Dangerous Discoveries (Twilight Fanfictie)

hoofdstuk 11: ruzie en lol met Emmett

‘Rosalie. Het was ook wel te verwachten. Je houdt zo erg van mode dat dit me dus ook niets verbaasde,’ antwoordt ik.
‘Nou ontzettend bedankt,’ zegt Alice en ze geeft me een knuffel. ‘Laten we dan maar snel deze troep inpakken en wegbrengen naar the Newtons.’
‘Ik denk dat mijn kracht en snelheid hier nu meer nodig is.’
‘Dat is goed. Als je me alleen wil helpen met inpakken en…’ Alice stopt abrupt. Haar ogen worden wazig. Het zou ook wel eens niet.
‘Wat zie je Alice?’ vraag ik.
‘De Newtons. Ze zijn zo blij met de kleding. Mike moet zijn moeder helpen met de kleren in te laden en weg te brengen naar Port Angeles voor de armen.’ Alice haar ogen worden weer normaal en ze kijkt me aan. Ze glundert helemaal. ‘Er is geen tijd meer om de kleren weg te brengen. Dus ik neem ze allemaal mee!’
‘Daar ga ik nu verder niet op in. Ik breng de spullen naar beneden en jij pakt de kleren in. Hier zijn de dozen,’ zeg ik. Ik sta op en pak een kist waar waarschijnlijk het bed in zit. ‘Is dit of zo van plastic?’
‘Aluminium. Ga nu maar ik red me wel met de kleren.’
Ik sprint naar beneden, druk de doos in Emmetts handen die een beetje achteruitdeinst door mijn waarschijnlijk onverwachte verschijning en ren weer naar boven, zonder ook maar iets te zeggen.
‘Al terug?’ vraagt Alice. ‘Bella, je bent echt snel zeg.’
‘Handig toch,’ zeg ik, haal de kast uit elkaar en ren weer naar beneden. Beneden staat Emmett nog steeds met de kist in zijn handen.
‘Wat was je van plan dat ik hiermee ging doen?’ vraagt hij.
‘In de vrachtwagen zetten. Wat anders?’ zeg ik terwijl ik de uit elkaar gehaalde kast neerzet en weer naar boven ren. Snel pak ik weer een doos aan die Alice me toegooit.
‘Bella! Blijf nu toch eens staan!’ roept Emmett in mijn oor als ik weer beneden ben.
‘Geen tijd. Zet nu maar gewoon de spullen in de vrachtwagen voordat hier een hele berg met spullen staat,’ zeg ik en ik ren weer naar boven.
‘BELLA!!! KOM NU NAAR BENEDEN!!!’ roept Emmett zo hard dat het huis op zijn grondvesten trilt. Ik pak nog snel een doos, ren naar beneden en blijf dan voor Emmett staan.
‘Emmett, je hoeft niet zo te schreeuwen. Ik kan toch niet doof worden en je hoeft Renesmee niet wakker te maken,’ zeg ik.
‘Die heeft niets gehoord,’ zegt Edward en hij legt een hand op mijn schouder. ‘Bella heeft gelijk. Het is niet nodig om zo te schreeuwen en normaal loopt alles toch ook zo? Of niet soms?’
‘Ja, maar jij bent nog steeds geen Carlisle. Maar het spijt me dat ik zo tekeer ging Bella,’ zegt Emmett die weer kalmeert en er verschijnt een ondeugend glimlachje op zijn gezicht.
‘Niet nu Emmett. Laat dat maar wachten tot we op zijn minst verhuist zijn,’ zegt Edward, die nu zijn moeite moet doen om niet in lachen uit te barsten. Ik kan het gewoon aan hem zien. ‘Laten we nu maar verder gaan met inpakken. Wat doen eigenlijk die dozen van Alice hier?’
‘Vraag dat maar aan haar. Ik ga je dat echt niet vertellen,’ zeg ik. ‘Help haar maar met de laatste dozen dan ga ik kijken wat ik nog kan doen.’
‘Je kunt mij wel helpen. Ik kan wel een paar snelle sterke handen gebruiken,’ zegt Emmett.
‘Echt? Ik bedoel je gaat me niet ineens in een wurggreep leggen?’ vraag ik onzeker.
‘Nee, ik zweer het alleen spuugzweren is niet echt verstandig met gif.’
‘Inderdaad, dat is niet zo verstandig. Maar laten we niet tegelijk heen en weer lopen, want dat loopt door elkaar en dan maken we straks nog dingen kapot. Als ik nu iedere keer alles op de veranda zet en jij de spullen in de vrachtwagen dan lopen we elkaar niet in de weg en kan jij de vrachtwagen gewoon inpakken zoals jij het wilt.’
‘Deal, dan doe ik deze kist er nu maar eens in,’ zegt Emmett en hij rent naar buiten. Ik pak ook een paar dozen, loop naar de veranda en zet ze neer en loop weer terug. Ik kijk goed wat er staat. Wat een geluk voor mij dan ben ik voorlopig nog niet klaar. Ik pak weer wat dozen en loop dit keer wat sneller naar de veranda, want ik blijf Emmett liever voor dan dat hij ongeduldig op mij staat te wachten. Tot mijn verbazing is er nog niets weggehaald.
‘Hé Emmett, ben je een slak geworden?’ zeg ik in de richting van de vrachtwagen.
‘Nee, het lukt wel, ga maar gewoon verder,’ antwoordt hij.
‘Prima,’ zeg ik en ik loop weer terug naar de woonkamer, pak de bank op en zet hem weer bij de veranda. Als ik weer terugloop staat Edward er.
‘De dozen van Alice gaan niet mee. Ze vindt het niet leuk, maar ze komt er wel overheen. Carlisle zei dat alles wat hier nog staat nog in de wagens moet en dan zijn we klaar om te gaan.’
‘Oké, ik zal opschieten. Ga jij Emmett maar helpen met inladen,’ zeg ik.
‘Zal ik doen,’ zegt Edward en hij loopt naar buiten. Ik pak weer wat spullen en zet ze weer op de veranda. Als ik terugkom in de woonkamer, is er ineens een heleboel weg. Ik kijk naar de schuifdeur en zie dat die openstaat. Ik loop ernaartoe en zie Edward met wat spullen naar de vrachtwagen lopen. De stiekemerd toch. Ach, wat maakt het ook uit. Hij wil alleen maar helpen. Ik pak de laatste spullen en loop ermee naar de veranda.
‘Jongens, schiet eens op. Als jullie zo doorgaan, zijn we met Sint juttemis nog bezig,’ zeg ik.
‘Met Sint juttemis zijn we echt wel klaar. Beloofd,’ zegt Edward.

