Destiny ✔

11.

   Wybiegłem ze szkoły jak na skrzydłach. Była godzina czternasta, a właśnie przed chwilą rozległ się ostatni dzwonek. Piątek. Piąteczek. Piątunio. W końcu! Rozanielony wsiadłem do samochodu (już do mojego, a nie do brata) i zacząłem jechać w kierunku domu. Pogłośniłem radio i zacząłem lekko podrygiwać w rytm muzyki.

    Weekend szybko zleciał. W piątek oglądałem fimy z Max'em, w sobotę pomałagałem mamie w zakupach, a wieczorem się uczyłem. W niedzielę na kilka godzin wpadł do mnie Alec, ale nie mógł zostać na noc. Max'a w weekend nie było, był z Julie. Za to ja miałem trochę czasu, by pobyć sam na sam ze sobą.

   W poniedziałek wyjątkowo obudziłem się przed budzikiem.

Dzień dobry :) :* - przywitał mnie SMS od Alec'a.

   Z dobrym humorem zszedłem na dół i zjadłem śniadanie. Pożegnawszy się z matką wyjechałem do szkoły.

- Hej - przed lekcjami na korytarzu podeszła do mnie... Destiny.

- Cześć - odpowiedziałem chowając smartphone'a do kieszeni jeans'ów.

Dziewczyna ściągnęła plecak i podała mi reklamówkę pełną zeszytów.

- Proszę. Oddaję. I dziękuję, bardzo mi pomogłeś - uśmiechnęła się.

- Spoko, nie ma za co - powiedziałem biorąc od niej foliówkę.

- Nie, naprawdę jest za co. Gdyby nie ty... teraz mam materiały, by pozaliczać zaległe kartkówki, naprawdę wielkie dzięki!

- Naprawdę nie ma za co - uśmiechnąłem się.

   Skończyłem po czternastej i pojechałem prosto do domu. Chciałem się pochwalić mamie czwórką z niemieckiego, ale gdy tylko wszedłem do domu od razu poczułem, że coś jest nie tak. Atmosfera była gęsta.

- Co jest? - krzyknąłem w przestrzeń.

Usłyszałem krzyki z kuchni, a potem trzask. Minął mnie wściekły Max i pognał schodami na górę. Spojrzałem za nim i przeniosłem wzrok na płaczącą mamę, która właśnie weszła na korytarz.

- Co jest? - ponowiłem swe pytanie zdezorientowany.

Mama pociągnęła nosem.

- No gadaj! - cierpliwość mi się skończyła.

- Max zrobił dziewczynie dziecko - w końcu się odezwała.

No to się porobiło.