Het paradijs in een helse verbintenis II

23. Aangetaste eer

Idriss keek onmiddellijk weg van Ali en deed alsof er niets aan de hand was. Ik wou tegen de bestuurder zeggen dat ie sneller moest rijden, maar ik liet Idriss de leiding hebben. Als we sneller zouden rijden dan zou het misschien verdacht zijn toch? Voor zover ik opmerkte reed Ali's limousine nog steeds in de tegengestelde richting. Waarschijnlijk had ik toch te snel gedacht want zijn limousine keerde onmiddellijk om en begon ons te achtervolgen. Ik was de enige die het zag aangezien ik met mijn gezicht richting de achterkant van onze auto zat. Idriss en Lucy zaten met hun rug aan de achterkant van de auto. 'Uhm, Idriss?' zei ik stotterend. Hij knikte nonchalant naar me toe. 'Je vader is ons aan het achtervolgen.' zei ik opeens keihard. Ik schrok van mijn eigen toon. 'Dat kan ik ook wel zien, in de autospiegel.' zei Idriss terwijl hij nonchalant zijn lippen likte. 'What the fuck Idriss? Waarom maak je je geen zorgen?' zei ik vol paniek. Lucy legde haar handen op haar hart uit bezorgdheid. Ik keek naar achteren, naar de autospiegel en zag dat de chauffeur wantrouwig ook in zijn autospiegel te kijken. Hij merkte nu ook op dat de limousine aan het bumperkleven was. 'Omar, blijf rustig rijden maar rijd nog niet naar het vliegveld. Maak een omweg totdat ze weg zijn.' zei Idriss tegen hem in het Arabisch. Omar de chauffeur knikte naar Idriss toe. 'Idriss?!' zei ik bezorgd. 'Jannat. Hij kan helemaal niets doen. Hij kan ons niet tegenhouden en mocht hij onze auto toch kunnen stoppen, dan is er alsnog niets dat hij kan doen. Hij is in zijn eentje met een chauffeur. Ik kan ze allebei aan. Dus relax en doe alsof er niets aan de hand was.' Ik slikte een brok van mijn keel weg. Hoe kon hij doen alsof er niets aan de hand was? Idriss' argument was logisch maar wat nou als zijn vader back up zou bellen of zo? Precies toen ik dat dacht zag ik Sabri's SUV, Ali's limousine volgen. Het was Sabri waarschijnlijk opgevallen dat zijn vader niet meer achter hem reed, waardoor hij ook een ommekeer maakte. Wat in hemelsnaam was er hier aan de hand? Waarom deden ze dit? Wat was het doel hiervan? 'Hij probeert gewoon onder je huid te kruipen.' mompelde Idriss in zichzelf. Alsof hij mijn gedachten las en daar antwoord op gaf. Wist Ali dat ik nog leefde? Wist hij dat ik bij Sultana verbleef? Ging hij daarom naar Sultana's paleis toe? Onze auto nam allerlei omwegen en reed op een rustige tempo alsof er niets aan de hand was. Ongeveer tien minuten verstreken toen Ali's limousine een andere weg nam. Ik zag Ali's gezicht naar mij kijken en zijn vinger die naar me wees. Hij knikte rustig met zijn hoofd terwijl hij naar me keek. Alsof hij me liet weten dat hij wist dat ik het was. Of misschien speelde hij gewoon een spelletje? Hij kon toch niet zeker weten of ik nog leefde? Maar wij wisten ook niet wat hij wist? Misschien heeft iemand hem wel verteld dat Jannat Qadier alleen zweepslagen heeft gekregen. Er waren namelijk tientallen mensen bij. Er waren ook veel mutawwa erbij. Het nieuws kan hem allang al hebben bereikt. Hij was een man van hoge status, waarom zou hij geen mensen hebben die hem alles vertellen? 'Idriss, hoe weten we dat hij niet weet of ik leef? Ik bedoel, waarom zou hij naar Sultana's paleis gaan?' vroeg ik hem ongeduldig. 'Ik krijg het wel te horen van Sabri of mijn tantes. Het is onlogisch om ergens van uit te gaan. We weten niets zeker, dus suggereren is een zonde van je tijd.' Idriss keek recht voor zich uit en vertelde Omar uiteindelijk dat hij naar het vliegveldje kon rijden.

Onderweg naar het vliegveld was Idriss bezig met zijn telefoon en druk aan het sms'en. Waarschijnlijk probeerde hij voorzichtig te zijn en zeker te zijn dat er niemand op ons stond te wachten op het vliegveld. Je weet maar nooit met zijn vader. Misschien nam hij een andere weg naar het vliegveldje en wachtte hij daar wel op ons. Idriss keek met een ruk op naar Omar en vertelde hem dat ie naar een andere prive vliegveld moest rijden en zo snel mogelijk. Mijn hart klopte in mijn keel van zijn onverwachte verzoek. Het was waarschijnlijk gewoon waar. Ali reed richting het vliegveld waar Sultana's gezin altijd van vloog. Omar kreeg een wantrouwige blik op zijn gezicht en knikte uiteindelijk. 'We rijden nu naar Sabri's privejet.' deelde Idriss met me mee. 'Is het veilig?' vroegen Lucy en ik hem tegelijkertijd. Idriss sloot zijn ogen uit frustratie. Ali kroop inderdaad onder zijn huid. 'Zou ik ons doelbewust in gevaar brengen?' vroeg hij met ingehouden woede. De auto begon keisnel te rijden totdat we bij een grote ruimte kwamen, dat bijna geheel uit woestijn bestond. Er waren strepen aangebracht op de grond maar verder was het helemaal leeg. Er stond een kleine vliegtuig klaar met twee piloten en een dame in een outfit, die buiten stonden te wachten. Ze leken allemaal op Britten maar ik kon het verkeerd hebben. Idriss stond snel uit de auto waardoor wij allemaal vluchtig onze spullen pakten. Zelfs de piloten en de dame hielpen ons met onze spullen, het vliegtuig inbrengen. We hadden elkaar geeneens begroet of voorgesteld. Waarschijnlijk vertelde Sabri deze piloten en dame dat ze ons zo snel mogelijk het land uit moesten vliegen. Ik bleef maar om me heen kijken om te zien of ik geen auto zag aankomen waar Ali of zo in zat. De kust was veilig, gelukkig. We stapten de vliegtuig snel in, nadat onze spullen naar binnen werden gebracht. De piloten en de dame deden alles zo snel mogelijk en maakten zichzelf klaar voor het opstijgen. Vanuit de intercom zei de piloot in het Engels met een brits accent dat hij alle beleefdheden voor een andere moment zou bewaren en dat we binnen een paar minuten zouden opstijgen. 'Ik zou nu opstijgen als ik jullie was!' schreeuwde Lucy in het engels uit, die uit het raam keek. Een paar auto's reden onze richting op. 'Roger that.' zei de piloot met de intercom. De auto's kwamen steeds dichterbij. De dame zat bij ons in de passagier stoelen. Ze schonk ons een grote glimlach en vertelde dat we hier veilig weg zouden komen, zonder probleem. Ze kwam erg overtuigend over. Ik was verstijfd van angst. Ik was zenuwachtig voor wat er zou gebeuren. Het vliegtuig begon geluiden te maken en rustig te rijden, terwijl de auto's steeds dichterbij kwamen.