Gelddief

Olivia

''Ehm mevrouw, h-h-helaas is het b-b-b-boek wat u z-z-z-zoekt nog niet b-b-b-binn-n-neng-g-g-gekomen.'' probeer ik stotterend uit te leggen aan de mevrouw voor mij.

''En wanneer komt die dan wel binnen?'' Vraagt de vrouw.

''Ehm, nog o-o-ongeveer d-d-d-d-dr-i-ie w-w--w-w-''

''Kun je er dan niet voor zorgen dat hij er NU is.'' onderbreekt de vrouw mij.

''H-h-het s-spijt me m-mev-v-rouw, m-maar Twilight. i-i-is nu n-n-niet in de wink-k-k-el.''

De vrouw zucht en kijkt nadenkend naar de deur.

''Is er een andere winkel in de buurt, die WEL dit boek heeft?'' snauwt ze naar me.

Zo snel als ik het kan, probeer ik een andere winkel te zoeken. Aangezein ik niet het talent heb van Owen, ben ik er niet zo snel in en ik zie dat de vrouw haar mond opendoet om een belediging te snauwen.

''Boekha-a-a-andel van R-r-r-rossum, h-h-heeft nog e-e-e-een ex-x-xemp-p-plaar ov-v-ver.'' zeg ik snel.

''En waar is die winkel dan?'' alhoewel ze het normaal vraagt, hoor ik toch de ondertoon in haar stem.

''B-b-beeth-o-o-ovenstra-a-a-aat 32-4 i-i-i-n Amst-t-terd-d-am''.

Zodra ik het adres zeg, loopt de vrouw de deur uit.

Ik slaak een zucht van opluchting wanneer de deur achter de vrouw dichtklapt.

De bel van de winkeldeur doet me opkijken van mijn werk. Een netgeklede man loopt de winkel binnen. Hij doet me aan mijn vader denken, mijn vader met zijn nette pak en de leren werktas die Owen nu gebruikt. De geur van eau de cologne dringt mijn neus binnen, in tegenstelling tot deze man rook mijn vader altijd naar pepermunt. Alleen al de geur van de man zorgt er al voor dat ik bijna de winkel uitvlucht.

"Goedemiddag Miss, ik ben op zoek naar mevrouw Droster." Mijn adem stokt in mijn keel en er komt geen woord uit.

"Volgens mijn informant is ze hier ergens te vinden, weet u misschien waar ze is?"

"Ehm, ik, ehm, i-i-k b-b-ben Oliv-v-via Dr-r-rost-t-ter?" Stotter ik onzeker.

"U!" Roept hij verbaasd uit, waardoor ik een stap naar achter zet. "Het spijt me ik had een iets ouder iemand verwacht. Heeft u tijd om te praten?" Afwachtend kijkt hij me aan. Ik schud mijn hoofd en kijk naar de kassa. Hij begrijpt mijn signaal en zoekt naar iets in zijn tas. Wanneer hij heeft gevonden wat hij zoekt kijkt hij me aan.

"Laat me weten wanneer je wel tijd hebt?" En hij geeft me een kaartje.

"Tot ziens mevrouw Droster." Voordat ik de tijd heb om een zacht gedag terug te stotteren, stapt de man de winkel uit en sta ik weer alleen in de winkel.

Na een paar uur sta ik voor de winkel. Na 17 minuten in de bus te hebben gezeten, schuiven de deuren van de bus open en stap ik eruit. Met mijn handen in mijn jaszakken loop ik over de straat. Als ik bijna terug ben, hoor ik naast me gegiechel. Mijn verlegenheid is misschien groot, maar mijn nieuwsgierigheid is nog groter.

Ik draai mijn hoofd 90°, alleen maar om te wensen dat ik dat niet had gedaan.

''Ooh kijk het is st-t-t-tottermeid!'' roept Melanie. Al haar vriendinnen lachen. Stug loop ik door, om hun beledigingen niet te horen.

''Hey, trut ik praat tegen je.'' Nog steeds probeer ik ze te negeren.

''HEEY STOTTERMEID, MOET JE HUILEN. REN MAAR LEKKER NAAR JE MAMMIE TOE, OOH WACHT DIE HEB JE NIET!''. Weer lachen al haar vriendinnen, waarom weet ik ook niet. Ook al probeer ik ze te negeren toch hoor ik ze en ik voel tranen in mijn ogen ontstaan. Ik ben blij als ik het appartement, voor me zie verschijnen. Snel glip ik naar binnen en ik laat me met tranen in mijn ogen langs de deur naar beneden glijden.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik wil graag iedereen bedanken die dit verhaal is gaan lezen.

Jullie zijn geweldig

Jullie merken dat in dit hoofdstuk Olivia stottert, dat zal vaker voorkomen in de volgende hoofdstukken.

Tips, vragen, suggesties zijn altijd welkom.

Fiolura