Biliyor musun? Seni sevdim...

4.Bölüm:"Aşk Kıvılcımları"

"Yeter Anne!" diye anneme bağırdım. Artık o kadar bunaltıyor ve o kadar üzüyordu ki beni , yoruluyordum. Babamla ayrıldıklarından beri kendini iyice saldı. Onu böyle görmek beni incitiyordu. O kadar yorgun ve bitkin hissediyordum ki kendimi , yaslanacak bir duvar arıyordum âdeta. Annemi salonda bırakarak odama çıktım. Yatağıma oturup kulaklığımı taktım. Telefonuma baktığımda Emreden mesaj olduğunu gördüm. Hemen mesajı açtım. "Eve apar topar gittin merak ettim. Kötü bir şey yok değil mi?" Canım ya beni merak etmiş. Emreyle çok güzel bir gün geçirdik bugün. Anneannem annen yine kötü diye aradığı için apar topar eve dönmek zorunda kaldım. Hemen yanıt verdim "Hayır düşündüğün için teşekkür ederim. Her şey yolunda bugünü telafi edeceğim söz veriyorum." Diyerek bugün yasadıklarımızı düşünmeye başladım. Sevgili olmamıştık. Sanırım o yolda ilerleyecektik. Daha önce başıma böyle bir şey gelmemişti. Birçok arkadasım sevgilisinden ayrıldıktan sonra acı çekiyordu. Ya ben de acı çekersem diye düşünmekten kendimi alamıyordum. Düşünceler ve soru işaretleri kafamda uçuşurken uykuya dalmışım. Sabah kalktım üstümü giyindim saçlarımı düzledim ve evden çıktım. Niyeyse canım bugün pek bir şey yemek istemiyordu. Otobüse binip okula gittim. Okulun kapısında esmer çocuğum beni bekliyordu. Onu görünce yüzümde bir tebessüm belirdi. Beni gördü ve "Merhaba" dedi gülümseyerek. "Merhaba" diyerek karşılık verdim. "Nasılsın? Biraz durgun görünüyorsun" dedi. Bir şey belli etmemeye gayret göstererek "Yok , sadece biraz uykusuzum" dedim. Sonra sınıfa doğru yürümeye başladık. Emre yakısıklı bir çocuktu. Sanırım okuldaki çoğu kız onu beğeniyordu. Koridorda yürürken birkaç kızın bize daha doğrusu Emre'ye bakan gözlerini fark ettim. Ellerinde olsam ham yapıp yiyecekler çocuğu. Zavvalı esmer çocuğum o ise yere bakarak yürüyor. Birden durakladım. Ben kıskançlık mı yaptım az önce? Diye sordum kendi kendime. Emre'nin sesiyle düşüncelerim dağıldı. "Sınıfına geldik içeri girmeyecek misin?" dedi. "Ah evet dalmışım kusura bakma. " diyerek yanıt verdim ve sınıfa girdim. Çok garip şeyler hissediyordum. Acaba kendimi fazla kaptırmamalı mıyım diye düşündüm. Fakat sanırım zaten çoktan kaptırdığımı fark ettim. Henüz adını koymadığımız bu şey her neyse bana çok iyi geliyordu. Onun yanındayken kendimi mutlu , huzurlu ve güvende hissediyordum. Kızlarla konusup onların fikirlerini almalıydım. Konuşmalarına girip "Kızlarrr! Yardımınıza ihtiyacım var. " dedim. Hepsi birden bana kulak kesildiler ve öğretmen gelmeden söze girdim. "Biliyorsunuz ki haftasonu Emreyle görüştük. Harika bir gündü. Az önce gelirken de beni okulun kapısının önünde beklediğini gördüm. Sizce de bu bana ne kadar değer verdiğini göstermiyor mu?" Feyda direk söze atıldı ve " Tabi ki bu hareketi güzel bir hareket ama senin sanki kafanda soru işaretleri var gibi. " dedi. Nasıl da tanıyordu beni. "Evet. Yani daha doğrusu şöyle ki korkuyorum. Korktuğumu fark ettim. Birkaç ay önce Nuray ın yanımda aşk acısından ağladığına şahit olduktan sonra acaba benimde başıma gelebilir mi diye düşünmeden edemiyorum." dedim ve Nuray söze girdi " Benim kalbimi çok kırmışlardı. Belki bu çocuk düzgün birisidir ve sana böyle pislikçe bir şey yapıp seni ortada bırakmaz." dedi. Haklıydı belki böyle bir şey olmayacaktı.Berna " Bence yaşamadan bilemezsin dene ve gör hayatın ne getireceği belli olmaz. Belki de bu çocuk seni çok sevecek. " diyerek yanıt verdi. Haklıydı. "Kafam öylesine karışık ki. Onunla konusurken heyecanlanıyorum,bazen şaşırıyor,bazen aptallaşıyorum. Hatta inanmayacaksınız ama az önce koridorda ki kızlardan bile kıskandım. Ne oluyor bana? Neden böyle hissediyorum? Bu hissin adı ne?" diye kızlara içimi döktükten sonra hepsi bir ağızdan " Aşşkk" diye beni telaşlı halimden çekip çıkardılar ve beynimi bir sessizlik bürüdü.