Gelddief

Owen

Owen

"Holy shit man, zag je dat?"

"Ehm wat?" Verbaast wen ik mijn blik van mijn glas en staar Abel aan.

"Die blonde chick en die BCC-er, ehm Pumba ofzo. Die zien we voorlopig niet terug."

Abel kijkt me grijnzend aan en wiebelt met zijn wenkbrauwen.

"Timo, hij heet Timo." Ik negeer hem verder. Ik denk liever niet na over mijn collega en manager.

Ik check mijn mobiel en zie dat Olivia eindelijk geantwoord heeft. 's Ochtends vroeg was ze niet thuis en ben ik maar gewoon naar mijn werk gegaan. Tijdens de pauze had ik gevraagd waar ze was. Ik lees het berichtje nogmaals Bij Pim, vanavond thuis. Vanuit het niets komt hij opdagen en opeens is ze heel lang weg. Ik vraag me af waarom het te laat was om blijkbaar naar huis te komen. Als ze maar niks verder bij hem zoekt... Haar geluk gaat voorop, maar met zo een hufter?

"Ik ga," mompel ik en giet het laatste restje bier in mijn keel. Ik verlaat de benauwde kroeg en haal bij BCC snel nog een pakketje op voordat ik terug keer naar het appartement.

In de galerij check ik onze post. Het witte kluisje gaat open en erin liggen verschillende enveloppen in. Ik pak ze eruit en begin aan de klim naar ons appartement.

Ik trek mijn knieën op en houd de papieren vast alsof het een tere roos is. Bevend laat ik mijn adem ontsnappen en wend mijn blik van de betaalbevestiging en schuld opheffing af. Ik had niet verwacht beide ooit te kunnen betalen. Het uitzicht van onze toekomst had tot voor kort een leven op straat in gehouden nadat ik mijn studie nog niet had betaald en we niet langer schulden konden maken om de huur te betalen. Ik haal een hand door mijn haar en kijk naar het pakketje van BCC die op de koffietafel staat. In het pakketje zit een gloednieuwe laptop. Hoe ga ik Olivia de plotselinge betalingen en nieuwe laptop uitleggen? Iets met een salarisverhoging? Niet geloofwaardig. Ik bal mijn hand tot een vuist en laat mijn gewrichten kraken. Ik staar naar buiten. Een security check, helpen systeem verbeteren... Bedrijf... Ziekenhuis. Dat levert geld op, het proberen hacken van een bedrijfssysteem en de fouten in hun systeem doorgeven. Buiten flikkeren de straatlantaarns aan en doen mensen hun gordijnen dicht. Zal ze niet blij zijn eindelijk van die last af te zijn? We zouden zelfs kunnen verhuizen, een vakantie naar het buitenland.

Voor een moment laat een vonk van schuldgevoel mijn borstkas sidderen. Zoveel geld was niet nodig geweest. Ik laat mijn voorhoofd op mijn knieën rusten. Maar wat had ik dan moeten doen? Niemand had het voor ons kunnen oplossen of er ook maar iets om gegeven. Het waren maar kleine beetjes per persoon die ik had genomen. Geld gaat toch steeds rond, uiteindelijk zouden ze het indirect terug verdienen.

Ik laat mijn spullen achter en loop naar de kleine badkamer. Ik werp een blik in de spiegel. Mijn spiegelbeeld kijkt me vermoeid aan. Mijn ogen zijn lichtroze en mijn haar zit in de klit. Ik zet de douche aan en kleed me uit. Het warme water stroomt over mijn lichaam en stoom vult de badkamer en condenseert weer op de kleine witte tegels. Ik wrijf shampoo in mijn haar en spoel het schuim weer weg. De douche zet ik telkens een tikje warmer tot het water mijn huid rood maakt. Als ik de douche uitzet verkoelt de lucht mijn huid. Ik droog me af en kleed me weer aan. Op het moment dat ik de drempel van de badkamer uitstap bevries ik. Op de eettafel ontbreekt iets. De pinpas. De pinpas is weg. Weg. De pinpas. Waar? Hoe? Wie? Ik haal korte teugen adem en mijn buik voelt strak gespannen. Achter mijn ogen vormt zich een rode waas. Dit kan niet waar zijn. Ik storm het appartement uit, het bloed klopt in mijn oren en adrenaline racet door mijn lichaam.