Zwarte vogels.

10

Éan! Roept het vrouwtje! Éan...wat een rare naam. Het betekend vogel. Uit welke taal het komt weet ik niet meer. Éan zette me neer. Tris! Roept het vrouwtje opgewonden. Wat leuk je weer te zien. Wat ben je groot geworden. Kom binnen ik heb een taart gebakken voor je verjaardag. Verjaardag? Maar ik ben pas over twee maanden jarig. Nog voor dat ik het kan zeggen pakt het vrouwtje m'n pols en trekt me mee naar binnen. Het huisje is klein, maar leuk ingerecht. We lopen als eerst door de hal en via een kleine deur (zelfs ik moet bukken) komen we in een gezellige keuken. Rechts tegen de muur staat een houten tafel met een roodwit geblokt tafelkleed. Aan de andere kant is een klein fornuisje met een oventje eronder. Dasrnaast staat een aanrecht met een kraan en goorsteen. Aan de andere kant staat een koekast met daaronder een vrieser. Ga zitten. Zegt het vrouwtje en ze duwt me op een stoel. Éan gaat tegenover me zitten. En kijkt me aan. Voor het eerst kan ik echt zien hoe hij er uit ziet. Hij heeft blond haar en draagt nog steets zwarte kleding. Maar zijn ogen zijn helder blauw en lijken op doe van mij? Nee dat kan niet. Snel schud ik m'n hoofd en kijk naar het vrouwtje die een grote taart uit de koelkast pakt.. Mevrouw? Vraag ik. Hoe heet u eigenlijk? Het vrouwtje zet de taart op tafel en pakt drie bordjes een taartmes en drie vorkjes. Ze geeft me een bordje en een vorkje en gaat naast Éan zitten. Ze kijkt naar me en lacht. Je hoeft geen u tegen me te zeggen dan voel ik me zo oud. Ik knik. Owja en ik heet Lavendel. Lavendel...ik ben gek op bloemen. Ik fluister het. Waarom weet ik niet. Lavendel lacht weer en pakt het taartmes. Oké wie wil er een stukje? Vraagt ze opgewekt. Ze wacht niet op antwoord, maar snijt gewoon een groot stuk uit de taart en dumpt het op m'n bord. Ik kijk er naar. Ik ben gek op taart, maar hu...is dit niet een beetje veel en ik ben helemaal niet jarig. Ow jawel, je bent hartstikke jarig. Maar mevr..ik bedoel Lavendel ik ben pas over twee maanden jarig. Lavendel kijkt me even verbijsterd aan. Hoe kom je daar nou toch bij gek kind? Mam. Fluisterd Éan. Ze weet niet meer dat ze vandaag jarig is dat is te lang geleden. Nu kijken Lavendel en ik Éan allebei verbijsterd bij. Ik ben vandaag jarig en ik weet dat niet? Waarom is dat me nooit verteld? Wat weet ik nog meer niet? M'n achternaam? M'n leeftijd? Zo wil ik nog wel even doorgaan als we een luide bonk horen. Ik kijk om. Niet weer! Denk ik bij mezelf. Nu horen we zachte voetstappen de keuken naderen. Even is het stil en dan komt Jake de keuken binnen gestormt. Hij trekt me onhandig uit de stoel en sleept mee naar de deur. Jake! Roep ik. Laat me los! Waar ben je mee bezig? Je leven redden. Sist Jake terug. Ik rol met m'n  ogen en probeer m'n arm los te trekken. Maar Jake is te sterk. We komen bij de deur en ik vergeet dat hij zo laag is en knal er tegen aan. Een zacht auw ontsnapt uit me mond en ik wankel. Alles word wazig en ik zie Jake verbaast naar me kijken. Niet weer dat zwart. Wat heb ik daar toch mee de laaste tijd? En dan komt het. De duisternis.