En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 54

~ Hoofdstuk 54 : Misschien wel op weg naar haar eigen dood ~

POV – Sarah, 29 maart

Sarah fietste zo hard ze kon naar de plaats waar het feest zou plaatsvinden. Haar moeder vierde haar verjaardag in een zaal die ze nu aan het versieren was, alleen. Haar vader was te druk met zijn zaak en kon alleen komen tijdens het feest. Maar dit had hij Jane met een knipoog medegedeeld, dus eigenlijk wist Sarah niet of dit te geloven was. Waarschijnlijk zou hij wel komen om haar nog even te kunnen helpen, dat zou hij niet kunnen laten.

Sarah had het ineens geweten. Alles was als uit het niets op zijn plek gevallen. De beginletters van de namen van de slachtoffers waren voor haar ogen gaan dansen. Ineens had daar de volledige naam van haar moeder gestaan. De leeftijden kwamen overeen met de jaren dat haar moeder de man die haar nu wilde vermoorden had gekend. De vlaag van herkenning die ze eerder had gevoeld, was terecht geweest. Toen wist ze alleen nog niet wat het betekende, maar nu wel.

Haar ogen kneep ze tot spleetjes. Sarah hijgde van de inspanning van het fietsen. Ze scheurde door de straten, ze moest op tijd komen. Ze kon het niet laten gebeuren, ze kon haar moeder niet laten vermoorden.

Het was een gewiekst plan geweest. Alles had moeten kloppen. Dat alles klopte maakte nu dat eerst Jozua, en daarna zij, de verbanden had kunnen zien. Sarah hoopte vurig dat ze op tijd zou zijn. Steeds weer opnieuw bleef ze alles in zichzelf herhalen.

Argh! Ze moest sneller fietsen! Haar benen trapten zonder ophouden en Sarah dacht er niet bij na. Ze had zichzelf op de automatische piloot gezet om beter na te kunnen denken.

Sarah wist niet hoe hij het zou doen. Hij reed namelijk met haar vader naar het feest toe. Ze had haar vader meerdere malen geprobeerd te bellen, maar hij nam niet op. Hij wilde vast nog zoveel mogelijk doen aan zijn zaak voordat hij naar de zaal zou gaan om Jane te helpen. Sarah lachte schamper. Hij moest eens weten. De man die dit alles had gedaan had al die tijd naast hem gestaan. De leugenaar.

Vroeger zou ze overmand door woede en angst naar de verblijfplaats van haar moeder zijn toe gefietst. Nu niet meer. Ze had haar doel bijna bereikt. Sarah kon nu kalm, maar vastberaden, fietsen. Na haar uitspatting van vannacht had ze zichzelf weer helemaal onder controle gekregen. Ze had de ketens om haar emoties nog harder aangetrokken. Nu zaten ze vast. Sarah zou ze niet los laten breken.

Sarah had inmiddels het gebouw waar het feest zou worden gevierd, als dat nu nog door kon gaan, bereikt. Ze sprong van haar fiets af en wilde naar de deur rennen. Dit deed ze ook totdat haar ogen ergens door werden aangetrokken.

Midden op het pad naar de deur lag iets, of beter gezegd, iemand. Haar hart stopte met kloppen en haar ogen werden groot. Sarahs mond viel open en ze hapte naar adem, maar kon geen lucht in haar longen zuigen. Haar borst ging wild op en neer, maar er drong geen zuurstof haar lichaam binnen. Wild probeerde ze haar ledematen te bewegen, maar ze stonden vast als een bankschroef en gaven nog geen millimeter mee. Ze stond als versteend. Daar, op het pad, lag haar vader. Een plas donkerrood gekleurd bloed lag om hem heen.

Sarah liep dichter naar hem toe alsof ze door zijn aanwezigheid werd aangetrokken, tevergeefs hopend dat er nog een zucht leven in hem zat. Zijn ogen waren open en hij staarde haar levenloos aan. Er was geen spoortje van het leven dat hij ooit had gekend in zijn ogen te bekennen. Ze waren dof.

Alles ging razend snel. Ze voelde dat er duizenden emoties op de vergrendelde deuren klopten, of beter gezegd, bonsden, zich uit alle macht tegen de deur aangooiden. Ze sloegen met zo'n kracht dat de deuren enkele millimeters meegaven.

Ze bonkten weer.

En weer.

En weer.

De druk op haar hoofd was te hoog en ze pakten met haar handen haar hoofd vast. Ze trok uit alle macht aan haar haren, alsof dat zou helpen. Sarah wilde ze niet los laten, niet weer. Haar hele plan zou mislukt zijn. Ze zou zich gewonnen moeten geven aan zichzelf. Ze zou verliezen. Ze zou alles voor niets hebben gedaan. Ze probeerde de deur tegen te houden, maar niets leek te helpen. De emoties bleven bonken.