Becoming Confident FT. Demi Lovato

14

Pov Demi

Het is al 10 minuten nadat Emily een stukje, heel zacht, heeft gezongen. Ik maak mij echt ongelooflijke zorgen om haar, vooral na wat ze heeft groepen / verteld zonet. Het was duidelijk dat het slecht gaat met haar, maar zo slecht? Dat ze zelf al een zelfmoordpoging gedaan heeft..! Ik krijg weer allemaal flashbacks van vroeger

Nog 1 laatste keer kijk ik naar buiten, vaarwel wereld. Ik pak de fles drank en het potje pillen, stuk voor stuk neem ik de pillen in met een slok drank. Het gaat te traag, 5 tegelijk neem ik nu in. Al snel is het potje leeg en begin ik mij raar te voelen, stippen beginnen zich voor mijn ogen te vormen en de wereld is aan het draaien. Het is dat ik al zit, anders was ik nu gevallen. De stippen worden steeds meer, "Demi we zijn thuis!" Hoor ik iemand vaag in de verte roepen. Voordat ik me ook maar een beetje zorgen kan maken over dat, is alles al zwart.

Pov Dallas.

Zo'n 10 minuten nadat Em iets gezongen heeft, gaat de badkamerdeur eindelijk open. "Lieverd!" roep ik, Emily komt snikkend naar mij toe en valt in mijn armen, we zitten nu samen op de grond. "Het spijt me zo erg" snikt ze, "Waarvoor?" "Alles, mijn gekloot vanochtend, dat zonet in de badkamer, alles!" "Don't be sorry! Schat je kan hier niks aan doen, alleen je best doen en ik weet zeker dat je dat al doet, je moet professionele hulp krijgen.. dat kan ook helpen, heeft het bij Demi gedaan" vertel ik , over Demi gesproken.. ik kijk naast mij, waar Demi is, en zie haar helemaal in shock zitten. "Dems?" "Mommy?" Emily kijkt geschrokken naar Demi, "Ehh o shit" mompel ik, ze heeft waarschijnlijk last van flashbacks. Demi is heel makkelijk af te lezen, nu ook, het is te zien aan haar hele houding. Ik zet Emily naast mij neer en ga dan op mijn hurken voor Demi zitten, "Demi, hoor je me?"  ze reageert niet. "Demi" zeg ik iets harder als zonet en leg mijn hand op haar knie, "Blijf van me af" roept ze en duikt nog verder in elkaar, "Em wil je even naar je kamer toe?" ze knikt en gaat naar haar kamer. Zij hieft niet te zien hoe d'r moeder een flashback van weet ik veel wat krijgt. "Dems? Ik ben het, Dallas. Het komt allemaal goed, beloof ik" zeg ik. Ondanks dat dit zo vaak gebeurt, weet ik nog steeds niet goed hoe ik haar miet helpen. 'Gewoon tegen haar praten' , vertelde haar psycholoog.. "Dal?" Demi kijkt mij met betraande ogen aan, ik sla meteen mijn armen om haar heen. "Alles leek weer zo echt Dal" huilt Demi, "Wat zag je?" "Pap en de poging" als ze dat zegt weet ik al genoeg, we hadden al jaren geen contact meer met onze vader door wat hij gedaan heeft, vooral bij Demi dan, Demi heeft het hem vergeven maar kon hem gewoon nog niet zien. Wat nu ook niet meer mogelijk is omdat hij niet meer leeft. En ze heeft meerdere keren een zelfmoordpoging gedaan... "Dat is verleden tijd lieverd, kijk eens hoe sterk je nu bent! Je hebt er ook nog eens miljoenen fans bij waarvan jij heel veel gered hebt. Je bent nu in het heden, je hebt een super lief dochtertje zelfs! Pap kan je niks meer doen, niemand meer want anders ben ik er" man ik ben slecht in oppeppers. "Dankje Dal" ik laat Demi los en kijk haar aan, ze glimlacht zwakjes en veegt d'r tranen weg, maar al snel verdwijnt de lach, "Waar is Em?" vraagt ze meteen in paniek, proberend op te staan, maar ik houd haar snel tegen, "Die zit rustig in haar slaapkamer, geen zorgen" meteen is er opluchting van haar gezicht af te lezen, "Ik ga even naar haar toe" "Moet ik mee?" Demi schud haar hoofd, "Dan ga ik beneden even ontbijt klaarmaken" zeg ik. Demi loopt naar Em haar kamer toe en ik ga naar beneden.

Pov Demi

Ik voel me zó schuldig tegenover Emily, en ook tegen Dallas uiteraard.. "Em?" vraag ik als ik op haar deur klop, "Binnen" ik doe de deur open en zie Emily nog net een tekenboek dichtklappen en wegleggen. "Gaat het beter met je?" Vraagt ze lief, ik knik, "Beter als zonet in ieder geval. Sorry trouwens" "Waarom sorry?" "Het ging kut met jou en ik heb je niet kunnen troosten omdat ik flashbacks kreeg, daarvoor sorry" zeg ik met tranen in mijn ogen, ik voel me écht heel erg schuldig! "Shit happens mhh" zegt Em droog waardoor ik moet lachen, ik loop naar haar toe en neem dr in een knuffel, zoals gewoonlijk schrikt ze even maar ontspant al snel weer. Ik til Em op en ga, met haar op schoot, op haar bed zitten. "Je gaat dit waarschijnlijk niet leuk vinden naar ik miet het vragen" "Uhm oké, vraag maar" je kan de angst in haar stem horen helaas.. "Waarom schrik je steeds zo als ik je aanraak? Niet alleen met een knuffel maar ook als ik langs je loop en je aantik.." zo dat is eruit, ik heb al een hele tijd door dat er iets is, maar durf het steeds niet te vragen, bang voor het antwoord. "Uhm, ja ik ben een beetje schrikkerig denk ik" zegt ze twijfelend. Nee echt niet. Ik laat haar los en kijk haar in d'r ogen, "Die geloof ik niet, tweede kans" grinnik ik, proberend het soepeler te laten verlopen. Wat al direct mislukt, Emily barst in tranen uit. Ohh shit dit was ook niet mijn bedoeling! "Kalm aan lieverd" zeg ik zo kalm als ik zelf kan zijn.
Als ze eenmaal een beetje gekalmeerd is, neemt ze een hap adem en begint te vertellen. "Ik mis mijn ouders helemaal niet, ik haatte ze zo erg! Ze waren altijd dronken, mijn moeder sloeg me en liet me alles doen en mijn vader deed 'Grote meisjes' dingen doen. Niet alleen mijn vader, ook anderen. Mensen op school sloegen me in elkaar en scholden me uit" raast ze, oh my gosh...