmam gerektiğini farkettim. Tam yatmaya hazırlanırken telefonumun ışığı yandı. Mesaj Emredendi. "İyi geceler sevgilim. " yazıyordu. Kendimi çocuklar gibi şen neşeli hissediyordum. " İyi geceler sevgilim. " diyerek yanıt verdim bende ve sonra bugün boş geçen bir günün ardından aksam yasanan tüm güzellikleri gözden geçirdim. Böyle bir şey miydi aşk. Belki de sanıldığı kadar acı verici bir şey değil. Su an benim yüzümü güldüren bir sebep olduğuna göre aşk ı şimdiden sevmeye başladık diyebiliriz. Tabi kii Emre'den sonra...