‘Moet ik Renesmee al wakker maken?’ vraag ik.
‘Doe maar dan kan je gelijk de laatste spulletjes daar weghalen.’
Ik loop voor de zoveelste keer naar boven en doe zachtjes de deur van de kamer open waar Renesmee en Jacob liggen te slapen. Ik kijk naar Renesmee die wat onrustig beweegt.
‘Wakker worden lieverd,’ fluister ik tegen haar.
‘Mam?’ zegt ze. ‘Hoe laat is het?’
‘Bijna tijd om te gaan. Je kleren liggen in de badkamer.’
‘En Jake dan?’
'Die maak ik wakker als jij in de badkamer bent.’
‘Oké,’ antwoordt Renesmee terwijl ze opstaat en de slaapkamer uitloopt.
‘Hey, Jake, opstaan. We gaan.’
‘Ik sliep niet hoor,’ antwoordt hij.
‘Dan had je ook kunnen helpen,’ zeg ik. ‘Ach, het maakt ook niet uit. Zorg ervoor dat je klaar bent voordat Renesmee uit de badkamer komt dan kunnen we op tijd vertrekken.’
‘Zal ik doen, als je me nu wat privacy kunt gunnen, zou dat prettig zijn.’
Ik knik en loop de kamer uit. ‘Oh ja Jacob, haal de kamer nog even leeg wil je?’
‘Zal ik doen,’ zegt Jacob.
Ik loop naar beneden waar Edward op me staat te wachten.

 Zo wat had ik gezegd? Lang leven de lessencarrousels voor de basisschoolkinderen, nu hoeven wij in ieder geval niet tot drie uur naar school. morgen ben ik ook om kwart over een klaar dus misschien kan ik dan ook nog posten.
Love u all
xxx Ragna