aşkın nefretle dansı

Yağmurun daha da şiddetlenmesiyle üzerime giydiğim ince montu sonuna kadar çektim. Havanın soğukluğu tüm bedenimi kaplarken dudaklarımı bir birine bastırıp düşen yağmur damlalarının yok olmasını sağladım.Yağmur bana anne ve babamı hatırlatıyordu. Onları tam iki yıl önce kaybetmiştim. Bir trafik kazası.. İki yıl her ne kadar uzun bir süre gibi gözükse de unutmak için yeterli bir yıl sayılmaz.Veya alışmak için?

O günden sonra amcamlar ile kalıyordum. Amcam çok iyi biridir. Tabi birde üvey kuzenim var o tam bir baş belasıdır.Yağmurun daha da şiddetlenmesiyle adımlarımı hızlandırdım.Eve geldiğimde saat fazla geç olduğu için kapıyı yavaşça açtım. Sessizce merdivenleri tek tek tırmanmaya başladım.

"Kimler gelmiş." Mert! Salak herkesi uyandıracaktı.

"Sanane sen uyumadın mı?Ayrıca sessiz ol herkesi uyandıracaksın!" Bu çocuğun derdi neydi böyle.Hiçbir şey söylemesine fırsat vermeden odama girip kendimi yatağa attım. Göz kapaklarım ağırlaşmaya başlamıştı. Ve en sonunda kendimi uykunun kollarına bıraktım..