Zwarte vogels.

6

Ik kom weer terug in het heden en het duurd even voordat ik door heb waar ik ben. Ik kijk opzij en zie Jake geschrokken naar me kijken. Wat? Vraag ik geirriteerd. Jake hersteld zich en kijkt nu naar de grond. Hu...Nou je schreeuwde opeens en dat is nogal al raar. Nu is het mijn beurt om geschrokken te kijken. Ow...Is het enige wat ik uit kan brengen. Ik merk nu ook dat ik mezelf als een bolletje heb opgerold. Snel strek ik m'n benen en kuch een paar keer om de spanning te doorbreken. Het lukt jammer genoeg voor geen meter. Dus..begin ik. Ik denk dat ik weet waar de Raafstraat is. Dat werkt dus wel. Jake zit meteen nieuwschierig naar me te kijken. Ik word rood en kijk snel naar m'n handen. Hoe weet je dat? Vraagt Jake. Ik ben er toch eerder geweest. Ik had toen alleen niet door dat het daar was. Wanneer was je daar dan? Dit keer is zijn toon verbaast. Toen....toen die man mijn broertje had meegenomen. Ik voel tranen opwellen, maar duw ze weg. Alsjeblieft niet huilen nu! Denk ik bij mezelf. Ik kijk weer voorzichtig opzij. Jake staart nu voor zich uit, alsof...alsof hij ergens aan denkt. Denkt hij aan het zelfde als ik net? Er valt een stilte. Hij duurt lang en ik weet niet wat ik moet zeggen. Hoe ziet het er daar uit? Vraagt hij opeens. Ik schrik me dood, maar geef daarna snel antwoord. De hele wijk lijkt wel verlaten. Het is donker en er is niemand! Zelf geen vogel. Ik zucht. Dat is dus de slechste beschrijving aller tijden. Ik kijk weer opzij en zie een denkrimpel in Jake's voorhoofd. Het ziet er grappig uit. Opeens springt hij op. Ik weet waar het is! Roept hij blij. Hij pakt m'n hand en trekt me mee naar de deur, naar een auto. De zijne denk ik. Ben je niet een beetje jong om auto te rijden? Roep ik buitenadem naar hem. Nee hoor. Zegt Jake met een grote grijns. Hij haalt de auto van het slot en houdt de deur voor me open.