Up To Tomorrow (Lesbian Story)

7

A/N
Sorry dat het een kort hoofdstuk is en als er veel fouten zijn. Nogmaals sorry dat het zo lang heeft geduurd, maar ik heb de afgelopen tijd niet veel gelegenheden gehad om te kunnen schrijven en die zullen er ook niet snel komen... het spijt me echt. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk iets vinden!

Als ik dacht nog heerlijk een boek te kunnen lezen had ik het goed mis. Ik zuchtte geïrriteerd, zette mijn bril af en legde mijn hoofd achterover op een kussen op de bank. Het was hevig aan het stormen. Je zag de flitsen door het tentdoek heen branden en hoorde de donder galmen tussen de bergen. Iedereen van het kamp was naar het huisje gegaan om daar de bliksem te bekijken. Soms hoorde je na een blikseminslag gejoel en gejuich vanuit het huisje komen. Joyce had nog gevraagd of ze bij mij zou blijven, maar ik had gezegd dat ze gewoon moest gaan. Opeens hoorde ik mijn naam. Was ik dit niet aan het verbeelden? Iedereen zat toch in het huisje? Door de regen en het onweer bij elkaar was een stem moeilijk te onderscheiden. Mijn naam klonk nog een keer, deze keer luider. Ik sprong op van de bank en liep naar de rits van de tent. Ik ritste het tentdoek open en stond oog in oog met Els. Ze stond onder het afdak voor onze tent, net beschermd tegen de regen. Ze had een angstige uitdrukking op haar gezicht.

Ik keek haar vragend aan. "Je vraagt je waarschijnlijk af wat ik kom doen." Ze legt haar hand in haar nek en lachte ongemakkelijk. "Ik heb een wat nare ervaringen met onweer." Er sloeg een bliksemschicht niet ver van het kamp in en Els kromp in één. Ik stapte wat op zij en hield het tentdoek voor haar open. Ze rende haast naar binnen en greep met haar handen naar haar hoofd. Ik ritste het tentdoek snel dicht en liep naar haar toe. Ik legde een hand op haar rug en wist niet heel goed hoe ik haar zou moeten helpen. Ik moet haar afleiden.

Els draaide zich om en ik zag tranen in haar ogen. Mijn adem stokte en voor ik het wist waren mijn armen beschermend om haar heen geslagen. Haar armen zaten tussen mijn lichaam en dat van haar. Haar hoofd rustte op mijn schouder en ik voelde haar warme adem mijn nek kietelen. Er sloeg nog een bliksemschicht niet ver van ons in en ze kroop nog dichter tegen me aan. Het klinkt misschien gemeen, maar ik was eigenlijk blij dat ze bang was voor onweer. Ik bracht haar naar de bank en zette haar neer. "Wil je misschien iets te drinken?"

Ze knikte. "Een glas water zou fijn zijn." Zei ze terwijl ze haar angst probeerde te verbergen met een klein glimlachje. Ik wou naar de keuken lopen, maar mijn hand werd gegrepen. Ik draaide me om naar Els en zag haar angstig naar me opkijken. "Laat me alsjeblieft niet alleen." Zei ze met een klein stemmetje.

Ik glimlachte geruststellend. "Ik laat je niet alleen. Ik moet alleen even naar de keuken. Hoe moet ik anders een glas water voor je regelen." Ik lachte zachtjes toen Els verlegen naar beneden keek. Ze liet mijn hand los en ik liep naar de keuken om een glas water te halen.

Ik kwam weer terug en zag hoe gespannen Els op de bank zat. Ik had haar nog nooit zo gezien, ik werd er zelf bijna bang van. Wat zou ze hebben meegemaakt dat haar zo bang heeft achtergelaten? Ik kwam weer naast haar zitten en hield de glas met water naar haar uitgestoken. Ze keek op en pakte het glas trillend aan. Ze nam voorzichtig een paar slokken en zette het toen neer op het tafeltje voor de bank.

"Dank je." Ze fluisterde en ik kon de angst nog steeds horen in haar stem. Zonder dat ik het zelf in de gaten had schoof ik dichter naar haar toe en sloeg mijn arm om haar schouders, de andere streelde met mijn vingers over haar bovenarm. Haar adem stokte, maar na een tijdje ontspande ze en leunde haar hoofd op mijn schouder. Ik was even sprakeloos. Gebeurt dit echt? Ik keek naar haar en voelde haar warmte. Ze is echt hier! Ik hoorde dat haar ademhaling langzaam weer even werd. Ze sloot haar ogen en drukte zich nog meer tegen me aan. Ik glimlachte. Het was heel lang even rustig, maar die rust werd doorbroken door hevig gedonder. Ik voelde Els' spieren aanspannen. Ik moet haar afleiden...maar hoe?