Biliyor musun? Seni sevdim...

5.Bölüm:"Ebeveyn Sorunsalı"

Telefonuma baktığımda kızlardan ve tabi ki Emre 'den mesajlar gelmişti. Saate baktım 10.40 idi. Bugün okula gitmedim. Çünkü dün çok kötü bir akşam geçirdim. İnsanın ailesini seçememesi ne kadar kötü bir şey değil mi? Annemle babam tartıstılar. Annem bana yüklendi. Babam giderken bunca senenin yükünü omuzlarıma bırakıp gitmişti. Annem desek beni çok seviyor bunu biliyorum ama her babama sinirlenişinde seni başıma bıraktı gitti diye konusuyor. Açıkçası bu sözüne biraz üzülüyorum ama ona bir şey demiyorum. Bir insanın anne ve babası için bir yük gibi görünmesi ne kadar kötü bir şeymiş. Kendimi ruhen o kadar yorgun hissediyorum ki , odamdan dışarı çıkasım yok. Kızlara ve Emre 'ye cevap vermeliydim. Telefonu elime aldım ve kızlar grubuna "Bugün biraz rahatsızım o yüzden gelemiyorum okula notları sizden alırım. " yazdım. Daha sonra Emre'den gelen mesaja baktım. "Bugün seni yine kapının önünde bekliyordum ama bir türlü gelmedin. Neyin var hasta mısın?" yazmış. Şu an beni önemseyen tek kişinin sen olduğunun hissine neden kapılıyorum acaba? Keşke yanımda olabilsen bu yorgunluğumu sende dindirebilsem. Bunları düşündüğüm kişi benim henüz sevgilim bile değildi. Bu düşünceler bir nebze de olsa rahatlatıyordu beni. Annemin bağırtısıyla birden oturduğum yerde irkildim. Hemen aşağıya koştum. Yine kimeydi bu öfkesi. "Bıktım artık! Gözüme sokulmasından sıkıldım! Son kez uyarıyorum sizi!" Sanırım yine tahmin ettiğim şey olmuştu. Göz yaşlarıma hakim olamadan koşarak yukarı çıktım odama girdim ve kapıyı kapattım. Düşünmüyorlar mıydı bunlar beni? Beni bu kadar üzdüklerini bilmiyorlar mı? Neden benim hayatımda diziler ya da filmlerde ki gibi değildi? Gerçek hayat bu kadar zor olmamalıydı. Bir gün tüm bu zorlukların düzeleceği umuduyla ağlayarak uyuya kalmışım.