I don't even know your name [sm]

34L

We horen een raar geluid. Ik kan het niet plaatsen totdat iemand roept dat er iemand aan het schieten is. Het geluid wordt steeds harder en er gaat een zo diep gevoel van angst door me heen dat ik stop met ademen.

De deur zwaait open en er staat een hele normale jongen op het eerste gezicht. Blonde haren, een sweater en een geweer.

Iedereen is bang en sommige beginnen te schreeuwen als hij zijn geweer omhoog haalt en lijkt te gaan schieten.

Ik zie een soort waas over zijn ogen gaan zodra hij het eerste schot gelost heeft. Hij lijkt een ander persoon te worden, hij lijkt zijn verstand uit te zetten.

Ik voel iemand me omlaag trekken en ik ga op mijn hurken zitten, beschut achter stoel- en tafelpoten. Ik zie angstige gezichten en hoor mensen schreeuwen, maar dat is dan ook het enige wat tot me doordringt, in welke situatie ik zit is nog niet aangekomen.

Er gaan verschillende gedachtes door mijn hoofd als ik zie dat de jongen verder het lokaal in komt: hij gaat dus niet verder naar een ander lokaal, hij blijft bij ons. Ik bedenk me wat ik heb misdaan, waarom ik? Tegelijk kijk ik om me heen en ziek ik Amira, ze ligt op de grond met haar ogen dicht. Ze is geraakt in haar heup, maar niemand is naar haar toe gegaan, ik moet het bloeden stulpen.

Ik probeer naar haar toe te kruipen, alleen durf ik niet. Iets in mij stopt me. Waarom zou ik mijn eigen leven wagen, voor iemand waarmee ik nooit spreek.

De jongen blijft maar schieten, maar niet eens meer richting ons. Hij schiet ramen kapot, schiet op schoolboeken die op tafels liggen, en raakt terwijl hij dat doet mensen. Op dit moment kijkt hij de andere kant op, dus ik grijp mijn kans.

Ik kruip onze tafel rij uit naar Amira's, maar ik voel een helse pijn in mijn knie, ik grijp naar mijn knie, maar vlak daarna gaat er een nog zo'n helse pijn door me heen, maar dan in mijn zij. Deze pijn in mijn zij is echter veel erger dan die in mijn knie.

Iemand trekt me achter de tafels en drukt met zijn handen op mijn zij. Het is de docent. Zijn hoofd is rood doorlopen en er lopen van angst zweetdruppels over zijn voorhoofd. Hij mompelt naar me dat ik wakker moet blijven, maar ik voel dat ik steeds verder wegzak. Alles wordt wazig, maar ik hoor nog wel goed: sirenes! Het geluid van het schieten is onvermijdelijk door aan het gaan, maar die sirenes geven hoop.

Ik sluit mijn ogen, ik ben ineens zo ontzettend moe. Ik slaap niet, ik wil alleen niet meer zien in welke verschrikkelijke situatie ik me bevind. Toch is de situatie onvermijdelijk. De helse pijn is niet te vergeten, en het geluid van een geweer ook niet.

Mijn ogen dicht houden is nog erger, ik concentreer me dan meer op de pijn.

Het schieten stopt, politie agenten overmeesteren de jongen en er komen allemaal mensen in uniform binnengelopen. Ze roepen dingen naar elkaar, en proberen overzicht te houden, maar het is chaos. Het altijd zo nette lokaal ligt in duigen. Overal ligt glas, en op sommige plekken bloed.

Er komt een persoon naar me toe en hij roept zijn collega's. Ze begrijpen precies wat hij bedoelt en lopen het lokaal uit. De man begint tegen mij te praten: "Levy, kan je zeggen waar je het meest pijn hebt?" "Mijn.. mijn zij," kreun ik. Hij knikt en houdt zijn hand op mijn knie en zij.

(A/n)
Ik wil iedereen bedanken. Ik vond het super leuk om dit boek te schrijven en ben zo dankbaar voor alle support die ik krijg.

Als je dit boek leuk vond, vindt je hoogstwaarschijnlijk ook deze boeken leuk:

Don't be a fool
Maybe no, yes,

Allebei Shawn Mendes fanficties, door mij geschreven. Ze staan gewoon op mijn account, dus misschien kan je een kijkje nemen!🤗

JA DIT IS SCHAAMTELOZE ZELFPROMOTIE

BEDANKT VOOR HET HELEMAAL UITLEZEN VAN MIJN VERHAAL, JULLIE ZIJN ALLEMAAL AMAZING❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