VANUIT EVA
Samen met Wolfs zit ik op de bank. Onze band is de laatste tijd is zo sterk. "Wil je nog wat drinken?" vraag ik terwijl ik opsta. "ja lekker."
Even later kom ik terug met een glas chocomel en een glas whisky. "alstu." glimlach ik. "ga je morgen mee hardlopen?" lach ik. "ja dag eef!" zegt hij serieus. "ik snap het wel hoor, daar ben je ook veel te oud voor." lach ik opnieuw. "van dongen! Pas op heh." Ik sta op en wil wegrennen maar wolfs houd me tegen. "wolfs laat me los." "had je me maar niet oud moeten noemen." Ik probeer me uit zijn greep te bevrijden, wat aardig lukt. "jezus eef! Waarom ben je zo sterk." "nou dat valt wel mee hoor." lach ik. "Nou helemaal niet! Heb jij die bovenarmen van jouw wel eens gezien." lacht hij. Lachend bevrijd ik mezelf uit zijn greep en ren de trap op. Snel daarna hoor ik dat wolfs me volgt. Shit! Ik ren mijn kamer in en ga op mijn bed zitten. "van dongen!" hoor ik wolfs schreeuwen waarna hij mijn kamer binnen stormt. Hij pakt mijn polsen beet. "wolfs laat los!" roep ik lachend. Hij verstevigd zijn greep. "au wolfs laat los." zeg ik serieus. Nog een keer geeft hij mij een duw waarna ik op de grond naast het bed val. En dan rent hij weg, naar beneden. Ik merk gelijk dat er iets niet goed is. Ik grijp naar mijn enkel. Au! Dit is echt niet goed. Ik hijs mezelf overeind aan het bed en probeer dan op mijn voet te staan. Gelijk zak ik er doorheen. "AAA!" Ik schreeuw het uit en laat mezelf op de grond zakken. Er rolt een traan over mijn wang van de pijn. "wolfs!" roep ik in de hoop dat hij me komt helpen. "wolfs!" "Ja?" hoor ik hem onderaan de trap. "Kan je komen?" vraag ik met een snik in mijn stem. "ja dag eef! Jij hebt een of andere verassingsaanval voorbereid." roept hij lachend terug. "nee wolfs serieus, kom." weer die snik in mijn stem. Er rolt opnieuw een traan over mijn wang. Dan hoor ik gelukkig wolfs de trap op komen. Hij schrikt als hij mijn huilend op de grond ziet zitten. "jezus eef, wat is er?" vraagt hij geschrokken. "Mijn enkel." zeg ik zachtjes terwijl ik op mijn lip bijt. "Wat is er met je enkel?" vraagt hij als hij naast me komt staan. "het doet zo'n pijn, we moeten naar de dokter." zeg ik. Wolfs weet dat ik me nooit aanstel, dus nu ook niet. "Wat gebeurde er dan?" vraagt hij bezorgd. "er was een of andere ouwe vent die me van het bed af duwde." kan ik er toch wel een beetje om lachen. "Oh eef sorry." Hij helpt me naar beneden. "we moeten mechels bellen dat we later zijn." zeg ik. "doen we in de auto wel. "hoe komen we bij de auto?" vraag ik als we bij de voordeur staan. "spring op mijn rug." Ik doe wat hij zegt en hij zet me in de auto. Onderweg bellen we mechels aangezien we over een kwartier op het bureau moeten zijn en ik kan wel met zekerheid zeggen dat dat niet gaat lukken. "mechels." klinkt de stem van mechels door de auto. "ja, hey, u spreekt met eva en wolfs." zegt wolfs. "Oh hoi." "wij zijn er deze ochtend niet." "Oh waarom niet." klinkt de stem van mechels verbaasd. "Eva en ik zijn onderweg naar de dokter." "Nee toch, voor wie van jullie?" vraagt ze. "eva." "wat is er aan de hand?" "dat leggen we vanmiddag wel uit." "oh oke, succes." "bedankt." Wolfs hangt op en nog geen 5 minuten komen we aan bij de dokterspost. Als we eenmaal binnen zijn gaan we in de wachtkamer zitten. "gaat het nog?" Ik knik. Maar in mijn ogen staan tranen. Hij ziet het en slaat een arm om mij heen. "van dongen." hoor ik door de wachtkamer geroepen worden. Wolfs helpt me overeind en helpt me de behandelkamer in. "ga maar zitten." Zegt de arts, wijzend naar een bed. "en dan je enkel hier neer leggen." zegt hij, ik doe wat hij me zegt. "ik ga wat testjes doen, als het pijn doet moet je dat aangeven." Ik knik. Ik bereid me voor op veel pijn. Hij pakt mijn enkel vast en draait hem een stukje. "au." zeg ik met alweer een snik in mijn stem. Wolfs is inmiddels naast me komen staan en pakt mijn hand vast. De arts doet nog wat testjes en ik kom tot de conclusie dat het behoorlijk veel pijn doet. "Ik geef je een verwijsbrief voor het ziekenhuis, daar moet je even een foto laten maken. Ga er maar vanuit dat je enkel gebroken is." Ik zucht. "Oke is goed, bedankt." De arts geeft mij alvast krukken mee zodat ik wat makkelijker vooruit kan komen.
