Story Of My Life {3} || ft. One Direction

• T W E N T Y - E I G H T

"Wacht.. volgens mij weet ik waar ze kan zijn."
"Echt?"
"Ja, Brooklyn heb ik jou ooit verteld naar wie ik ben vernoemd?"
"Uh.. Max nogwattes? Ik herinner het me niet echt meer."
"Ja Max Hurd, hij was ooit mama's beste vriend."
"Zijn graf?" Zou tante El bij het graf van haar overleden beste vriend kunnen zijn?
"Ze gaat elke week minstens een keer naar zijn graf om haar gevoelens te kunnen uiten."
"Lets go, we kunnen niet veel meer tijd verliezen."
Terwijl Max de scooter bestuurd gaat zijn telefoon. Ik pak de telefoon uit zijn jaszak en zie dat Jenn heeft gebelt.
"Oh shit." Ik ben haar vergeten te zeggen dat ik naar Max moest. Ik heb haar helemaal alleen bij de supermarkt achter gelaten.
"Is er iets?"
"Nee, het is Jenn. Ik bel haar wel weer terug." Ik ontgrendel zijn telefoon en bel Jennifer op.
"Max heb je Brook vandaag gesproken?"
"Uhm ja.. hi Jenn."
"Was je de hele dag bij Max? Bitch ik was fucking bezorgt. Waarom neem je je telefoon niet op?"
"Ik heb de hele dag niet op mijn telefoon gekeken, het geluid staat vast uit. Maar Jenn ik vertel je later wat er aan de hand is. Ik moet nu ophangen. Doei!" Zonder dat ze wat terug kan zeggen hamg ik op.
Wanneer ik op hang, word er weer gebelt. Dit keer is het oom Louis.
"Je vader belt."
"Niet opnemen."
"Weet je het zeker?"
"Ja." Ik negeer het en stop de telefoon weer in zijn zak.
Daar aangekomen parkeert Max de scooter bij de fietsen.
"Ga jij maar alvast." Zegt Max tegen mij.
"En jij?"
"Ik kom er zo aan."
"Sure." Ik ga de poort van de begraafplaats in en loop een padje in. Ik heb dus geen idee waar ik heen moet. Na twee minuten een pad gevolgt te hebben zie ik in de verte een figuur tegen een grafsteen aan leunen. Ik loop de richting van het figuur op. Hoe dichterbij ik kom, hoe meer het op een vrouwen figuur begint te lijken.
Als ik dichtbij genoeg ben, zie ik dat het werkelijk tante El is met haar ogen gesloten.
"Tante?" Zeg ik zachtjes.
Geen antwoord.
Ik herhaal het ietsjes luider.
Weer geen antwoord.
Ik besluit naar haar toe te gaan.
"Tante Eleanor, hoor je me?"
Ik kniel voor haar en hou haar handen vast. Ze ziet bleekjes en haar handen zijn ijskoud.
"Zeg alsjeblieft dat je me hoort."
Nog steeds geen antwoord of überhaupt teken van leven.
We zijn te laat.
"Mama?" Ik zie Max achter me, hij laat alles vallen dat hij in zijn handen had en rent naar ons toe.
Het lukt me niet om iets te doen of te zeggen. Ik sta daar met tranen die over mijn wangen stromen toe te kijken hoe Max wanhopig zijn moeder probeert wakker te schudden.
"Mama, blijf bij me alsjeblieft. Ik smeek het je.."
"Max.." Ik kniel naast hem en leg mijn hand op zijn schouder.
"Ik ga haar niet achterlaten." Hij houdt zijn moeder stevig vast.
Max was altijd het moederskindje, hij stond altijd achter haar. Kon er niet tegen als ze zat te huilen. Hij vertelde altijd alles aan haar.
En nu.. nu is ze weg.
Ik kan er niet tegen om hem zo te zien. Al het verdriet en wanhoop. Tante El verdiende een beter leven, iemand die echt alleen van haar zou houden.
Ik veeg mijn tranen weg en bel mama.
"Hey sweetheart!"
"Mama, kan je alsjeblieft hier heen komen?"
"Brooklyn huil je? Wat is er gebeurt?"
"Kom alsjeblieft naar het adres dat ik je straks ga opsturen, neem papa mee. We hebben je nodig mam."
"I'll be there!"
Ik hang op en stuur haar het adres van de begraafplaats.
Geen 10 minuten later zie ik ze al snel naar ons toe lopen.
"Brooklyn? Max?... Eleanor?" Mam kijkt geschokt naar Max die tante El stevig in zijn armen houdt. Je kan hem zachtjes "Mama laat me niet alleen, het spijt me." horen herhalen.
"Nee nee nee dit kan niet waar zijn." Mam loopt richting Max, en trekt hem in haar armen. Ik had niet door hoe veel ik huilde totdat papa me een knuffel gaf.
"It will be okay. I promise it will." Zegt mama en kust Max' voorhoofd.
"It won't. It'll never be."

I'm so sorry El. Comments your thoughts?

Als er genoeg comments (ongeveer 3/4?) en votes komen, post in rond vrijdag weer een deel!