Story Of My Life {3} || ft. One Direction

• T W E N T Y - F I V E

*tring tring* de deurbel gaat.
"Ik ga wel mam!" Roep ik.
"Dankjewel lieverd!" Roept ze terug vanuit haar kamer.
Ik doe de deur open en zie iemand van ongeveer 20/21 jaar oud.
"Hai, ik ben Noa!" Zegt ze glimlachend en steekt haar hand uit.
"Brooklyn." Zeg ik verward en schud haar hand.
"Mag ik binnen komen?"
"Ja ja natuurlijk sorry!"
Ik leid haar naar de woonkamer en vertel haar dat ze kan zitten.
"Ik moet even snel iets van boven halen, zou u eventjes kunnen wachten?" Vraag ik.
"Tuurlijk!"
Ik ren naar boven en gooi de deur van mijn ouders' kamer open.
"Mama, wie is Noa?"
"Noa?"
"Ja, iemand die Noa heet heeft net aangebeld."
"Oooh Noa!"
Ze ziet dat ik in de war ben en lacht.
"Noa zal hier wel vaker op bezoek komen lieverd, ga zelf maar vragen wie ze is."
"Maar mam..."
"Geen gemaar, hup ga naar beneden."
"Ik ga al."
Ik loop de trap rustig af, maar struikel toch over de laatste trede.
"Auch!" Mijn enkel voelt slecht aan.
"Oei gaat het Brooklyn?" Ik probeer optestaan en zie Noa voor me.
"Ja.. ja! Sorry voor het laten wachten!"
"Geen probleem, zal ik je helpen met lopen?"
"Nee het gaat wel, dankjewel."
"Weet je het zeker?" Ik knik en loop met moeite naar binnen.
"Dus Brooklyn, waar wil je beginnen?"
"Nou eigenlijk... Een beetje uitleg van wat we hier doen? Ik snap echt niets meer."
"Heeft niemand je dat verteld?"
"Nee.."
"Weet je wel wie ik ben?"
"Noa.."
"Ik zal je helpen met je plankenkoorts."
"Oh en hoe dan?"
"We gaan rustig aan doen, ja? Zou je een paar vragen voor mij willen beantwoorden?"
"Tuurlijk."
"Wat is je hele naam?"
"Brooklyn Hope Horan."
"En je leeftijd?"
"17."
"Wat wil je later worden?"
"Weet ik niet, maar ik wel iets doen waarmee ik mensen kan helpen of blij kan maken."
"Brooklyn merk je hoe open je eigenlijk bent? Je beantwoord mijn vragen zonder te aarzelen. Ik vind het best wel bijzonder dat jij glossifobisch bent. Weet jij misschien waardoor het komt?"
"Nee, helaas niet.. Anders zou ik er zelf iets proberen aan te doen."
"Had je een bezorgde gevoel voordat je op het podium ging?
"Ja best wel. Het begon zelfs toen ik hoorde dat we mochten optreden."
"Hoe voel je je als je op het podium staat?"
"Paniekerig, misselijk, ik kreeg zweethanden en mijn adem werd zwaar."
"Paniekerig? Paniek waarvoor denk je?"
"Ik denk dat ik mensen zou teleurstellen. Ik paniek wanneer er veel van mij verwacht word."
"En daar hebben we de reden."
"Wat?"
"Teleurstelling en druk zijn de redenen van jou plankenkoorts. Het is net faalangst."
"Maar wat kan je daartegen doen dan?"
"We gaan het beetje bij beetje wegstoppen in een hoekje."
"Ik denk niet dat dat gaat lukken."
"Jawel geloof me. Zing jij ooit wel eens hardop?"
"Ja heel erg vaak."
"Zijn daar anderen bij?"
"Ja soms."
"Dat is dan al een vooruitgang. Zou een een filmpje willen opnemen alleen met jou stem, je gezicht hoeft en niet op en we zetten het anoniem online. Hierdoor kan je zien hoe mooi ze jou stem gaan vinden."
Dat gevoel voor het concert komt ze op.
"Gaat het wel liefje? Ik probeerde je niet angstig te maken."
"Het gaat wel. En ja ik wil het doen. Ik kan nergens komen zonder te proberen."
"Wanneer wil je beginnen?"
"Nu." Ik ben vastberaden ookal krijg ik langzamerhand kleefhandjes.
"Weet je het zeker?" Ik knik en pak mijn telefoon van tafel.
"Doen we het met de telefoon gewoon?"
"Dat is goed genoeg."
Terwijl ik de grond film zing ik een stukje van 'little did you know' van Alex en Sierra.
'Little do you know
How I'm breaking while you fall asleep
Little do you know
I'm still haunted by the memory
Little do you know
I'm trying to pick myself up piece by piece
Little do you know
I need a little more time
Underneath it all I'm held captive by the hole inside
I've been holding back
For the fear that you might change your mind
I'm ready to forgive you but forgetting is a harder fight
Little do you know
I need a little more time..'

~~~
Sorry voor het laten wachten op een nieuw deel 😕 but i hope you enjoyed ❤️
Hopefully more maxlyn in the next chapter 😋