Gelddief

Pim

Ik werk mijn muesli langzaam naar binnen De tv staat aan en ik kijk naar het nieuws. "Nick Smith en zijn vrouw zijn gisteren opgepakt vanwege drugsgebruik. De politie heeft een wietplantage bij hem op zolder gevonden. Nu worden de huizen van zijn familie en de mensen in zijn omgeving onderzocht. Nick heeft tijdens zijn verhoring vertelt dat hij ook een zoon heeft. Hij beweert dat hij niet weet waar hij woont. De politie is nu naar hem op zoek, ze verwachten dat hij geleden heeft door zijn ouders. De politie vermoedt dat deze zogeheten Pim ook onder invloed is van drugs. De politie is dus nu druk naar hem opzoek. En dan nu, en is een aardbeving..." Ik zet de tv uit. Mijn ouders zijn opgepakt. Ik heb gelukkig geen broers of zussen die eventueel ook in de gevangenis kunnen komen. Ik twijfel, moet ik naar de politie gaan en uitleggen wat er speelt. Dat ik verhuisd ben en vertel over het kapitaal dat mijn oma me heeft nagelaten. Maar dan gaan ze ook over de rest van mijn familie praten en ik moet eerlijk antwoorden, anders ben ik net zo slecht als mijn familie. Maar het is wel familie. Maar ze hebben nooit om me gegeven of voor me gezorgd. Ik kreeg voor Kerst een doosje sigaretten in de hoop dat ik mee zou gaan doen. Alleen als ik mee zou gaan doen zou ik gerespecteerd worden en zou ik erbij horen. Ik weigerde. Steeds weer. Uiteindelijk negeerde ik de familie aangelegenheden en zorgde ik dat ik bij vrienden was. Meestal bij Olivia.

Ik ken haar van de therapieën die we samen volgden. Haar ouders zijn overleden toen ze 14 was, dus ze was nogal van streek. Ze had hulp nodig en die vond ze bij therapie. Ik zat daar ook omdat ik met mijn familie problemen had. Op een dag was ik er te vroeg en zat zij in de wachtkamer te wachten tot ze aan de beurt was. Ze was altijd voor me aan de beurt dus ik herkende haar wel. We zeiden altijd gedag, maar meer ook niet. Ze leek me best aardig dus ik wilde haar graag beter leren kennen. Dus op die dag liep ik zelfverzekerd op haar af en ging naast haar zitten. "Zo nu gaan we eens echt kennismaken." Zei ik tegen haar terwijl ik mijn hand uitstak. "Ik ben Pim. En wat is jouw probleem?" Zei ik monotoon. Ze lachte, maar ik zag ook een traan over haar wang rollen. Ik ving de traan op en er ze glimlachte droevig naar me. "Olivia, je kan komen." De therapeut riep haar naar binnen. "Dag." Zei ze, en ze stond op en liep weg. Ik wilde eigenlijk nog snel haar nummer vragen maar ze was al naar binnen. Ik zag haar volgende week pas weer als we weer therapie hadden, ik zat namelijk bij een andere therapeut dan Olivia. Ik werd na 5 minuten ook binnen geroepen en ik liep de veel te kleine kamer binnen. Toen ik na een uur klaar was liep ik weer naar buiten. In de wachtkamer zat een oude vrouw. Ze stond op toen ik de kamer uitkwam. "Ben jij Pim?" vroeg ze. Ik bekeek mijn eigen lichaam en keek haar verbaast aan. "Verhip, ja dat ben ik ja!" Ze moest glimlachen en duwde een briefje in mijn hand voordat ze de kamer uit liep. Ik keek haar lachend na en opende het briefje. Je lijkt me erg aardig, ik wil je beter leren kennen. Olivia. Ze had er ook nog een telefoonnummer onder gezet. En dat briefje was het begin van een mooie vriendschap.

Maar goed, wat ga ik nu doen? Ga ik naar de politie of hou ik mijn familie in veiligheid en mezelf misschien een slechte reputatie geven. Ik denk aan mijn oma, wat zou zij gedaan hebben? "Pim, de wereld heeft helden nodig, en geen luie misdadigers die niets anders kunnen dan hun kind drugs voeren." Ik deed het stemmetje van mijn oma na terwijl ik aan het ijsberen was. "Maar oma, ze hebben me wel gemaakt tot wie ik nu ben en ik ben nu een goed mens, tenminste, dat zei mijn horoscoop." "Je bent zeker een goed mens Pim. Ik ben trots op je lieverd. Maar jij moet nu doen waarvoor jij staat. Jij staat voor gerechtigheid, je moet naar de politie toe als je ooit een normale baan wil, als je ooms en tantes in het gevang zitten zullen zij leren van hun fouten. Je moet ervoor zorgen dat geen strafblad krijgt, en dat staat op het punt te gebeuren." Ik had niet door dat ik was gaan huilen tijdens dit rare gesprek met mezelf. Het voelde wel even alsof ze echt bij me was. Ik had een beslissing gemaakt. Ik zou vandaag nog naar de politie gaan.