The Badass Slytherin ~George Weasley~✔️

Hoofdstuk 18

George POV

We zien dat Harry en Clementine weer terug keren en de muziek start en we juichen allemaal. Plotseling horen we een luiden gil en de muziek en het gejuich stopt. Ik kijk naar Clementine en ik zie d'r over de grond rollen en haar armen en hoofd open krabben. Perkamentus loopt naar ze toe en ik kijk Fred bezorgt aan. Ik zie dat mam ook bezorgd kijkt en ze staat langzaam op. Ik hoor weer een gil van Clementine en kijk gepijnigd naar de grond.

Droebel loopt naar ze en vraagt wat er aan de hand is. Hij zegt dat Clementine naar het ziekenzaal moet en op nieuw gilt ze. Ik zie dat hun lichamen ineen krimpen er komen twee mannen aangelopen met een brancard. "Clementine?" zegt de moeder van Draco en als ze haar ziet. Rent ze naar d'r toe.

We zien nog net dat ze de in school word getild.

Clementine POV

Ik voel dat ik in een bed lig. Ik probeer mijn ogen te openen maar het lukt niet. "....ze.....vier.....wakker" hoor ik iemand vaag zeggen. ".....mis....vier" hoor ik iemand anders zeggen. Ik voel dat er iemand naast me zit. Ik probeer te bewegen maar het lukt. Na een paar minuten ben ik moe en alles word weer zwart.

"liefje, word wakker" Ik open mijn ogen en ik zie een vrouw boven me hangen. Ik ga rechtop zitten en de vrouw kijkt me glimlachend aan. "Wie ben je?" vraag ik. De vrouw begint te lachen. "Herken je me niet meer?" vraagt ze. "Ik ben het Clementine, je moeder" zegt ze. "Mam" zeg ik. Ik sta op en er rolt een traan over mijn wang. Ik loop naar d'r toe alleen het beeld verandert.

Ik kijk voor me en alles is zwart. Plots zie ik een figuur voor me. "Je bent van mij, Clementine" zegt het figuur voor dat het verdwijnt.

Het beeld veranderd weer en ik ben in een weiland. Ik zie een klein meisje voor me lopen. "Hei" roep ik naar d'r. Ze draait zich niet om en antwoord niet. Ik ren naar d'r toe en probeer haar arm te pakken. Ik ga er zo doorheen. Ik kijk haar beter aan en ik zie dat ik het ben. De kleine ik loopt naar een oud huis dat er chaotisch uit ziet. Ze klopt op de deur en een zwangere vrouw maakt de deur open. "Wat kom je doen, liefje" vraagt ze met een glimlach. "M-mijn papa en mama, ze zijn weg" zegt het meisje huilend.

De vrouw neemt haar naar binnen. Er komt een rood harige man binnen gelopen. "Wat is je naam, liefje" vraagt de vrouw. "C-clementine Zwadderich" zegt het meisje verlegen. "Nee" zegt ze vrouw. Ze krijgt tranen in haar ogen en omhelst het meisje. "Het komt goed" zegt de vrouw. "Kom dan breng ik je naar bed, je ziet er moe uit" zegt ze. Het meisje knikt en pakt de vrouw haar hand vast. Ze kleed haar om en stopt haar in bed bij twee jongens.

Een van de jongens word wakker. "Mama, wie is dit?" vraagt hij wijzend naar d'r. "Dit is Clementine" zegt ze. De jongen knikt en gaat weer liggen. "Ga maar slapen, Clementine" zegt ze. Het meisje knikt en gaat liggen. De vrouw maakt de lamp uit en loop de kamer uit. Het meisje begint te huilen en de jongens die wakker werd neem haar in zijn armen. "Je hoeft niet verdrietig te zijn" zegt hij. "Ik bescherm je" is het laatste wat hij zegt voordat hij in slaap valt.

"George!" Roep ik terwijl overeind schiet. Ik zweet hevig en adem snel. Ik kijk rond en zie dat ik in het ziekenzaal ben. Ik kijk opzij en ik zie een verbaast gezicht. "Clementine!" zegt Verena. Ze rent naar me toe en vliegt me om mijn hals. "Ik dacht dat je nooit meer wakker zou worden" zegt ze huilend. "Hoezo? Nooit meer wakke worden?" vraag ik d'r. "Clem, je bent vier weken black out geweest" zegt ze. "Vier weken?!" roep ik. De verzorgster rent naar ons toe en juicht. Ze rent weg en binnen een paar minuten staan er allemaal professors, leerlingen en Ministerie leden. "Clementine" zegt Narcissa opgelucht. Ze loopt naar me toe en geeft me een knuffel.

Ik hoor dat de deur word open gegooid en George rent de zaal in. "Clementine" zegt hij. "George" zeg ik. Hij rent naar me toe en neemt me in zijn armen. Ik voel iets nats op mijn schouder vallen en ik zie dat George aan het huilen is. "George, ik ben oké" zeg ik lachend. "I-ik dacht dat ik je nooit meer zou zien" zegt hij. Ik veeg de tranen van zijn gezicht weg en ik rust mijn voorhoofd op de zijne. Iemand schraapt zijn keel en ik kijk op. "harry?" vraag ik. Hij loopt naar me toe en geeft me ook een knuffel. "Gelukkig ben je oké" zegt hij.