Locked by you 2

8.

De bel gaat, eindelijk is de schooldag afgelopen. 'Vergeet niet dat jullie morgen toets hebben!' Roept mr. Van Den Broeck naar leerlingen die het lokaal al verlieten. Ik stop mijn cursus in mijn donkerblauwe rugzak, vervolgens maak ik hem dicht. Ik kijk even om me heen, iedereen heeft het lokaal al verlaten, behalve mr. Van Den Broeck. Hij kijkt me aan met een grijns, maar zegt niets. Ik draag mijn rugzak op mijn rug en wil naar buiten gaan, maar hij schiet zich snel voor me en houd me tegen. 'Dag toneelspelertje.' Grijnst hij. Dit doet hij altijd. Ik kijk snel naar de grond, als ik geen oogcontact maak, dan is er niets aan de hand. 'Durf je me niet aan te kijken?' Meteen kijk ik op, in zijn ogen, zijn ogen die me bang maken. 'Wat wilt u?' Vraag ik stotterend. 'Ik wil even met je praten, ga zitten.' Hij wijst weer naar mijn stoel. Ik laat de rugzak over mijn schouders glijden en neem plaats. Hij gaat voor me staan en kruist zijn armen over elkaar heen. 'Word je nog steeds gepest?' Ik wrijf even door mijn haren en knik. 'Probeer hen te negeren.' 'U begrijpt het niet, ik kán hen niet negeren, ieder woord dat ze zeggen doet pijn. Hun woorden schieten als kogels door mijn ziel, ik blijf ze horen dag en nacht.' Ik wrijf enkele tranen uit mijn ogen. 'Laat je niet doen. Laat niet merken dat je zwak bent. Al zal dat wel moeilijk zijn, je bent een meisje!' Lacht hij. Ik kijk hem onbegrijpelijk aan. Wanneer hij mijn verwarde blik ziet, stopt hij met lachen. Wat een gek. 'Dat gedeelte over meisjes die zwak zijn, dat was maar een grapje, hé Evelientje.' Ik vind hem echt eng. 'Ik weet dat het niet de ideale moment is om nu te praten over pesten. Je bent vast moe, wil naar huis-' '-Ik heb vanavond een voorstelling.' Onderbreek ik hem. 'Een voorstelling? Waar dan?' 'In de Stadsschouwburg van Antwerpen.' 'Kan je goed acteren?' Ik zwijg, gewoonweg omdat ik daar niet op wil antwoorden en ook omdat ik het antwoord niet eens weet. 'In drama en komedie spelen ben je best goed.' Lacht hij. Weer werp ik hem dezelfde, nijdige blik toe. 'We zullen wel nog afspreken. Ik als begeleider wil natuurlijk alles over je weten.' 'Waarom?' Vraag ik bang. 'Zodat ik je kan helpen. Ik zal je van die pesters verlossen. Vertrouw je me?' 'Ja.'

In een ruk draai ik me om. Pieter. Hij grijnst. 'Wel, wel, wel.' Herhaalt hij nogmaals. 'Wie hebben we hier? Ons toneelspelertje Evelien Bosmans! Dat is lang geleden.' Zijn lach is duister en geeft me bovendien rillingen. 'Laat me met rust!' Schreeuw ik kwaad, al is het eerder uit angst. Hij komt dichter naar me toe, met nog steeds dezelfde grijns. Hij gaat voor me staan en maakt zich nog groter. Hij wrijft door mij haren terwijl ik opkijk met tranen in mijn ogen. 'Je bent schattig als je bang bent.' 'Ik ben niet bang.' Piep ik. 'En ik ben de Paus... Bossie, stop met liegen, ik ken je. Ik ken je goed. Je vertelde me alles over jezelf.' 'Je kent me niet goed. Als je me zou kennen dan zou je weten hoe ik vanbinnen ben.' 'Een bang, zielig, eenzaam meisje...' Lacht hij. Ik kijk hem nijdig aan. Ik geef hem een keiharde trap, recht in zijn kruis. Hij deinst kreunend achteruit. Ik zie zelfs enkele tranen van de pijn. 'Dat was voor alles wat je me ooit aandeed!' Schreeuw ik kwaad. Zonder angst stap ik naar hem toe. Ik pak hem bij zijn kraag vast en duw zijn hoofd tegen de muur aan. 'Je bent een klootzak.' Grom ik. 'Ja... En jij bent een meisje.' Ik verstrek mijn grip en wurg hem bijna. 'Ik durf te wedden dat je niet had verwacht dat ik dit zou kunnen, voor een meisje te zijn.' Hij begint weer duister te lachen. 'Oh Bossie... Wat hou ik hier toch van! Je bent zo pittig, zo koppig, zo eigenwijs! Je probeert me te overmeesteren en ik geniet ervan! Ik geniet ervan omdat ik weet dat je diep in de problemen zit. Jij doet mij dit aan? Wel, dan zal ik je ook weer moeten straffen!' Ik zie uit zijn broekzak een revolver steken. Ik trek hem uit zijn broek en richt hem op Pieter terwijl ik enkele passen achteruit zet. Hij lacht me uit. 'Schiet. Schiet dan meisje... Schiet voor alle pijn die ik je ooit aandeed. Schiet omdat ik je verkrachte en het heerlijk vond. Schiet omdat ik alles van je afnam... Schiet me neer.' Hij spot met me, hij weet dat ik die trekker niet over durf te halen.

