Stubborn Miss Francias (COMPLETED)

Thirteen

Lalong bumusangot ang mukha ni Tiffany ng kinabukasang magyaya siya sa farm ay nandoon na ang kinaiinisang si Patricia. Tiffany rolled her eyes ng makita na namang halos wala na itong takpan sa sarili.

Makalipas ang isang oras ay hindi nakatiis si Tiffany na kausapin si Francias na tawagin ang kapatid. Tumutulong si Francias noon sa pagdidilig ng mga bulaklak ngunit kita niya ang pagsulyap-sulyap nito sa kapatid. Kailangan niyang gumawa ng paraan upang magkalapit lalo ang mga ito dahil natatakot siyang mapikot ng bruhildang si Patricia ang kuya niya.

"PRINCE charming.", tawag ni Francias kay Johan na noo'y abala sa pagkikipagkwentuhan, ipinulupot niya ang braso sa lalaki at lumabing tumingin dito. Hindi nakaligtas sa kanya ang mga mata ni Patricia na matalim na nakatingin sa kanya. "Oh hi Patricia.", sabi niya sa tonong tila doon lang niya napansin ang babae.

"Can I borrow you for a sec?", nakalabi pa niyang sabi sa lalaki.

Johan gave his friend an apologetic look and excused them. She saw how Patricia changed her expression from demonic to angelic look when he turned to her. Kung laser nga lang ang mga mata nito ay kahapon pa siya may butas sa kanyang katawan. She actually tried to approached her but what she gave was a cold shoulder. Hindi niya iyon nagustuhan and it started a girl war.

She smirked at the girl behind them when they started to walk. Nakita rin niya kung gaano ito halos umusok sa kinatatayuan. Hindi siya maldita ngunit ayaw rin niya ng inaapakan lalo na at wala naman siyang ginawang masama sa babae. Ng makita niya ang galit nitong mukha ay isinandig pa niya ang ulo sa balikat ng binata.

But what she heard from him was a sighed.

"Inutusan ka ba ni Tiff?".

"Yes, but I missed you. Kanina mo pa siya kausap. I know that you don't like me. Pero bisita mo rin naman ako, right?", may himig tampong sabi niya. "Hiramin lang naman sana kita kahit saglit. Alam ko namang hindi mo ko gusto.", she pouted and stooped... tumungo si Francias ng hindi niya maitago ang lungkot sa kanyang boses at mukha. "Don't worry, hindi naman ako yung klase na ipagsisiksikan ang sarili sa taong ayaw sakin. But let me just please stay in this world... in your world for a bit. Bago ako bumalik sa gintong hawla ko.", she sadly smiled na lalong hinigpitan ang yakap sa braso ng lalaki.

Tahimik lamang itong sumasabay sa mabagal niyang paglalakad.

Bahagyang nawala ang kanyang sama ng loob at tumingala sa gwapo nitong mukha.

Hindi napigilan ng dalaga na hawakan at gulu-guluhin ang buhok ng binata na bahagyang ikinapula nito. "Bagay sayo ang hindi nakaflat ang buhok and walang salamin. You're like a prince.".

Nanatili itong tahimik. Lumayo siya sa lalaki at pinagmasdan ito.

Francias sighed and took her watering can and showered the flowers. "Since I was a child I only have this one guy friend.", she started. "You see, we were introduced as an engaged couple since we were kids. But I love him not as a man but as a brother. Ganun din siya saakin... Simula bata, iilan lang ang mga naging kaibigan ko. Yung mga tunay, huh.", she looked at him and shrugged. "Lahat ng kilos at kaibigan ko ay kontrolado ng mga magulang ko.".

"Baka natatakot sila na masaktan ka.", komento ni Johan na ikinatingin ng dalaga. Her lips formed a smile that did not reach her eyes.

"Maybe.", she agreed. "Maybe, that's their way of showing their love. Pero hindi ko na kaya. They wanted to control everything and that includes my feelings. Hindi naman nacocontrol yon. Hindi mo naman matuturuan ang puso na mahalin ang isang tao ng sapilitan, right?".

Sandali siyang natahimik na nakatitig lamang sa mga halaman.

"Meeting you was a blessing to me. That was when I realized that I am a human after all and not a puppet for display. That I can like someone. Pero alam ko namang hanggang dun lang yon. The more I like you, the more I want to treasure you.", she smiled kahit nakatalikod siya sa lalaki. "Nagpapasalamat na rin siguro ako na wala kang gusto sakin."

Hindi siya makaharap dahil sa pagpatak ng luha mula sa kanyang mga mata. Telling him those words were actually crushing her heart because what she really wanted to say was that she love him and want to beg him to love her back. But she realized that was selfish of her dahil maaari itong saktan ng ama. Well not physically dahil wala pa naman siyang natatandaang nanakit ito, ngunit hindi lingid sa kanya na makapangyarihan sila lalo na sa business industry at maaarimg maapektuhan ang masayang buhay ng pamilya ng binata.

"Well that was all I wanted to say.", pinunasan niya ang luha bago siya nakangiting humarap kay Johan. But he has this serious look that had her heart raced. She gulped as he slowly raised his hand to touch her face ngunit bago man siya nito mahawakan ay isang sigaw ang nagpatingin sa kanila.

It was Patricia who was sitting down on a stone holding her ankle. "Help, Johan.", sabi pa nito. Tumingin muli sa kanya ang lalaki. She hold his hand na nakabitin sa ere at binitawan muli ito.

"Go.", she said. Pushing him to her.

May pag-aalalang nakatingin lamang ito sa kanya. Umiling si Francias at marahan itong itinulak muli.

"I'm fine. Go.".

Naglakad na palayo ang lalaki na dinaluhan ang kaibigan nito.

Francias just stood there gazing at his figure as he walked away from her.

"There goes my prince.", she murmured and turned away.