Sevgili kendim;
Yaşadığımız onca şeyin bir oyun olması değil beni kahreden.
En çok, gözlerimin içine baka baka beni kandırması yaktı canımı.
Kendimi çoğu kez onun bana bağlı olduğuna ve ikimizin de aşkla yandığına inandırmak istedim.
Oysa o hala, kalbinde başka bir aşk yaşatıyor.
Ve ben bunu bile bile devam ettim.
Onun ağabeyimden başkasına aynı gözlerle bakmayacağını sezdiğim halde inandırdım seni.
Bir yalanla başladı ya hani her şey.
Beni sevebileceğine ümitsizce kapıldım.
Hiçbir zaman ders çıkarmayı öğrenen birisi olmadım ki ben,
kendimi yeni bir yalanın eşiğine bıraktığımı anlayamadım.
Fakat hala,
tüm yalanlara rağmen,
hala çok seviyorum onu ve bu tahammül edilemez bir şey.
Peki, o nerede?
Bir sözümle giderken gözlerimde cayır cayır yanan sevgiyi göremedi mi?
Belki bencillik diyeceksin ama,
kabulüm
benimcilim.
Ama biliyor musun?
Ben onu çok sevdim.
Sevgiler, Büşra.
instagram; meefadem
