✴ Aşk Başa Düştü! ✴KİTAP OLACAK✴

✴7. Bölüm✴

***İyi Okumalar Bir Tanelerim.***

Medya Açelya:)

Beklettiğim için özür dilerim.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

“Yürü lan gidiyoruz. Göstereceğim ben sana dünyanın kaç bucak olduğunu” dedikten sonra kolumdan tutup kapıya kadar sürükledi.

Bugün ne yaşadım ne yaptın en ufak bir fikrim bile yok. Hem ne isterse yaptım hem de suçlu ben oldum.

Atakan beni arabanın ön koltuğuna doğru bindirdi. Sanki kendim binemezdim. Yüksek sesle arabanın kapısını çarpıp sürücü koltuğuna bindi.

Daha sonrasında ise hızla giden bir araba, öfke dolu bir adam ve delirmek üzere olan bir kadın...

Araba sanki mümkün olabilecekmiş gibi hızlı giderken, bakışlarımı cama yöneltip sakinleşmeye çalıştım.

Her ne kadar kabul etmek istemesem de Atakan’ı abisinin yanında çocuk gibi azarladım. Onun gibi biri için bu kabul edilemez olduğu aşikar.

Hani kısaca diyorum ki öfkeyle kalktım zararla oturmayı bekliyorum. Kısaca üzerime yöneltilen ek öfkeye razı olmazsam da çok büyük tepki göstermeye çalışmayacağım.

Göz ucuyla Atakan'ın olduğu tarafa baktım gözlerini yola dikmiş heykel gibi duruyordu, tek hareket eden kısım elleriydi.

Araba bu hızda giderken konuşmanın mantıksız olduğunun pek tabi farkındayım.
Ölüm sessizliği ile uzunca bir süre yolculuk yaptıktan sonra araba ani bir frenle durdu.

“İn arabadan” dediğinde çıkan o boğucu senin gerçekten ona ait olduğuna inanamadım. Tekrar etmesine müsaade etmeden indim arabadan.
Trajikomik olan ise beni getirdiği yer ailemin evi olmasıydı. Ben indikten sonra araba hızla hareket edip gözden kayboldu.

Bana dünyanın kaç bucak olduğunu gösterme fikrinden vazgeçmiş olmalı ki eve bıraktı beni.

Yavaş yavaş eve doğru ilerleyip odamın yolunu tuttum. Odamdan içeri girdiğimde Atakan’ın bu sabah beni uyandırmak için odamda bulunduğu gerçeği ile yüzleştim. Yastığımda hala suratıma dökülen suyun ıslaklığı duruyordu.

Eve girdiğimde ailemden kimseyi görmemem daha ilginçti. Tabi ben bunu düşünürüm düşünmez, annem odama daldı.

“Atakan ile neler yaptınız bakalım?” heyecanla sorduğu soruyu görmezden gelip sadece “iki hafta sonra düğünümüz var” demekle yetindim.

Aldığı haberle ağzı kulaklarına varırken, “İşte aldığım en güzel haber” dedi keyifli sesiyle.

Atakan sana nasıl davranıyor, ailesi ile tanıştın mı, ikiniz anlaşabilecek misiniz? Gibi sorular sormadı bile.

Kızını evlendireceği adamın sinirini öfkesini, geçmişini bilmesine rağmen hiç bir şekilde tedirginlik hissetmeden rahatça sırıta biliyor.

Ya benim anlamadığım bir anne nasıl çocuğundan çok şirketini düşünür?
Keyifli olduğu bariz olarak birde ufaktan bir şarkı mırıldanarak odadan çıktı.
Derin derin nefes alıp vermeye çalıştım. Düşmanım kim onu bile bilmiyorum. Yağmurdan kaçarken Atakan'a tutuldum. Ve sanırım evlilikten başka çıkışım yok.

Tüm gün odamda kukumav kuşu gibi pinekledim. Ne bir arkadaşım ne bir sırdaşım ile konuştum. Telefonuma yakın arkadaşlarım tarafından gönderilen mesajlarla doluydu. Genel içerik, ‘kafayı mı yedin o adamla evlenirsen nasıl mutlu olacaksın' tarzındadır. Ve buradan da arkadaşlarımın beni ailemden bile fazla önemsediklerinin kanıtıydı.