My Handsome Katipunero

KABANATA 20

Wait. Everyone here is dead.

I pushed all my thoughts away and calmed myself down.

Binitawan ni Corazon ang kamay ko at nauna nang bumaba ng hagdan. Huminto ako at napatingin sa kinaroroonan ng iba. Mula dito sa balkonahe ay makikita mo ang mga nangyayari. Pinalilibutan ng lahat ang isang lalaking 'di masyadong katangkaran. Nakasuot ng puting camisa de chino at itim na salawal. Nakangiti itong nakikipag-usap habang hawak-hawak ang kamay ng kanyang asawa.

I've seen him in the Cry of Balintawak. Standing in front of his people as he tore his cedula accompanied by patriotic shouts.

I saw him again.

The supreme leader of the country's revolutionary government.

Andres Bonifacio.

The National Hero my brother looked up to- the Hero I looked up to when I was young is right in front of me.

"Bakit naging hero si Bonifacio kuya? E wala naman siyang superpowers. 'Di naman siya katulad nina Superman at batman." I asked my brother while turning the pages of his history book.

He chuckled the he shuffled my head, " 'Di lahat ng hero dapat may powers. Basta matapang ka, at handa kang magbuwis ng buhay para sa iba."

"Hero ba siya para sayo, kuya?"

My brother nodded, "Syempre naman. Hero siya ng lahat ng Pilipino."

"Kung ganun, hero ko na din siya."

"Kristin." halos mapatalon ako sa gulat nang biglang may tumapik sa balikat ko.

"The heck?!" singhal ko.

Natatawang napaatras si Santiago. Napairap ako, "Anong tinatawa mo?"

He raised his hand indicating that he needs a moment. I crossed my arms in front of my chest at naiinis na tinignan siya. Kalahi niya ata si Karlos. mga lahi ng kabute at bigla-bigla nalang na susulpot.

Nang halos maubusan na siya ng tawa ay umayos siya ng tayo at tumikhim, "Paumanhin."

I rolled my eyes at ibinalik ang tingin sa kinaroroonan ng Supremo. Nakikipagkuwentuhan ito sa iba pa niyang kasamahan. Ibinaling ko ang tingin sa lalaking katabi niya. There I saw Antonio. Nakangiti siyang nakikipagkwentuhan sa supremo.

It's already been five months but that smile never failed to make the butterflies in my stomach go crazy. I don't want that smile to disappear.

"Hindi ka ba babati sa supremo?" tanong ni Santiago.

Umiling ako bilang sagot. Bata pa ko nun when I decided to call him my hero. Pero iba na ngayon.

Heroes are supposed to save people who are in need. Pero bakit 'di niya naligtas ang kuya ko? Bakit 'di nailigtas ng mga paniniwala niya ang mga taong tulad ni kuya? Why is it that his heroism couldn't save the corrupted people in his country? That's what I wanna ask him. Hindi lang sa kanya kundi para sa lahat ng taong naging haligi ng bansang 'to.

Bakit 'di nagbunga ang mga sakripisyo nila?

Alam ko namang 'di ko dapat sa kanila 'to itanong pero 'di ko mapigilan ang sarili ko. I was consumed by hatred to the point that I started blaming everyone, kahit na nagiging irrational na ako.

"Nakasama ko na ang supremo, huwag kang mag-alala. Matapang ito ngunit hindi naman ito nangangain ng tao." biro nito.

"It's not that."

"Ano?"

Napapikit ako at napahinga ng malalim.

"I don't wanna talk about it." I opened my eyes and it met Antonio's gaze. I felt my heart flutter.

Nag-aalala itong nakatingin sakin ngunit agad naman iyong napalitan ng isang ngiti.

I smiled in return.

It feels weird but I like it whenever my mood changes just because of one smile coming from him.

Inalis niya ang tingin sakin nang tapikin siya ng supremo. He nodded and they started walking papasok ng bahay.

Agad naman ako naalerto.

"Siya nga pala, Kristin. Ngayong darating na kaarawan ni Antonio-"

Hindi ko na hinayaang matapos magsalita si Santiago at tumakbo na papasok sa silid namin ni Corazon.

-

"Antonio, sa'n ka pupunta?" I asked nang mapansing papalabas ito ng bahay.

Hapon na ng maisipan kong lumabas ng silid. Good for me at wala sina Andres Bonifacio sa bahay. I heard they were meeting other members of the katipunan. I think it's about the other provinces taking part of the revolution.

He stopped, "Sa kalapit na bayan. Kukunin ko lamang ang mga naiwang pinamili ni Rafael." sagot nito.

"Ba't ikaw ang kukuha?"

"Masama raw ang pakiramdam niya."

I sighed. Darn that Rafael. He's taking advantage of Antonio's kindness.

I glared at Antonio. Nagtataka naman siyang napatingin sakin.

"And darn this guy for being an angel." I muttered. I shooked my head at naglakad palapit sa kanya. "Sama ko."

"Malapit ng dumilim, at saka, mahigpit na ang mga kastila ngayon. Baka-"

"Yeah right. Now, let's go." I grabbed his hands and drag him out of the house.

I flatters me that he worries about me but I am Kristin Lopega and I'm no damsel-in-distress.

"Kristin." I bumped into his chest nang bigla niya akong hilahin pabalik.
I raised my head and met his gaze.

Thump. Thump. My heart said.

The orange light coming from the setting sun complimented his brown eyes. It made my stomach twist and turn.

"Dito ka na lang. Maaaring mapahamak ka kung ika'y sasama sakin. "

I gulped at inilayo ang sarili mula sa kanya, "I-I won't. 'Wag kang mag-alala, 'di 'yun m-mangyayari sakin-"

Napahawak siya sa kanyang batok and averted his from mine, "N-natatakot akong mangyari uli sa iyo ang nangyari noon. At natatakot ako na baka wala na naman akong magawa."

I was taken aback. My heart raced even faster. My stomach turned to knots. My knees woobled, my cheeks flustered. I lost my voice.

I just stared at him not knowing what to do.

He was blushing.

And I'm expecting.

Should I?

-

Ii-edit ko po siya pag nakahawak na ko ng pc. Sorry ngayon lang nakaupdate, tambak ang requirements. Pero ngayon nabawasan na, mga isa. Pasensya na talagaaaaa. Babawi ako pramis. Pero di muna ngayon basta ngayon ewan. 😂
-

Hi. Did you like this chapter? I hole you did. To show your support for the story, feel free to 'smack' that vote button. Thank you. :D