'Evelien!' Geschrokken draai ik me om, ik schrik zo hard dat ik de trekker overhaal en een kogel afschiet. De kogel vliegt door de lucht en boord een gat in de muur. Als Jonas niet weg gedoken was, had ik hem vermoord. Ik laat het wapen uit mijn handen vallen en begin te huilen. Ik ren naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. 'Sorry! Sorry! Sorry!' Huil ik. Hij wrijf over mijn rug. 'Stil maar... Er is niets gebeurt...' 'Nog niet...' Pieter neemt het geweer van de grond en richt het op Jonas. 'Nee! Niet schieten! Klootzak! Als je dat doet... Ik vermoord je!' 'Jij vermoord mij?' Lacht Pieter. 'Van Jonas blijf je af! Je laat hem met rust!' Schreeuw ik. 'Je moet wel erg verliefd zijn om zoiets te kunnen zeggen over je ontvoerder.' 'Het was niet zijn fout! Al was hij er geweest of niet, het was mijn lot om ontvoerd te worden want mijn eigen vader zat bij die organisatie! Als Jonas er niet was geweest dan was ik al eerder in jouw handen gevallen. Hij heeft me gered.'

'Hij redde jou en nu is het jouw beurt om hem te redden. Kom mee met mij, dan blijft Jonas leven.' 'Waarom vertrouw ik je niet?!' Grom ik. 'Ik meen het Bossie. Hij blijft leven als je meegaat...' Ik kijk even naar Jonas. Hij grijpt me vast. 'Laat je niets wijsmaken! Hij meent het niet! Bossie, ga niet!' 'Ik wil niet dat je sterft!' Ik kus hem, laat hem los en ren dan naar Pieter toe. Hij grijnst en knikt tevreden. Hij neemt een touw uit zijn broekzak en bind het rond mijn polsen. Hij trekt het stevig aan. Even lijkt het alsof hij zijn revolver weer weg steekt, maar wanneer ik opgelucht adem wil halen, neemt hij zijn revolver razendsnel uit zijn zakken en schiet in Jonas been. 'Nee!' Schreeuw ik de longen uit mijn lijf. Ik wil naar hem toerennen, maar Pieter grijpt me vast. Hij lacht. Hij lacht ons uit. 'Meekomen schoonheid!' Lacht hij. Ik huil. Ik stribbel tegen en probeer naar Jonas toe te gaan, maar Pieter is te sterk. 'Jonas!' Schreeuw ik nog, maar dan verdwijnt zijn naam als een echo in de nacht.

Heeeeeeey mensen! Wat vonden jullie van het hoofdstuk? Laat het me weten door te stemmen of te reageren! Ik wil graag even iets zeggen tegen iemand die dit leest. Het is een persoon die Pieter kent...

Hé Nouske!  Ik gebruik nu expres u bijnaam, ma ja... Pieter deed nogal vreemd tegen u van de week 😅😂 tegen mij ook trouwens maar ja bij u wast erger😀 onze wraak zal nog komen😎 hij zet ons altijd voor schut enzo, maakt meisjes belachelijk en... Raakt u aan?! Dankzij hem zaten u haren in de knoop...😳 😂 geniet vooral van dit boek en... We slaan er ooit wel eens in om die grijns van zijn gezicht te krijgen😉

Bye!