"heb ik weer." zucht ik als we eenmaal in de auto zitten onderweg naar het ziekenhuis. "sorry eef." zegt hij schuldig. Vragend kijk ik hem aan. "waarvoor?" "Dat ik je van het bed af duwde." "Hier kon jij toch niets aan doen." "Jawel eef, ik had je er niet vanaf moeten duwen." Ik zie aan hem dat hij zich echt schuldig voelt. "hey, je deed het toch niet expres."
Aangekomen bij het ziekenhuis zijn we al vrij snel aan de beurt en word er een foto gemaakt. Al snel is duidelijk dat mijn enkel inderdaad gebroken is. "we gaan uw enkel verdoven en dan gipsen." zegt de arts als ik op een bed zit. Nadat ze heeft gegipst lopen de naar de balie om een vervolgafspraak te maken en dan 'loop' ik met mijn krukken terug naar de auto. "Doet het pijn." Vraagt wolfs. "Valt mee, ben vooral misselijk." "dat komt door de pijn." "weet ik, ben ook duizelig." zucht ik. "Heb jij een flesje water?" vraag ik. "ja onder je stoel." zegt hij. "Op naar het bureau dan maar?" vraagt wolfs. "kan je me thuis afzetten? Ik meld me wel ziek." Hij knikt.
Aangekomen bij de ponti helpt hij me naar de bank. Hij loopt even weg en komt terug met wat drinken, pijnstillers en een broodje. Hij geeft me afstandsbediening van de televisie. "als er iets is moet je bellen heh." "ja doe ik." zucht ik. "ik meld je wel ziek bij mechels." Ik zeg hem gedag en dan vertrekt hij naar het bureau.
VANUIT WOLFS
Hoe kon ik nou zo stom zijn om eva van dat bed af te duwen. Aangekomen op het bureau loop ik gelijk naar het kantoor van mechels. "wolfs." zegt ze. Ik ga zitten. "hoe was het bij de dokter en waar is eva?" vraagt ze nu toch wel bezorgd. "eva is thuis. Ze heeft haar enkel gebroken. Ze is heel misselijk en duizelig dus ik heb haar naar huis gebracht." "enkel gebroken!? Wat is er gebeurt dan." "Ik duwde haar van haar bed af. En toen kwam ze ongelukkig terecht." Verbaasd kijkt mechels me aan. "wat deed jij bij Eva in bed?!" Ik lach. "Ze noemde me oud en toen ging ik achter haar aan en in haar kamer duwde ik haar op bed en pakt ik haar polsen vast. Maar eva is nogal sterk dus zodat ik een voorsprong had gaf ik haar een duwtje en rende weg. Maarja...." "is dat wat jullie thuis doen? Elkaar achterna zitten? Ik vroeg het me al af." lacht ze.
Aan het eind van de dag ga ik weer naar huis waar ik eva slapend op de bank aantref. Als ze wakker is gaan we eten. "dankje wolfs." zegt ze ineens. "waarvoor?" "dat je met me mee ging vandaag." "tuurlijk, had ik je alleen moeten laten gaan dan. En het is toch ook mijn schuld." Ze lacht. "toch bedankt."
1304 woorden. Personal record!
