Teenage Dirtbag

•3

•She barely knew your name•

Μια εβδομάδα. Μια εβδομάδα εχει περάσει από την καταπληκτική ιδέα του Ed να συζητήσω από την Noelle να πάμε μαζί στον χορό. Μετά από πολλές αντιρρήσεις κυρίως απο εμένα (βασικα εντελώς απο εμένα) αποφασίσαμε τελικά να την ρωτήσω. Ο χορός ειναι σε ακριβώς1 βδομάδα απο σήμερα. Αρα αυτό σημαίνει ότι σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Με τον Ed έχουμε σχεδιάσει κάθε μικρή λεπτομέρεια. Πως θα την πλησιάσω, που, πότε, τι θα της πω και τι θα κάνω ανάλογα με την απάντηση, η οποία κατά την γνώμη μου δεν νομίζω να είναι θετική. Βασικά είμαι σίγουρος. Ο Ed όμως όχι. Αρα θα πρέπει να ξεφυλλιστώ. Αλλά έχει δίκιο. Πρέπει να παίρνω λίγα παραπάνω ρίσκα στην ζωή μου και αυτό είναι κατι που μπορεί να μου βγει και σε καλό. Ποιος ξέρει;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω μέσα στο σχολείο. Κατευθύνομαι προς το ντουλαπάκι μου. Οταν φτάνω βλέπω το Ed να στηρίζεται πάνω του.

"Καλημέρα Jack" μου λεει με ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Οκ Ed χαλάρωσε λίγο.

"Μέρα" του λέω με εναν απολύτως φυσιολογικό τρόπο, όπως κάθε κανονικός άνθρωπος.

"Λοιπόν, θυμάσαι το σχεδιο? Τι κάνεις στην αρχη; "

"Μια χαρά ειμαι Ed, καθόλου άγχος. Ευχαριστώ που ρώτησες" απαντάω σαρκαστικά βγάζοντας παράλληλα το βιβλίο της Αγγλικής Λογοτεχνίας από το ντουλαπάκι μου.

"Jack, δεν κάνουμε πλάκα εδώ. Πες θυμάσαι;"

"Ναι θυμάμαι. Τα έχουμε πει γύρω στις 20 φορές."

"Ωραία." λεει o Ed και αμέσως χτυπάει το κουδούνι για την πρώτη ώρα.

Χαιρετάω τον Ed και πηγαίνω προς την τάξη της Αγγλικής λογοτεχνίας. Η αλήθεια είναι ότι εχω τρομερό άγχος απλώς προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και να προσποιηθώ τον γενναίο. Το γεγονός ότι το σχέδιο ξεκινάει απο την επόμενη ώρα κάνει τα πράγματα πιο εύκολα αλλα παράλληλα και πιο δύσκολα. Πιο εύκολα γιατί δεν θα άντεχα όλη μέρα με αυτό το άγχος και με την προσπάθεια μου να το αντιμετωπίσω και πιο δύσκολα γιατί δεν ξέρω αν θα είμαι έτοιμος γι'αυτό μόνο σε μία ώρα.

Η ώρα του μαθήματος παίρνει περίεργα. Μια ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι και τα λεπτά τρέχουν και την άλλη οι δείκτες του ρολογιού μου θυμίζουν σαλιγκάρι με το Π του παπού μου. Αλλα τελικά η ώρα τελειώνει. Καλώς η κακώς δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι οτι έχω περάσει 45 προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου οτι αυτό είναι κάτι εύκολο, κάτι απλό που μπορώ σίγουρα να το κάνω. Μαζεύω γρήγορα τα πράγματα μου και κατευθύνομαι για το μέρος που θα την βρω μόνη της. Απ'όλη την ημέρα, και εννοώ και τις 24 ώρες, μόνο αυτή την συγκεκριμένη μισή ώρα μπορεί να την πετύχει κάποιος μόνη της.